Birmiftahis

 Yitirilen onca " Bi;çareye " ithafen..

   Ha-Y-atın şu temaşasında akıp giden zamanın farkında bile değiliz çoğu zaman. Nefes alıp verme dışında hiçbir eylemimiz yok. Öylece, zamanla belki de kavga edip duruyoruz. Ya da bu kavga kendimizle mi ? Hiç düşündük mü bunu ? Boşa olduğunu bilsek de. Sanırım insan bazen düşünüp de faaliyete geçiremediği her düşünce veya eylem için kendine dönmek yerine hayatla ya da başkalarıyla tartışma haline giriyor. Zannımız o yöne doğru her seferinde baskın halde nedense. Peki sorun nerede ? Neden kabullenme sürecimiz çok az ya da yok ? Neden harekete geçmeye bu kadar atalet sahibi, Suç atmaya, olanı olduğu gibi kabullenmemeye bu kadar istekliyiz ? Hepsinin cevabı yine " Ben-(im) " kalıbında gizli sanırım. Ben deyince duruyorsa her şey, muhakeme işlevimizin yönü bize doğru kaymış ise eğer ve empati güdümüzün üzerinde ufak çıtırtılar baş gösterdiyse genellikle bunlar olabiliyor. Gelişmekte ve geliştirmekte çok tembeliz. Yapısal olarak buna eğilimli oluşumuz da buna etken. Üstesinden gelmek için hiçbir çabamız yok genelde. Kendiliğinden geçeceğini varsayım olarak ele alıp hayatı yaşamaya devam ediyoruz. Zam geçtikte görüyoruz ki hiçbir iyiye dair bir gelişme yok.. Aynı yerdeyiz ya da daha olumsuz bir ruh hali ve yapısal eylem mevcut. Gizliden gizliye kabullenip depresyona dahi girsek de bunu dışarıya ya da başka etkenlere çamur atarak gidermeye çalışıyoruz. Ama içimizde ki o gerçek duygular içimizi kemirmeye, öldürmeye ve duygusal olarak boşluğa sokmaya devam ediyor.. Kabullenemiyoruz Albayım.. 

    Oblomov'un hatıratlarını az çok herkes bilir. Bu konularda tabiri caizse nirvana yapmış, her şeyi düşüncesinde yaşamış ama hiçbir eylemde bulunmamış bir ağabeyimiz. Okumayanlar için önem arz edecek şekilde önerilir. Onu durduran neydi sizce ? ( Bir fikriniz var mı ? Yorumlarda belirtirseniz sevinirim. ) Bolca zamanı da vardı halbu ki yapabilmek için. Ama içinde ki o hayalde yapma dürtüsü ( yakın gelecekte yapay zekanın yapabileceği sanal ortam gibi ) yapmış varsayım elde edişi ve işin sonunda harekete geçemeyip yerinde sayışı gerçeğini değiştirmedi. Belki daha farklı bir şekilde hayatımıza sirayet edebilirdi. Kendisi Ataletin sembolü olarak kazındı Edebiyat dünyasına. İşte en basitinden Dünya'da yer etmiş sabit bir örnek. Bizler de onun isimsiz halleriyiz aslında. Birçoğumuz da onun timsaliyiz. Faydalı olup harekete geçirecek olan korkunun, Eylemsiz, hareketsiz, düşüncesiz bıraktığı bir et parçasına dönüşüyoruz. Ya öyle değilse ? demiyoruz. Öyledir deyip geçiştiriyoruz. Aslını bulmak yerine Y'aslını baz alıyoruz ve eğer bizi harekete geçirmiyorsa onaylıyoruz. Bu da yine bir klasik konfor alanına dönüyor. Çıkmaya olan gücümüz Y'atmaya kullanılıyor. Sinan Canan'ın dediği gibi; " Cesareti ismi gibi hayatımıza uygulayamadığımız da Esarete dönüşüyor "..,

    ? Soru işareti ile paragrafa başlamak nedir diyebilirsiniz. Ama birçoğumuz güne, haftaya, aya ve hatta  hayata daha başlamadan nokta ile son veriyor. Böyle kişiler her insanın hayatında birkaç tane mevcuttur. Bu yazıyı okuduktan sonra bakarsanız birkaç kişinin var olduğunu görebilirsiniz. En büyük ve en belirleyici örneklerden bazıları daha. Bugün de kendimizi kendimize anlatmaya zaman ayıralım ne dersiniz ? Zaman denilen kavramı kendimizle özdeşleştirelim. Bakalım neler olacak o zaman. Küçük gördüğümüz, başımıza bir zor durum geldiğinde anladığımız zaman kavramı hala öyle önemsiz görünecek mi ? Zamanı denemek için kullanmayanlar, kazara deneme fırsatı yakaladıklarında belki de o zamanı yanlarında, baş uçlarında bulamayacaklar. Yine başka bir usta Samuel Beckett'in dediği gibi; " Hep denedin. Hep yenildin. Olsun. Gene dene. Gene yenil. Bu defa daha iyi yenil! Pes etme, vazgeçme, mücadele et, DİREN! " Zor mu evet zor. Ama imkansız değil. Hayat denilen mecra tek yönlü bir bilet. Zaman denilen kavram dönüşü olmayan sonsuz bir yörünge. Eee kaybedecek neyimiz var ? Bize ait olmayan bir şey nasıl kaybedilir ? Bunları yazmak, düşünmek yetmez ufak ufak harekete geçmek gerek. Bir satır kitap okumak, bir harf ile yazmaya başlamak, bir tuşa basarak televizyonu kapatmak sanıyorum ki hiçbirimiz için zor değil. Telefon detoksu yapmak, zorunlu olmadıkça kullanmamak hiçbirimizi öldürmez. Aksine disiplin ve irademizi arttırır. Sadece eyleme geçirebilmekte! Zira Komut o göze, o parmağa o direktifi vermekte. Yani Sen de!

        İnsanın atladığı çok önemli olması gerekirken hiç oralı olunmadığı bir konu daha; Mentalite! Belki de psikolojim bozuk diyerek geçiştirsek de bu alanda, bu konuda bir şey bilmeden geçiştiriyoruz. Günümüzde Mental sağlığın önemi en az fiziksel olarak önemli.. Bu konuyu en iyi şekilde ele alan usta metafizik öğreticisi Louise Hay'ın Düşünce gücüyle tedavi ve Hayatına şifa ver kitaplarıdır. Eğer okumayan varsa önem arz edecek şekilde önerilir. Louise Hay ablamızın ufak bir paragrafını sizlerle paylaşıyorum. Umuyorum ki bana hak vereceksiniz..

    " Yaşam Gerçekten Çok Basit. Ne Ekersek, Onu Biçiyoruz Kendi hakkımızda düşündüklerimiz, kendi gerçeklerimiz oluyor. Ben dahil, herkesin yaşamının en iyi ve en kötü yanlarından yüzde yüz sorumlu olduğuna inanıyorum. Aklımızda oluşturduğumuz her düşünce geleceğimizi yaratıyor. Her birimiz düşünce ve duygularımızla, kendi yaşam deneyimlerimizin yaratıcısıyız. Düşüncelerimiz ve sözcüklerimizle deneyimlerimizi yaratmaktayız. İçinde bulunduğumuz olayları yaratıyor, sonra da bunlardan duyduğumuz sıkıntı, üzüntü ve düş kırıklığı için bir başkasını suçluyoruz; böyle yapmakla gücümüzü de başkasına kaptırmış oluyoruz. Hiçbir kişi, hiçbir şey, hiçbir koşul bizim üzerimizde bir güce sahip değil, çünkü aklımızla düşünce oluşturan yalnızca biziz. Deneyimlerimizi, gerçekliğimizi ve bunda yer alan tüm kişileri yaratan biziz.

    Ayrıca suç bulduğumuz hayat bana gülmedi. Şansım talihim yok. Ben kadersiz doğmuşum vs. sözler içinse evren hakkında bunları söyler;

    "Evren, Seçtiğim iz Her Düşünce ve İnançta Bizi Tümüyle Destekler. Bunu bir başka şekilde söylemek gerekirse bilinçaltımız inanmayı seçtiğimiz her şeyi kabul eder. Yani kendim ve hayat hakkındaki inançlarım ve düşündüklerim, yaşamımın gerçeği olur. Ve düşünebileceğimiz şeyler konusunda sınırsız seçimimiz var. Bunu bildiğimizde, “İnsanlar hep beni kullanıyor” yerine “İnsanlar hep yardımcı olmaya çalışıyor zannını seçmek daha mantıklı değil mi? 

    Evrensel Güç Bizi Asla Yargılamaz ve Eleştirmez Evrensel Güç, bizi kendi değerlerimize göre kabul eder. Ve inançlarımızı ayna gibi yaşamımıza yansıtır. Eğer “Hayat yalnızlıktır ve kimsenin beni seveceğine inanmıyorum algısını seçiyorsam, hayatımda da bunu bulacağım ". 

    İşte hayat biraz da böyle bir şey. Sonunu biraz kendi ellerimizle kazıyoruz ya da karalıyoruz. Umarım sizler için Özünü özetiyle yeniden tasarlayacağı bir yazı olur. Olumlu olumsuz düşüncelerinizi yorumlar kısmında belirtirseniz sevinirim...

Unutmadan son olarak şunu da eklemek isterim;

     " Başlayabilmek adına bitirmeyi öğrenmek gerekmiş. Ziyadesiyle takmamak adına binlerce hücrenin bir arada olması gerekmiş. Böyle bir şey işte ". 

Sürç-i lisan ettiysem af ola.. Keyifli okumalar...

        Sanıldığından farklı bir surette görünebiliyor hayat denilen müessese. Geçmişe dönsen de, dönüp bazı şeyleri düzeltmeye çalışsan da olmayabiliyormuş. İşin sonunda olan olmuş biten bitmiş kalan kalmış oluyor. Kalmışlığımızı bile çoğu zaman kabul etmiyor, başka yerlerde başka şeylerle avutmaya çalışıyoruz. Ah bir kalmışlığımızı bilsek, dursak bir saniye... Belki de bambaşka düşüncelerle, bambaşka bir fikirle farklı yollara çıkacağız. Ama yalnızlığı bir eksiklik, bir toplum sorunu olarak görüyoruz. Oysa ki yalnızlık, bir geminin limana uğraması gibi kendine uğramasıdır. Nasıl bir gemi tüm eksiklerini kontrol edip giderdiği gibi insan da o süre zarfında kendini kontrol edip çıkabilir.. Yani kimin ne dediğine, kiminin neler dediğine çok da takılmamak lazım. Hayatınız ; başka dudaklardan çıkan kelimeleri duyan kulakların çınıltısı kadar olmalı, ilerisi değil...   

       Çözümü yok.. diye başladığımız her cümle ileri ki zamanlarda kendiliğinden  kendini halledebiliyor. Nedir bizim bu anında çözme çabamız ? Neden akışına, zamana bırakamıyoruz ? Bilmediğimizden mi ? Bildiğimiz takdirde değişeceğimizden mi ? Hangisi daha makul insan yaşamına ? Hangisi daha fazla sığar insanın rıhtımına ? Bunlar insanın yazmaya başladığında yanıtlayacağı cevaplar. Sonrası mı ? Dönüşüm ya da sönüşüm. İnsan bu iki kelime arasında bir çizgi diye düşünürüm hep. O çizginin ivmesine göre de bir hayat. İvme, verilen kararları absorbable etmeye başladığında sönüşüm başlar ki tut tutabilirsen.. Huzurlu bir tadı vardır. Kafa rahat diye tabir ettiğimiz bir yerdir çünkü. Dönüşüm ise benim için başlı başına farklı bir evrendir. Yükü ilk başlarda ağırdır kimse kolay kolay buna girmek istemez. Fakat sonu tüy kadar hafifken insanlar en başından korkar, çekinir ve gider. Yazmak, bakmak zor, kakmak ise insan için daha kolay bir eylemdir. Böyle bir çizgiyi iyi tartmanız çevreniz ( ruhsal ) ve kendiniz için iyi olacaktır...

    Şimdi.. Bakabiliyor musunuz geçmişe ? Ne olduğuna ? Ne yaptığına ? Ne yapmadığına ? 

Neye üzüldünüz ? Neye sevindiniz ? Hiç irdelediniz mi ? Yoksa siz de gelişi güzel yaşadık gitti mi diyorsunuz ? Hangi insana dönüşeceğimiz ya da sönüşeceğimiz tamamen ... cevabı biliyorsunuz. Yani ben demek ile "Yâni ben.. " demek arasında ne büyük bir fark olduğunu yazarak ya da kendinize söyleyerek daha iyi anlayacaksınız. Bu nedenle ileride gençliğimi özledim demektense iyi ki yaptım dedirtecek adımlar atmak en mantıklısı. Kendimiz olmak, başka karakterlerde alt yapı olmaktan iyidir. Kendimizin kendimize, kendimiz gibi kadim davranması dileğiyle.. *Yani özetle 61. Saniye de başlar her şey :) Ve son olarak Yusuf Atılgan'ın deyişiyle kapatayım ; "İnsanları yalan söyledikleri zaman dinlemeyi severim. Olmak istedikleri, olamadıkları "kişi"yi anlatırlar."

Sürç-i lisan ettiysem af ola.. Keyifli okumalar...

 " Geçmişi değiştiremeyiz, Jack. Sadece nasıl devam edebileceğimizi seçeriz ". The way back filminden bir söz. Ne kadar güzel bir cümle değil mi ? İnsanın yüzüne bam bam bam vuruyor.. Tabi düşünebilene...

    Bugün yeni bir yılın üçüncü haftasının ilk günü. Yeni adı altında birçok faaliyeti ve hedefleri de zincirleme yapmanın bir nevi emsali. Peki siz ne tür hedefler koydunuz kendinize ? Ne tür dileklerle karşıladınız yeni yılı ? Tüm bunların hepsi akla bir hayal ile düştü değil mi ? Hiçbir düşünce durduk yere gelmedi. Hepsinin hatırlayabildiğimiz ve hatırlayamadığımız birçok sebebi var aslında. Üzerine kafa yorunca buluyoruz bazılarını. Bazı ise hala anonimliğini koruyor hafızamızda. Önemli olan akla düşenleri derleyip toparlamak. Bu bir öz eleştiri, bu bir yüzleşme, bu  bir değişme...

    Hayatınızı hangi sıklıkla sorguluyorsunuz ? Sizin de şikayet ettiğiniz durumlar zamanla ve erteledikçe hayatınıza normal olarak yerleşiyor değil mi ? Bu bir iç yenilgi sanırım. O kadar güçsüzüz ki kendimizce hemen kabul edip hayatımıza alıyoruz. Bizi alt üst edeceğini bile bile. İşin garibi, bir zaman sonra ondan kurtulmak için çözümler aramaya başlıyoruz. Bulamayınca ve eyleme devam ettikçe psikolojik çöküntüler, sinirli tutumlar ve ters ifadeler bizi biz yapıyor. Kırılmaktan korkup, kırmaktan hiç çekinmiyoruz. Dilde tek bir söz " HAK ETTİ ". Bir sürü sebepler buluyoruz bununla ilgili. Şunu yaptı, bunu yaptı vs. Peki bu kadar ucuzlaştı mı kalp, ruh kırmak ? Ve bedava mı hayal denilen denizi kurutmak..

    İnsan, insan, insan.. Ne garip bir varlık. Olumsuz anlamda bencilliğinden feragat etmeyen, neşesini yoktan yere YOK eden, gülüş denen hazineyi elinin tersiyle iten, her şeyde bir negatiflik görüp günün zehreden ve şartlar zor olsa dahi buna bir kılıf uyduran garip bir varlık. Kaç kişi düşünebilir tamamıyla geleceğini ? Ve kaçı değiştireceğine inanabilir bile isteye ? Basit şeyleri karmaşık hale getirmeyi seviyoruz sanırım. Tıpkı sarmal yapılar gibi. Olumlunun yanında olumlu, olumsuzun olduğu yerde olumsuz olacağını kestiremiyoruz. Tezat iki olan yaşandığında neden hep olumsuz akılda kalıyor ? Bu kadar basit mi aldığımız her anı hiçe sayıp üzülmek ? Yani değersiz mi yaşamak, adım atabilmek, gökyüzüne bakabilmek ? Hayat sıfır ile çarpılmayacak kadar değerli ve güzel zannımca..

    Bir de geçmiş var hiç geçmeyen. Orada takılı kalıp, düşünme yetimizi dahi yitirmemize sebep olan. Hani hep derler ya ders al diye. Sahi kaç kişi alabilmiştir o dersi ? Ya da geçmiş gerçekten bir ders midir ? Yoksa geleceğe verilecek bir tepkinin ayırt edilmesi midir ? Bir çoğumuz geçmişi güncellemeye çalışıp, şu anı ve olası geleceği güncellemek ile uğraşmıyor. Bu işte bir terslik yok mu ? Tam tersi olması gerek değil mi ? Bu hayatımızda düşünülmesi gereken bir konu. Halk tabiriyle; İyisiyle kötüsüyle yaşandı bitti. Tekrar olmayacağının garantisi yok. O zaman verdiğiniz tepkinin tezat ifadesini şu an verseniz belki hiç aklınıza dahi gelmeyen başka bir durum çıkacak ortaya ne belli ? Bu nedenle önemli olan şu an. Şu neşe, şu gülümseme, şu çehre.. Ona iyi bakın :)

    Gelelim bu yazının başlığı olan Sirius'a. En parlak yıldız olduğunu bilmeyeniniz yoktur. Öyle bir yapı ki bu, Aydınlatma gücü Güneş'in 25 katıdır. Bir çok mitolojiye konu olan bu yılmaz 300 milyon yaşında, tek gram ışıltısından fire vermeden. Hem karada hem de denizde zaman ve pusula görevi görmüş. Muazzam bir şey değil mi bu ? Cevabı ve düşüncesini sizin yorumlarınıza bırakıyorum.. Ya sizin içinizdeki o Sirius nerede ? Bulmayı veya bakmayı hiç denediniz mi ? Kendi içinizde kendi sahip olduğunuz yıldızı, Sirius'u bulmanız dileğiyle...

Sürçü lisan ettiysem af ola..,

   Aylar olmuş yazmayalı. Yazmaya dair bir ışık bulamayalı. Ne büyük eksiklikmiş yazmamak ve ne büyük kötülükmüş ertelemek.  Öğreneceğiz dünü, bugüne yarını. Yenildiğimiz, yenilendiğimiz yerden devam edeceğiz. Bugün benim için çok farklı bir Dünya'nın başlangıcı. Farklı noktadan devam ediyorum hayat denen şu mecraya. Artık " https://www.twitch.tv/sirius6x " kanalında her akşam 20:00'da yayında olacağım. Herkesi beklerim.. 

    Reklamlarımız bittikten sonra fazla sözü uzatmadan sizleri sevdiğim bir dostumun İnsana dair eleştirisi ve ezgisiyle baş başa bırakıyorum...

IŞIK YARADAN TANIR

Nedir insanın hayattaki amacı? Bulmak mı, bulunmak mı? Sahi ne ister insan? Belki de hayata bu sorular zinciriyle bağlıyız ve her bulunan cevapta o zincir gevşiyor ve biz biraz daha özgürleşiyoruz dünya denen hapishanede…

İnsanın amacı bulurken bulunmaktır bence. Her insan içinde bir ışık ya da ateş taşır ve ister ki bir kandile kaynak olmak. İnsanoğlu bu zamana kadar ne kadar becerebilmiştir bilmiyorum. 

Işık yaradan sızar diye güzel bir söz vardır. Evet bizi biz yapan o yaralardır ama asıl önemli olan ise o yaradaki ışığı görebilmektedir. Sızan o ışıktır başka birinin kandilinin kaynağı. Utanmamalı ya da gocunmamalıyız yaralarımızdan. Bilmeliyiz ki o yaradan sızan ışık kaynaktır belki de birine. Biz insanlar sosyal varlıklarız ve her ne kadar çoğumuz kabul etmek isteme de birbirimize muhtacız. 

İnsan çok sonradan anlıyor, sorunun içindeki kaynakta olmadığını, çok geç farkediyoruz kandilin kendisinin bozuk olabileceğini.. Evet tüm suçu kendimize atarız, kendi ışığımızı ya da yaramızı suçlarız bunun için ama şu unutulmamalı ki biz ne kadar güçlü bir kaynak olsak bile bazı kandiller bozuk olabiliyor.

İnsanın amacı o ışık kaynağı ile doğru kandile kaynak olabilmek bana göre. Sonrasında ne mi oluyor, kandili bulan ışık etrafı aydınlattığı gibi dünyanın bir yerinde  parlamaya başlıyor… Doğru kandillere dek gelmek dilleğiyle….

İNSAN NE İSTER? 

İnsanoğlu... bir kelime neler hissettirebilir ya da nasıl tanımlanır, sadece bir kelime... kutsallığıyla göklere çıkarabilir, vefasızlığın çamurunda kaybolan, ama aynı zamanda da umudum ışığına yakan kandil... daha bir çok şey ile tanımlanabilir belki..

İnsan ne ister? Liste yapılsa bayağı kalabalık olacaktır. Çünkü isteriz biz doymak bilmeksizin isteriz. Belki araba, ev, para, mevki, makam.. ve daha bir sürü şey. Peki ne kadarını hak ederiz ya da mühim mi hak ediliş?

Bir insan dünyaya gözünü açtığından itibaren ister durur, her şeyin en iyisini ve en güzelini.  Olumsuz ve kötü hiçbir şey istemez, bunlar uzak olsun ister ve en sonunda hep mutlu olmak ister... Belki de bu hayatın amacıdır mutluluğu aramak. Doğarken elimizde garanti belgesiyle doğmayız, kimse bize her şeyin güzel ve olumlu olacağının garantisini vermedi , vermeyecekte.. Peki bizim bu kadar mutlu olmaktaki hak iddiamız neden? 

Evet belki amacımız mutluluğu aramak ama bulmanin da garantisi olmadan.

GENİŞ PENCERE 

Dünya koca bir soru işareti pazarı bana göre.. bir sürü soru duyarız yaşamımız boyunca ya da biz sorarız pazardaki herhangi bir tezgahtan soru işaretleri satın alıp. Ve bana öyle geliyor ki hayatımızı  bize sorulan sorular değil de bizim bu sorulara verdiğimiz cevaplar şekillendiriyor.

Her insan; elinde bir çekiçle doğar,  bizi diğer canlılardan ayıran en büyük nimet olan akıl denen güçlü bir çekiçle.. Ve biz insanların bu dünyada hayata, yaşama ve tüm kainata bakan birer pencereleri vardır, evet doğuştan herkesin küçükte olsa bir penceresi vardır. Biz daha sonra onu elimizdeki akıl denen çekiçle genişletiriz.

Hayatta karşılaştığımız, bize yöneltilen her bize sorulan  soru ya da bizim sordugumuz sorular, her sınav ile bir darbe indiririz o pencereye ve böyle böyle genişletiriz yaşama bakan penceremizi. 

Baktığımız pencereden türlü türlü şeyler görürüz yaşama dair. Mühim olan görmektir; herkes bakabilir ama çok azımız görebiliriz. İnsanlar görebilen insanlara hasret geçiriyor ömürlerini. Bir kuşun kanadını, birm meyvenin rengini belki bir gülün dikenini, bir bebeğin gülüşünü ve bir insanın göz yaşını.. Bakabildigimiz sürece degil gorebildigimiz surece insanız. Bakmaktan geçip görebilen insanlar olmak dileğiyle...

DİPNOT: Artık mümkün oldukça her cumartesi geceleri yazmaya devam edeceğim.. 

    YEDİ AY SONRA;

DİPNOT: Bugünkü konumuz -geç, -kalmak. Olabildiğince şeffaf, objektif, eğrisi doğrusuyla bakmanız önerilir. Lütfen  şu anı zehretmesine izin vermeyin hatırlayacağınız şeylerin. Gülün, eğlenin, hatta kendinizle dalga geçin, ama bir tebessüm durağında durmayı unutmayın.. 

    Geç kalmak çok geniş bir eylem zannımca. Kimi zaman teşekkür edeceğimiz, kimi zaman ömrümüzün sonuna kadar etkileyecek bir hayat zamanı. Umarım sizin hayatınız da bol teşekkürlü geçer bu konu. Birçok örneğini görmüşüzdür, geç kaldığı için kaza yapan araçtan kurtulan insanları ya da olumsuz olaylardan sıyrılan birçok canlıyı. Ya da bunların tam zıttı olan olayları.. Bir şekilde geçti dediğimiz ama izinin daim olduğu zamanları.. Dünya'da soyut bir önemi olan bu iki kelime geçmek ile kalmanın kendi başlarına güzelleme olan kelimelerin bir arada kullanıldığında ne kadar acı verici bir olay olduğunun göstergesi. Her güzel  şey bir araya geldiğinde her zaman tatlı şeyler doğurmaz. Doğurulan güzel geç kalmalara!

    İnsan bir şeylere geç kaldığını anladığında, farkına vardığında daha farklı bir insan oluyor. Halk arasında ki tabiriyle " Büyüyor ". Sizin de " geç kalmak " dendiğinde aklınıza gelen bir hikayeniz var mı ? Ne öğretti ? Ne götürdü ? Ne getirdi ? ... Ben hep kapı olarak gördüm genellikle her şeyi. Zorladım da zorladım. Kimisinden kırdığım halde geçemedim. Kimisinden ise hiç uğraşmadan geçtim.. Ama insan şöyle bir geriye baktığında unutmak istediği, baştan yaşamak istediği birçok şeyi anımsayabiliyor. O kapıyı tekrar çalmayı, tekrar o kapıda yatmayı, zorlamayı isteyebiliyor. İşte asıl, derin mevzu orada başlıyor. Sahi kim buldu bu geri dönülmez yolları ? İmkanları imkansız kılmayı ? Olumsuzluk silsilesini raylar gibi birbirine takmayı.. Alışamadığımız şeyler olduğu aşikar hepimizin. Kimi zaman eski defterleri açtığımız, tekrardan okuduğumuz muhakkak. Kah sevinç, kah hüzün.. En önemlisi bir daha tekrarlanmayacak olması. Hayattan bağımsız, konulardan soyut olması... Özetle her şey bir şekilde, bir şeylere rağmen, birçok farklı kararlarla şekillenmeye, hizaya geçmeye devam ediyor ve edecek.. Birçok doneyle karar alacağınız, her şeyi tartıp göreceğiniz Güzel kararlarınız olsun..

     İyi ve kötü yine sonunu getirdik 8766 Saat, 525.960 Dakika, 31.557.600 Saniye, 1.893.456.000 Salise olan 1 yılın sonuna.  Umuyorum bol tebessümlü, bol okumalı ve sağlıklı geçmiştir.. Bu yıl hepimize birçok şey öğretti. Bunların en önemli olanı " fark etmek, farkına varmak " sanırım. İnsan merkezli olmanın tedirginliği, kendini düşünmenin bencilliği arasına gidip geldik çoğu kez. Ama kendimizi daha iyi dinlediğimizi düşünüyorum. Pek çok kapanma sonrası kendi başımıza kalabildik. Kimimiz kendini dinledi, kimimiz görmezden gelip devam etti, kimimiz hiç takmadı bile, geçiştirip zaman öldürdü. Siz hangisiydiniz ? Kendinizi  görebildiniz mi ? Daha genel bakacak olursak birçok kötü, talihsiz olaylarda oldu elbette... Deprem.. Çıkan yangınlarda yanan 116 bin 365 alan.. Sayısız çocuk, kadın cinayeti... Toplum olarak çabuk unutuyor ve kabulleniyoruz bu tür olayları.. Üzücü, acı ama gerçek.. Bunların yanında iyi şeylerde oldu. Mesela Tokyo Olimpiyatlarında Milli sporcu Mete Gazoz okçulukta, milli boksör Busenaz Sürmeli ise 69 kiloda altın madalya kazanarak, Olimpiyat şampiyonu oldular.  Kovid aşısı bulundu. Belki de bu en önemlisiydi insanlık için... Hepsi geride kaldı ve 2022'ye saatler kaldı.. Ne çok olay yaşamışız.. Neredeyse her tür olaya şahitlik etmişiz sessizce... Dünya işte.. Geliyor, geçiyor, gidiyoruz..

    Kendimize bakacak olursak biz neler yaptık ? Mesela geçen yılbaşında verdiğimiz sözleri tutabildik mi  ? ya da kaçına vakıf olduk ? Hangi verdiğimiz radikal kararı koruyabildik ? Ya özgür bıraktıklarımız ? Daha doğrusu kendimizi özgür hissetmek adına kimin huzuruna ihtiyaç duyduk ? Hepsi kendi içinizde edeceğiniz muhakemeler, şimdiden başarılar :) Biliyorum hakimin kendimiz olduğu bir davada yüksek ihtimalle kendimizi sürekli haklı göreceğiz. Objektif olmak bu durumda çokça zor ama iyi-kötü, verimli-verimsiz, hüzün-mutluluk terazisinde gerekli donelerin tartılması mümkün. Her şey biz için, iyiliğimiz ve Dünya'ya getireceğimiz bilgi ve tebessümler için. Buna değer olan her şey kabul.. Yeter ki kabullenmeyi ve uygulamayı erken yapalım. Bir nevi Z raporu.. Bilirsiniz Z raporu gün sonu alınan ve o gün yapılan tüm işlemleri gösteren bir belge. Biz de bugün üşenmeden yıl sonu raporumuzu çıkaracağız. Bakalım kaçımız kendiyle yüzleşecek, beğenmediği huyları bırakacak, bağımlı oldukları her şeyle vedalaşacak... Bunları ben göremesem de okuyan her kes aynaya bakacak. Öyle umut ediyor ve diliyorum..

    Zamanınızdan çalmamak için bu kez  biraz daha kısa tutacağım.. Envanterimizle, kendimizle gerekirse milyon kere pes etsek bile yeniden başlayacağız. Birçok şeye inat, birçok his ile birlikte. Gerekirse sessizce ama mutlaka bir yerde o adımı atacağız. Düşünmek bu yüzden güzel. Önümüzü görebilmek için. Kaygılar mutsuz olmak için değil çalışmak için, düzeltmek için var. Kötüye yorduğumuz her şey daha da etkiliyor bizleri. Bazen iyiyi bile kötüye yoruyoruz... Bu yıl kötülüklerden alacağımız derslerle, iyiliğin verdiği güven ile hayatımıza devam edebiliriz. Bahadır Yenişehirlioğlu'nun dediği gibi; " Kendinize yatırım yapın. Ne anneniz ne de babanız sizi, sizin olduğunuz kadar önemsemez". Son olarak, Kendinizi ihmal etmediğiniz, daha çok gülüp daha çok işler başardığınız, dertleri lehinize çevirdiğiniz bir yıl dilerim.. Kalın sağlıcakla..

Mrs. X..    

     İnsan olmak zor zanaat, ey insan. Düşünme gibi bir refleksin var bir kere, istesen de istemesen de. Çok garip değil mi bu ? Rastgele gelinen bir kavanozun içinde ömrünü tüketiyorsun. Sanırım tükettiğin yer çok önemli. Bunu yolun belki de en sonunda öğreniyorsun. Peki sen nerede tükettin veya tüketiyorsun ? Bir mecburiyetin içinde mi? Bir huzurun evinde mi ? Bu biraz insanın objektif bakması ve kendine itiraf etmesiyle alakalı. İnsan kendini ne kadar inkar ederse o kadar çok hata yapıyor ve yanlış kararlar alıyor. İşin kötüsü kendini aciz görüp üzülmeye tabii oluyor. Neden üzüldüğü kabı terk etmez insan ? Yine mecburiyetler mi ? Ee ölüm var ? Ne yani mecburen mi öleceğiz ? Hayır. Bu doğduğumuzda belli. Başı ve sonu belli olan bir yerde üzüntü dolu bir kavanozda kalmanın anlamı ne ? Dünya'ya bir kez daha mı geleceğiz ? Öyle bir şansımız daha yok. İnsan diyorum insan.. Gözden geçirmeli kendini, çevresini, gökyüzünü. Meşhur bir özdeyişimiz var bizim. " Kervan yolda düzülür " diye. Kervan'ı bırak, yola çıkmaya korkuyoruz. Acı dolu bir hayat yaşayıp sonra Hayat şöyle, kader böyle diye sızlanıyoruz. Her tercihin bir dönüşü vardır " ZOR " bile olsa. Hayatın bana öğrettiği bir şey daha varsa o da şudur; " Kolay ve acele alınan tercihlerin sonu hep vasatlık ve hüsran oluyor ".  Bu nedenle kendi kendini gör, kendi kendinle konuş. Bu işin tek çözümü bu gibi gibi. .

       Aynaya bugün hiç baktın mı ? Gökyüzünde ki bulutları gördün mü ? Kaç kar tanesi değdi saçına ? Kaç yağmur damlası duydun ezgi dolu ? Belki bunların hiçbirini yapmayıp dört duvar içinde oturup izledin. Peki hangisinde hangi duyguları hissettin ? Eğer hissettiysen bunların kaçı seninle ilgili ? İnsan kendini kimi zaman bilmese bile o an hissettiği duyguları mutlaka bilir. Kaçında sen vardın kaçında sen yoktun ? Beklenti miydi hissin yaşadıkların mı ? Keşkeler mi İyikiler mi ? Tebessümler mi Gözyaşları mı ? Hangisi vardı ? Hangisine daha yakındın ? Böyle böyle insan bilebiliyor kendini, kalbini, bakışını, çehresini. Bu nedenle kalbinin sesini dinlemek her zaman olmasa bile böyle güzel havalarda önemli bir yer kaplıyor. İnsan o masum anda şeffaf oluyor kendine. Bazen özdeşleştiriyor kendini. Bir kar damlası olsam nereye düşerdim veyahutta bir yağmur damlası olsam nereye düşerdim diye ? Size olmuyor mu böyle ? Bana her zaman oluyor da sadece söylemek istedim. Çok farklı bir kapıya çıkıyor insan böyle bir düşüncede. İsterseniz şu havalarda deneyebilirsiniz. Nasılsa ücretsiz! 

    Özü sözü insan diye başlar bazı yapıtlar. Özü sözü kendin diye ekler hayat. Başlangıç noktasını o seçer. Biraz büyütür anne baba eşliğinde seni. Gerisini sana bırakır. Kötüyse dön, mutsuz hissediyorsan bırak, mutlu ve huzurluysan çoğalt der soyut bir şekilde. Ama bir çoğumuz bunu fark edemiyoruz bile. Zaman hızlı akıp diyor bahanesiyle boşu boşuna güzel günlerimizi ziyan ederiz. Kitap okumayı bir  zaman kaybı olarak görür. Bazı üç saatlik dizileri ezbere biliriz. Bir karakterin başka bir karaktere yaptığı kötülüğü mıh gibi aklımıza kazır, Yaptığı iyiliği saflık, enayilik olarak nitelendiririz. Şiddet olaylarını krallık, vefayı görmezden geliriz. Toplum olarak mı böyleyiz bireysel olarak böyle bir eğilimimiz mi var henüz karar veremedim. Ama ben de oluşan fikir şu; Beyinin iş yapmamayı, zorlamadığın sürece öyle bir şey yapmadan duracağını ve şeker tüketeceğini neredeyse hepimiz biliyoruz. Bu nedenle Ataleti seven bir toplumuz. Basiti tercih ediyoruz. Boş izlemek ve algıda seçiciliği ( çoğunlukla olumsuz anlamda ) iyi yapıyoruz. O yüzden acının içinde bile olsak bir zamandan sonra normale dönüyor. İnsan mutsuzluğunu, kalp kırıklığını normal olarak görmeye başlıyor ve orayı konfor alanı belirliyor Kurbağa deneyi gibi.. Öyle öyle yıllar geçiyor ve yaş ilerledikçe pişmanlık ömür boyu yakasını bırakmıyor.. 

    Sona gelirken.. Siz siz olun nefes aldığınız sürece bir şeyleri değiştirmek için mücadele edin. Hayata gözlerinizi yummadan güzel şeyler bırakın. Bir insana verilen ufacık bir tebessüm bir çok zaman Dünyalara bedel olabiliyor bunu unutmayın. Hayat üzülmek için çok kısa hele orada kalmak için çok çok kısa. Mutlu edin, mutlu olun. Hayata mutlu olmak amacıyla gelmedik elbette ama bir çok güzel şeyde mutlu olduğumuz anlarda oluyor. Bilimi, bilgiyi, okumayı ve yazmayı arayın. Yazın çok saçma olsa bile. Bir zamandan sonra nasıl su gibi yol bulduğunu göreceksiniz.. Ve her ne olursa olsun söylemek istediğiniz ne varsa söyleyin.. İçinizden ne geçiyorsa, ne bekliyorsanız dile getirin. Karşı tarafın anlayamayabileceğini aklınızdan çıkarmayın. Özetle net olun. Beklentilerinizi, isteklerinizi dile getirin. Çünkü mezarlıklar söyleyemeyenlerle dolu, gururuna yenilenlerle dolu. Söylemeniz hiçbir şey eksiltmez, ama ilerisi için bir yol ve çok şey kazandırabilir.. Bugün bir başlangıcınız olsun. Hayata dair, kendinize dair, tebessüme dair..

Sürç-i lisan ettiysem af ola...

X.. 

   İnsan bahane güdüsüdür hayatın.. ve hayat bir miftahtır durduğunda kapının... Binbir türlü kapı olsa dahi verdiğin vedadır seçeceğin kapıların...    Böyle bir veda ile başlar nefes almalar bazen. Böyle bir terk ediş ile yoluna girer hisler, düşünceler. Sonuna bakıldığında kalan gerçekten sen misin ? Yoksa olmadığın, olduramadığın, olmasına mani olmadığın farklı bir tür mü ? Ucu açık bir soru daha.  Boşluklarla dolu bir yer ki burası, " Boşlukları doldurunuz " sorusuna kimi zaman verecek cevabımız kalmıyor. Genelde yazdıklarımızda sallamasyon birer yanıt oluyor. Derin diye tabir edilen yerin sadece yüzeyine bakıyoruz ve buna göre şekillendiriyoruz bir çok şeyi. İnsan derinliklerden korkar değil mi Albay'ım ? İşte bir Oğuz Atay karakteri bazen her şeyi özetleyebiliyor... Okumak bu yüzden güzel. Bir çok karakterle arkadaş oluyorsunuz. Yeri geliyor onlardan fikir alıyorsunuz. Yeri geliyor bir karaktere sövüyor, yeri geliyor karakter için ağlıyor, kimi zamansa destekliyoruz. Peki kaçımız kendi ile özdeşleştiriyor ve alıntılıyor ? Artık bir çoğumuzun derdi " diksiyon " ve Kitap gibi bir tarihi " diksiyonu düzeltiyor " diye okuyoruz..  Sanırım kitabı okumanın gayesi ve biçimi değişti. Örneği olmayan şeyler değerlidir derler. Peki bizim bir örneğimiz dahi yokken neden değersiz hissediyoruz ? Başka bir aklın gereksiz denk getirdiği kelimeleri kendimize kahır ediyorken neden yıllar önce yaşamış bir karakterin güzel bir cümlesiyle tebessüm etmiyoruz ? ( Edenlere ne mutlu ) Sanırım tek çözüm kendimizi hatırlamak...

    Başlamak... Veda ile mesela. İnsan en çok neye veda etmek ister ? Geçmişine mi ? Geleceğine mi ? Peki hangisi hangi koşulda kazanır ? O anın hissi mi ? Rasyonel bir gözlem mi ? İşte bunun yüzlerce cevabı var. Bence birçok şeye " Veda " edemediğimiz için birçok acıya maruz kalıyoruz. Düzelir temennisi bizi düzelemeyecek bir kalıba sokabiliyor çoğu zaman. İstisnalar vardır elbette ama Veda etmeyi, yürüyebilmeyi, yürüyebilme görevini hem fiziken hem ruhen yapabilmeyi iyi, anlaşılır öğrenmemiz gerekiyor kanısındayım. Öncelikle Veda nedir ?  Bir şeylerden mahrum kalmak mı ? Sana iyi gelmediği için olayı, nesneyi, kişiyi terk-i diyar etmek mi ? İşte burayı iyi irdelersek ve hayatımızı baz alıp karar verirsek her şey olmasa dahi bir kısım şeyler yoluna girmeye başlayacak gibi duruyor. Veda insandır. Veda ruhtur ve " Veda " Yokluğun ileride acı vermeyecek halidir. Kastım sadece insanlar değil, genel olarak bir durumdan bahsediyorum. İnsan kendisine  acı veren bir nesneden de vazgeçip veda edebilir ( Tabii yeteri kadar cesaretliyse ) Bağlılıklarınız ne kadar fazlaysa vedalarınız o kadar basit ve kısa sürer der bir yazar. Çok doğru değil mi ? Veda birazda bağlılıklarımızla orantılı. Can Yücel'in dediği gibi; " Bağlanmayacaksın öyle körü körüne "... Sana iyi gelmiyorsa kenara koy ve orada kalsın. Yazıldığı kadar kolay değil farkındayım. Ama bunları uygulamadan da kendimizi tam anlamıyla hayat denilen yerin içine atamıyoruz. Zaman geçerken A nesnesine takıl, seni üzen B şahsına tolerans göster, Seni boğan bir C ortamına sabır göster ve gidecek senin en değerli şeyin zamanın olsun.. Böyle düşündükçe ne çok zaman kaybımız olduğunu görüyoruz...

    Yontacağız kendimizi, kendimiz ile. Benlik denen hissin içinde bulunabilmek için vedalaştığımız kendimizle konuşacağız. Bu delilik değil aksine zekilik belirtisidir. İnsan kendi kendine gelmediğinde ( olumsuz anlamda ) delilir. Öncesi mutsuzluk, sonrası değersizlik, daha sonra hiçlik.. Hiçlikten kastım  Nasreddin hocanın kıssadan hissesinde ki " Hiçlik " değil elbette. Daha negatif daha eksilere inmek belirmek istediğim.. Umarım İnsan olabilmeyi ilk önce kendimizde öğrenebiliriz. Kendimize sorduğumuz soruların cevabını sadece kendimiz verebiliriz.. Ve son olarak geleceğe " VEDA " etmemek için bugünü, hemen kendimize bir kalem ve kağıt yardımıyla sormalıyız.. Tek çözüm sormak. En önemlisi ise "İlk kendimize "... İlklerimize..

Sürç-i lisan ettiysek af ola..,

     Çoğu zaman farkında bile olmadığımız gizli bir özne bu " Kelebek " ... Bize öğreten Ahmet Şerif İzgören'e sevgilerle..

        İnsan için en zor aşamadır kendisiyle konuşması, yüzleşmesi. Bu cümle tam olarak bana bunu ifade ediyor. Kaç kişi elindeki kelebeğin farkında ? Ya da kaç kişi bunu yapmaya cesaret edebiliyor ? Bazen kendimizi ifade edemiyoruz. Bizim yerimize  söylenen, yazılan bir kelime, bir cümle her şeyi hatırlatıyor bize. Garip değil mi ? Bize bizi hatırlatıyor. Demek ki insan her şey değil, bir şey olmalı ilk önce. Ya doğal sayıların başlangıcı gibi ( 0 ) sıfırdan ya da sayma sayıları gibi ( 1 ) den başlarız. Hangisine yakınsak oralıyız.. Tabi bunu dürüstçe kendimize ifade edebilirsek... Bu nedenle ilk önce " Bilmiyorum " kavramını kendimizde bir test edelim. Sonra bilgilere geçmesi kolay. Geçmişten günümüze tüm filozofların " Kendini Bil " söylemi yersiz değilmiş demek ki. Bu sonuçla insan kendini bilmediği için kendinden ve yüzleşmekten korkar diyebilir miyiz ? ...

        Geçmiş denilen bir zamanın içinde olmuşlarla idare ederiz çoğu zaman. Geçmesini ve durmasını istediğimiz her anın sadece hatırat olarak kaldığını kısmen kabullenemeyiz. " Keşke " farsça kökenli bir kelime ve temenni anlamına geliyor. Biz o kadar yersiz yerlerde başvurmuşuz ki bu kelimeye, haliyle olumsuz algılanan bir kelime olarak kalmış zihinlerde. Keşke demekte güzeldir bazı durumlarda. Demesini bilmek, zamanı denk getirmek önemli. Tüm olumsuz davranışlarda ya da sonuçlarda " Keşke yapmasaydım, etmeseydim " diyorsak kolaya kaçıp kendimize yük bindirmiş oluruz. Bunu demeden önce, durumu tüm detayıyla ele alıyor muyuz ? Kaçırdığımız nüansları görebiliyor muyuz ? Tam olarak burada başlıyor İnsanın insana dair " Keşke "si.. Keşke bir temenniydi, KEŞKE görebilseydik...

        Şimdi tekrar Kelebeğimize dönecek olursak... Ne durumda, hangi koşulda olduğuna hiç baktınız mı ? Sirius yıldızı gibi parlarken kanatları... Göremedik değil mi ? Bakmadık bile avuçlarımıza...  Hayat temaşası deyip geçtik, sadece çizgilerini görebildik ellerimizin..  O çizgilerden fal bile baktılar daha sonra. İstediklerimize inandık, istemediklerimize dudak büktük. Ama o bizi, kelebeği bir türlü görmedik, gösterilmedi.  Şimdi avucunu açtığında o kelebeği (seni) gördüğünü varsayacak olursak NE SÖYLEMEK İSTERDİN ? Şuana kadar ki zaman dilimini baz aldığında nasıl tepkiler verirdin ? Bastırıp öldürmek mi isterdin ? Avuçlarında bırakıp kafeste yaşamasını mı ? Yoksa avuçlarını açıp serbest kalmasını mı ? Aslına bakılırsa HER ŞEY BİZİM ELİMİZDE.. Bakın bir metafor ne çok soru sordurtuyor insana değil mi ? Kendiyle ilgili, kendire dair... 

   *     Yeniden doğmak, yeniden fark etmek hiçte zor değil. Karamsarlığa düşmeye, alınan nefesin değerini düşürmeye, geri gelmeyeceğini bildiğimiz halde har vurup harman savurmaya hakkımızın olmadığı kanısındayım. İster Otuzlarında ister Kırklarında ol, Sen " YAPARIM " diyorsan konu kapanmıştır. Deneyerek yenilmek(öğrenmek), Denemeden " AH " demekten daha iyidir. En azından yaşadığımızı, bir şeyler yapabildiğimizi gösterir. Hayat boyunca o kapıya vurmaya devam edin. Sonunda açılacak... Umut budur, görünmeyeni canlandırma sanatı... /*

        Son olarak başımıza negatif bir durum geldiğinde Hayata isyan edip küfretmek yerine, Onca işinin, düzeninin arasında bir de size ders verecek kadar değer verdiğini düşünün. Emin olun bu düşüncede ne stresiniz ne de kaygınız olacak. " Şey " diye betimlemek kolaydır. Mühim olan onu somut bir şekilde ifade edebilmek. Umudun güzelliği ruhunuza konsun..

Sürç-i lisan ettiysem af ola..

( Ahmet Şerif İzgören'in başka Avucunuzdaki kelebek adlı kitabını daha sonra diğer kitaplarını gözden geçirmenizi naçizane tavsiye ederim )..

 Bir insanın ömrüne kaç hayat sığabilir ? Kaç maske takar, kaç karaktere bürünebilir ? Ya da Çizmek istediği yaşamsal görsellerin hangi birine bu girişimlerle ulaşmaya cüret edebilir ? Hepsi herkes için birer soru işareti. Cevabı mı ? O, gökyüzü ile yeryüzü arasında gidip gelen bakışmalarda. Yani bakışımız, görüşümüz ve beliren simyalar da... Bu zamanlar da çoklu ( multi ) dediğimiz her şeye daha çok rağbet gösteriyoruz ve zaman artısı olarak hibemize konduğunu zannediyoruz. Bazı durumlarda kuşkusuz doğru bir metot.. Ama kolayımıza geldiği için genele yayıyoruz. Tıpkı yıllar önce atari kasetlerinin üzerinde yazan " 99 in 1 " oyunlar gibi. Çoklu gördüğümüz aslında bir tek olabiliyor fark edilmiyor, belki de edilemiyor.. O kadar uyaranla dolu ki hayatlarımız, o kadar gereksiz cümle kalıplarıyla dolu ki dağarcıklarımız.. Nerede gösterileceğini bilmediğimiz cümlelerimiz, nerede kalıplaştıramayacağımız uyaranlarımız var. Hepsi birbirine karışmış, bir çoğu muallak ama hepsi hayatlarımız, zamanlarımızı işgal etmekte... Yani özetle, durmayan bir hayat döngüsünde biraz duran bir çok şeyi görme fırsatına sahip olacak..

    Bir çok insan yazılarım da neden sık soru sorduğumu merak ediyor. Bu aslında güzel bir şey benim için, ilgilerini çekmesi ve okunması beni mutlu ediyor. Bir işe yarıyormuşum gibi hissediyorum. Soru; Hayatın, belki de varoluşun başlangıç noktası gibi.. Anne karnında başlıyor sorular ile tanışmamız. " Cinsiyeti ne olsun ile başlar... Adı ne olsun ile devam eder... " Çoğaltılabilir aklınıza başka sorularda gelebilir. Bence işin özü, cevabı soruların içinde gizli sanki. Hali hazırda bulunan, ileride bulunacak olan tüm her şeyin tek bir sorudan çıkması güzel bir örnek değil mi ? Soran insan merak eder, soruyu fark eden insan ise bulmuştur. Detaylara takılmak böyle güzellikler doğurur işte.. Hep bir kapı kolunda zihnimiz, fikirlerimiz. Bir ayrıntıyı yakaladığında tutar  açıverir. Bazen biz göremeyiz ama ileride bir yerde bekliyor olacaktır bizi. Tıpkı kitapları okuduğumuzda bir şey anlamıyormuş hissinin uyandırdığı gibi. Bazılarını fark etme zamanında değilizdir ya da  ona hazır değilizdir ama o bizimledir. İnsan bu, gözünün gördüğünü bazen farklı yorumlamaya meyillidir. Sahici değil de perestliktir gayesi..

    İşin özüne, yazının sonuna gelecek olursak.. Multi bir Dünya'nın tekil varlıklarıyız. Sağdan soldan bir şeyler toplayarak inşa ediyoruz, oluşturuyoruz kendimizi ve çevremizi. Yazdığımız her yazı, okuduğumuz her kelime ordusu, gördüğümüz her görsel... ( Aklınıza daha niceleri gelirse ) Dünya'da bulunmamızın yegane hediyesi. Kimileri bu hediyeyi kabul etmek istemez. Bu hediyenin sorumluluğu vardır çünkü ve genellikle bu sorumluluğu kimse kabul etmez. Zor mu ? Neye ve kime göre ? Bir yazara, artık yazma, bir okura, artık okuma denilebilir mi ? Denildiği takdirde nasıl bir dönütü olur ? İşte cevabı tam olarak bu. Tercihlerimizin kurbanı değil, genelde sonuçları oluruz. Bir hayata bin hayat sığdırabilecek bir potansiyele sahipken ego sahibi olup hatta kibirlenip hepsini elimizin tersiyle itip tek bir hayata tamah ederiz. Bu nedenle tercih sadece insan kaynaklı değildir. Bazen kitap istemez, kalem istemez insanı... Sakın biz istenmeyen insanlardan olmayalım. Onca hayata dokunup, onca kelimeyle yoğrulmayı kim istemez ? Biz, bizim sayemizde var oluruz.. Aklınız, ruhunuz güzellikler ile yoğrulsun.. Sürçülisan ettiysem af ola...