Birmiftahis

    YEDİ AY SONRA;

DİPNOT: Bugünkü konumuz -geç, -kalmak. Olabildiğince şeffaf, objektif, eğrisi doğrusuyla bakmanız önerilir. Lütfen  şu anı zehretmesine izin vermeyin hatırlayacağınız şeylerin. Gülün, eğlenin, hatta kendinizle dalga geçin, ama bir tebessüm durağında durmayı unutmayın.. 

    Geç kalmak çok geniş bir eylem zannımca. Kimi zaman teşekkür edeceğimiz, kimi zaman ömrümüzün sonuna kadar etkileyecek bir hayat zamanı. Umarım sizin hayatınız da bol teşekkürlü geçer bu konu. Birçok örneğini görmüşüzdür, geç kaldığı için kaza yapan araçtan kurtulan insanları ya da olumsuz olaylardan sıyrılan birçok canlıyı. Ya da bunların tam zıttı olan olayları.. Bir şekilde geçti dediğimiz ama izinin daim olduğu zamanları.. Dünya'da soyut bir önemi olan bu iki kelime geçmek ile kalmanın kendi başlarına güzelleme olan kelimelerin bir arada kullanıldığında ne kadar acı verici bir olay olduğunun göstergesi. Her güzel  şey bir araya geldiğinde her zaman tatlı şeyler doğurmaz. Doğurulan güzel geç kalmalara!

    İnsan bir şeylere geç kaldığını anladığında, farkına vardığında daha farklı bir insan oluyor. Halk arasında ki tabiriyle " Büyüyor ". Sizin de " geç kalmak " dendiğinde aklınıza gelen bir hikayeniz var mı ? Ne öğretti ? Ne götürdü ? Ne getirdi ? ... Ben hep kapı olarak gördüm genellikle her şeyi. Zorladım da zorladım. Kimisinden kırdığım halde geçemedim. Kimisinden ise hiç uğraşmadan geçtim.. Ama insan şöyle bir geriye baktığında unutmak istediği, baştan yaşamak istediği birçok şeyi anımsayabiliyor. O kapıyı tekrar çalmayı, tekrar o kapıda yatmayı, zorlamayı isteyebiliyor. İşte asıl, derin mevzu orada başlıyor. Sahi kim buldu bu geri dönülmez yolları ? İmkanları imkansız kılmayı ? Olumsuzluk silsilesini raylar gibi birbirine takmayı.. Alışamadığımız şeyler olduğu aşikar hepimizin. Kimi zaman eski defterleri açtığımız, tekrardan okuduğumuz muhakkak. Kah sevinç, kah hüzün.. En önemlisi bir daha tekrarlanmayacak olması. Hayattan bağımsız, konulardan soyut olması... Özetle her şey bir şekilde, bir şeylere rağmen, birçok farklı kararlarla şekillenmeye, hizaya geçmeye devam ediyor ve edecek.. Birçok doneyle karar alacağınız, her şeyi tartıp göreceğiniz Güzel kararlarınız olsun..

     İyi ve kötü yine sonunu getirdik 8766 Saat, 525.960 Dakika, 31.557.600 Saniye, 1.893.456.000 Salise olan 1 yılın sonuna.  Umuyorum bol tebessümlü, bol okumalı ve sağlıklı geçmiştir.. Bu yıl hepimize birçok şey öğretti. Bunların en önemli olanı " fark etmek, farkına varmak " sanırım. İnsan merkezli olmanın tedirginliği, kendini düşünmenin bencilliği arasına gidip geldik çoğu kez. Ama kendimizi daha iyi dinlediğimizi düşünüyorum. Pek çok kapanma sonrası kendi başımıza kalabildik. Kimimiz kendini dinledi, kimimiz görmezden gelip devam etti, kimimiz hiç takmadı bile, geçiştirip zaman öldürdü. Siz hangisiydiniz ? Kendinizi  görebildiniz mi ? Daha genel bakacak olursak birçok kötü, talihsiz olaylarda oldu elbette... Deprem.. Çıkan yangınlarda yanan 116 bin 365 alan.. Sayısız çocuk, kadın cinayeti... Toplum olarak çabuk unutuyor ve kabulleniyoruz bu tür olayları.. Üzücü, acı ama gerçek.. Bunların yanında iyi şeylerde oldu. Mesela Tokyo Olimpiyatlarında Milli sporcu Mete Gazoz okçulukta, milli boksör Busenaz Sürmeli ise 69 kiloda altın madalya kazanarak, Olimpiyat şampiyonu oldular.  Kovid aşısı bulundu. Belki de bu en önemlisiydi insanlık için... Hepsi geride kaldı ve 2022'ye saatler kaldı.. Ne çok olay yaşamışız.. Neredeyse her tür olaya şahitlik etmişiz sessizce... Dünya işte.. Geliyor, geçiyor, gidiyoruz..

    Kendimize bakacak olursak biz neler yaptık ? Mesela geçen yılbaşında verdiğimiz sözleri tutabildik mi  ? ya da kaçına vakıf olduk ? Hangi verdiğimiz radikal kararı koruyabildik ? Ya özgür bıraktıklarımız ? Daha doğrusu kendimizi özgür hissetmek adına kimin huzuruna ihtiyaç duyduk ? Hepsi kendi içinizde edeceğiniz muhakemeler, şimdiden başarılar :) Biliyorum hakimin kendimiz olduğu bir davada yüksek ihtimalle kendimizi sürekli haklı göreceğiz. Objektif olmak bu durumda çokça zor ama iyi-kötü, verimli-verimsiz, hüzün-mutluluk terazisinde gerekli donelerin tartılması mümkün. Her şey biz için, iyiliğimiz ve Dünya'ya getireceğimiz bilgi ve tebessümler için. Buna değer olan her şey kabul.. Yeter ki kabullenmeyi ve uygulamayı erken yapalım. Bir nevi Z raporu.. Bilirsiniz Z raporu gün sonu alınan ve o gün yapılan tüm işlemleri gösteren bir belge. Biz de bugün üşenmeden yıl sonu raporumuzu çıkaracağız. Bakalım kaçımız kendiyle yüzleşecek, beğenmediği huyları bırakacak, bağımlı oldukları her şeyle vedalaşacak... Bunları ben göremesem de okuyan her kes aynaya bakacak. Öyle umut ediyor ve diliyorum..

    Zamanınızdan çalmamak için bu kez  biraz daha kısa tutacağım.. Envanterimizle, kendimizle gerekirse milyon kere pes etsek bile yeniden başlayacağız. Birçok şeye inat, birçok his ile birlikte. Gerekirse sessizce ama mutlaka bir yerde o adımı atacağız. Düşünmek bu yüzden güzel. Önümüzü görebilmek için. Kaygılar mutsuz olmak için değil çalışmak için, düzeltmek için var. Kötüye yorduğumuz her şey daha da etkiliyor bizleri. Bazen iyiyi bile kötüye yoruyoruz... Bu yıl kötülüklerden alacağımız derslerle, iyiliğin verdiği güven ile hayatımıza devam edebiliriz. Bahadır Yenişehirlioğlu'nun dediği gibi; " Kendinize yatırım yapın. Ne anneniz ne de babanız sizi, sizin olduğunuz kadar önemsemez". Son olarak, Kendinizi ihmal etmediğiniz, daha çok gülüp daha çok işler başardığınız, dertleri lehinize çevirdiğiniz bir yıl dilerim.. Kalın sağlıcakla..

Mrs. X..    

     İnsan olmak zor zanaat, ey insan. Düşünme gibi bir refleksin var bir kere, istesen de istemesen de. Çok garip değil mi bu ? Rastgele gelinen bir kavanozun içinde ömrünü tüketiyorsun. Sanırım tükettiğin yer çok önemli. Bunu yolun belki de en sonunda öğreniyorsun. Peki sen nerede tükettin veya tüketiyorsun ? Bir mecburiyetin içinde mi? Bir huzurun evinde mi ? Bu biraz insanın objektif bakması ve kendine itiraf etmesiyle alakalı. İnsan kendini ne kadar inkar ederse o kadar çok hata yapıyor ve yanlış kararlar alıyor. İşin kötüsü kendini aciz görüp üzülmeye tabii oluyor. Neden üzüldüğü kabı terk etmez insan ? Yine mecburiyetler mi ? Ee ölüm var ? Ne yani mecburen mi öleceğiz ? Hayır. Bu doğduğumuzda belli. Başı ve sonu belli olan bir yerde üzüntü dolu bir kavanozda kalmanın anlamı ne ? Dünya'ya bir kez daha mı geleceğiz ? Öyle bir şansımız daha yok. İnsan diyorum insan.. Gözden geçirmeli kendini, çevresini, gökyüzünü. Meşhur bir özdeyişimiz var bizim. " Kervan yolda düzülür " diye. Kervan'ı bırak, yola çıkmaya korkuyoruz. Acı dolu bir hayat yaşayıp sonra Hayat şöyle, kader böyle diye sızlanıyoruz. Her tercihin bir dönüşü vardır " ZOR " bile olsa. Hayatın bana öğrettiği bir şey daha varsa o da şudur; " Kolay ve acele alınan tercihlerin sonu hep vasatlık ve hüsran oluyor ".  Bu nedenle kendi kendini gör, kendi kendinle konuş. Bu işin tek çözümü bu gibi gibi. .

       Aynaya bugün hiç baktın mı ? Gökyüzünde ki bulutları gördün mü ? Kaç kar tanesi değdi saçına ? Kaç yağmur damlası duydun ezgi dolu ? Belki bunların hiçbirini yapmayıp dört duvar içinde oturup izledin. Peki hangisinde hangi duyguları hissettin ? Eğer hissettiysen bunların kaçı seninle ilgili ? İnsan kendini kimi zaman bilmese bile o an hissettiği duyguları mutlaka bilir. Kaçında sen vardın kaçında sen yoktun ? Beklenti miydi hissin yaşadıkların mı ? Keşkeler mi İyikiler mi ? Tebessümler mi Gözyaşları mı ? Hangisi vardı ? Hangisine daha yakındın ? Böyle böyle insan bilebiliyor kendini, kalbini, bakışını, çehresini. Bu nedenle kalbinin sesini dinlemek her zaman olmasa bile böyle güzel havalarda önemli bir yer kaplıyor. İnsan o masum anda şeffaf oluyor kendine. Bazen özdeşleştiriyor kendini. Bir kar damlası olsam nereye düşerdim veyahutta bir yağmur damlası olsam nereye düşerdim diye ? Size olmuyor mu böyle ? Bana her zaman oluyor da sadece söylemek istedim. Çok farklı bir kapıya çıkıyor insan böyle bir düşüncede. İsterseniz şu havalarda deneyebilirsiniz. Nasılsa ücretsiz! 

    Özü sözü insan diye başlar bazı yapıtlar. Özü sözü kendin diye ekler hayat. Başlangıç noktasını o seçer. Biraz büyütür anne baba eşliğinde seni. Gerisini sana bırakır. Kötüyse dön, mutsuz hissediyorsan bırak, mutlu ve huzurluysan çoğalt der soyut bir şekilde. Ama bir çoğumuz bunu fark edemiyoruz bile. Zaman hızlı akıp diyor bahanesiyle boşu boşuna güzel günlerimizi ziyan ederiz. Kitap okumayı bir  zaman kaybı olarak görür. Bazı üç saatlik dizileri ezbere biliriz. Bir karakterin başka bir karaktere yaptığı kötülüğü mıh gibi aklımıza kazır, Yaptığı iyiliği saflık, enayilik olarak nitelendiririz. Şiddet olaylarını krallık, vefayı görmezden geliriz. Toplum olarak mı böyleyiz bireysel olarak böyle bir eğilimimiz mi var henüz karar veremedim. Ama ben de oluşan fikir şu; Beyinin iş yapmamayı, zorlamadığın sürece öyle bir şey yapmadan duracağını ve şeker tüketeceğini neredeyse hepimiz biliyoruz. Bu nedenle Ataleti seven bir toplumuz. Basiti tercih ediyoruz. Boş izlemek ve algıda seçiciliği ( çoğunlukla olumsuz anlamda ) iyi yapıyoruz. O yüzden acının içinde bile olsak bir zamandan sonra normale dönüyor. İnsan mutsuzluğunu, kalp kırıklığını normal olarak görmeye başlıyor ve orayı konfor alanı belirliyor Kurbağa deneyi gibi.. Öyle öyle yıllar geçiyor ve yaş ilerledikçe pişmanlık ömür boyu yakasını bırakmıyor.. 

    Sona gelirken.. Siz siz olun nefes aldığınız sürece bir şeyleri değiştirmek için mücadele edin. Hayata gözlerinizi yummadan güzel şeyler bırakın. Bir insana verilen ufacık bir tebessüm bir çok zaman Dünyalara bedel olabiliyor bunu unutmayın. Hayat üzülmek için çok kısa hele orada kalmak için çok çok kısa. Mutlu edin, mutlu olun. Hayata mutlu olmak amacıyla gelmedik elbette ama bir çok güzel şeyde mutlu olduğumuz anlarda oluyor. Bilimi, bilgiyi, okumayı ve yazmayı arayın. Yazın çok saçma olsa bile. Bir zamandan sonra nasıl su gibi yol bulduğunu göreceksiniz.. Ve her ne olursa olsun söylemek istediğiniz ne varsa söyleyin.. İçinizden ne geçiyorsa, ne bekliyorsanız dile getirin. Karşı tarafın anlayamayabileceğini aklınızdan çıkarmayın. Özetle net olun. Beklentilerinizi, isteklerinizi dile getirin. Çünkü mezarlıklar söyleyemeyenlerle dolu, gururuna yenilenlerle dolu. Söylemeniz hiçbir şey eksiltmez, ama ilerisi için bir yol ve çok şey kazandırabilir.. Bugün bir başlangıcınız olsun. Hayata dair, kendinize dair, tebessüme dair..

Sürç-i lisan ettiysem af ola...

X.. 

   İnsan bahane güdüsüdür hayatın.. ve hayat bir miftahtır durduğunda kapının... Binbir türlü kapı olsa dahi verdiğin vedadır seçeceğin kapıların...    Böyle bir veda ile başlar nefes almalar bazen. Böyle bir terk ediş ile yoluna girer hisler, düşünceler. Sonuna bakıldığında kalan gerçekten sen misin ? Yoksa olmadığın, olduramadığın, olmasına mani olmadığın farklı bir tür mü ? Ucu açık bir soru daha.  Boşluklarla dolu bir yer ki burası, " Boşlukları doldurunuz " sorusuna kimi zaman verecek cevabımız kalmıyor. Genelde yazdıklarımızda sallamasyon birer yanıt oluyor. Derin diye tabir edilen yerin sadece yüzeyine bakıyoruz ve buna göre şekillendiriyoruz bir çok şeyi. İnsan derinliklerden korkar değil mi Albay'ım ? İşte bir Oğuz Atay karakteri bazen her şeyi özetleyebiliyor... Okumak bu yüzden güzel. Bir çok karakterle arkadaş oluyorsunuz. Yeri geliyor onlardan fikir alıyorsunuz. Yeri geliyor bir karaktere sövüyor, yeri geliyor karakter için ağlıyor, kimi zamansa destekliyoruz. Peki kaçımız kendi ile özdeşleştiriyor ve alıntılıyor ? Artık bir çoğumuzun derdi " diksiyon " ve Kitap gibi bir tarihi " diksiyonu düzeltiyor " diye okuyoruz..  Sanırım kitabı okumanın gayesi ve biçimi değişti. Örneği olmayan şeyler değerlidir derler. Peki bizim bir örneğimiz dahi yokken neden değersiz hissediyoruz ? Başka bir aklın gereksiz denk getirdiği kelimeleri kendimize kahır ediyorken neden yıllar önce yaşamış bir karakterin güzel bir cümlesiyle tebessüm etmiyoruz ? ( Edenlere ne mutlu ) Sanırım tek çözüm kendimizi hatırlamak...

    Başlamak... Veda ile mesela. İnsan en çok neye veda etmek ister ? Geçmişine mi ? Geleceğine mi ? Peki hangisi hangi koşulda kazanır ? O anın hissi mi ? Rasyonel bir gözlem mi ? İşte bunun yüzlerce cevabı var. Bence birçok şeye " Veda " edemediğimiz için birçok acıya maruz kalıyoruz. Düzelir temennisi bizi düzelemeyecek bir kalıba sokabiliyor çoğu zaman. İstisnalar vardır elbette ama Veda etmeyi, yürüyebilmeyi, yürüyebilme görevini hem fiziken hem ruhen yapabilmeyi iyi, anlaşılır öğrenmemiz gerekiyor kanısındayım. Öncelikle Veda nedir ?  Bir şeylerden mahrum kalmak mı ? Sana iyi gelmediği için olayı, nesneyi, kişiyi terk-i diyar etmek mi ? İşte burayı iyi irdelersek ve hayatımızı baz alıp karar verirsek her şey olmasa dahi bir kısım şeyler yoluna girmeye başlayacak gibi duruyor. Veda insandır. Veda ruhtur ve " Veda " Yokluğun ileride acı vermeyecek halidir. Kastım sadece insanlar değil, genel olarak bir durumdan bahsediyorum. İnsan kendisine  acı veren bir nesneden de vazgeçip veda edebilir ( Tabii yeteri kadar cesaretliyse ) Bağlılıklarınız ne kadar fazlaysa vedalarınız o kadar basit ve kısa sürer der bir yazar. Çok doğru değil mi ? Veda birazda bağlılıklarımızla orantılı. Can Yücel'in dediği gibi; " Bağlanmayacaksın öyle körü körüne "... Sana iyi gelmiyorsa kenara koy ve orada kalsın. Yazıldığı kadar kolay değil farkındayım. Ama bunları uygulamadan da kendimizi tam anlamıyla hayat denilen yerin içine atamıyoruz. Zaman geçerken A nesnesine takıl, seni üzen B şahsına tolerans göster, Seni boğan bir C ortamına sabır göster ve gidecek senin en değerli şeyin zamanın olsun.. Böyle düşündükçe ne çok zaman kaybımız olduğunu görüyoruz...

    Yontacağız kendimizi, kendimiz ile. Benlik denen hissin içinde bulunabilmek için vedalaştığımız kendimizle konuşacağız. Bu delilik değil aksine zekilik belirtisidir. İnsan kendi kendine gelmediğinde ( olumsuz anlamda ) delilir. Öncesi mutsuzluk, sonrası değersizlik, daha sonra hiçlik.. Hiçlikten kastım  Nasreddin hocanın kıssadan hissesinde ki " Hiçlik " değil elbette. Daha negatif daha eksilere inmek belirmek istediğim.. Umarım İnsan olabilmeyi ilk önce kendimizde öğrenebiliriz. Kendimize sorduğumuz soruların cevabını sadece kendimiz verebiliriz.. Ve son olarak geleceğe " VEDA " etmemek için bugünü, hemen kendimize bir kalem ve kağıt yardımıyla sormalıyız.. Tek çözüm sormak. En önemlisi ise "İlk kendimize "... İlklerimize..

Sürç-i lisan ettiysek af ola..,

     Çoğu zaman farkında bile olmadığımız gizli bir özne bu " Kelebek " ... Bize öğreten Ahmet Şerif İzgören'e sevgilerle..

        İnsan için en zor aşamadır kendisiyle konuşması, yüzleşmesi. Bu cümle tam olarak bana bunu ifade ediyor. Kaç kişi elindeki kelebeğin farkında ? Ya da kaç kişi bunu yapmaya cesaret edebiliyor ? Bazen kendimizi ifade edemiyoruz. Bizim yerimize  söylenen, yazılan bir kelime, bir cümle her şeyi hatırlatıyor bize. Garip değil mi ? Bize bizi hatırlatıyor. Demek ki insan her şey değil, bir şey olmalı ilk önce. Ya doğal sayıların başlangıcı gibi ( 0 ) sıfırdan ya da sayma sayıları gibi ( 1 ) den başlarız. Hangisine yakınsak oralıyız.. Tabi bunu dürüstçe kendimize ifade edebilirsek... Bu nedenle ilk önce " Bilmiyorum " kavramını kendimizde bir test edelim. Sonra bilgilere geçmesi kolay. Geçmişten günümüze tüm filozofların " Kendini Bil " söylemi yersiz değilmiş demek ki. Bu sonuçla insan kendini bilmediği için kendinden ve yüzleşmekten korkar diyebilir miyiz ? ...

        Geçmiş denilen bir zamanın içinde olmuşlarla idare ederiz çoğu zaman. Geçmesini ve durmasını istediğimiz her anın sadece hatırat olarak kaldığını kısmen kabullenemeyiz. " Keşke " farsça kökenli bir kelime ve temenni anlamına geliyor. Biz o kadar yersiz yerlerde başvurmuşuz ki bu kelimeye, haliyle olumsuz algılanan bir kelime olarak kalmış zihinlerde. Keşke demekte güzeldir bazı durumlarda. Demesini bilmek, zamanı denk getirmek önemli. Tüm olumsuz davranışlarda ya da sonuçlarda " Keşke yapmasaydım, etmeseydim " diyorsak kolaya kaçıp kendimize yük bindirmiş oluruz. Bunu demeden önce, durumu tüm detayıyla ele alıyor muyuz ? Kaçırdığımız nüansları görebiliyor muyuz ? Tam olarak burada başlıyor İnsanın insana dair " Keşke "si.. Keşke bir temenniydi, KEŞKE görebilseydik...

        Şimdi tekrar Kelebeğimize dönecek olursak... Ne durumda, hangi koşulda olduğuna hiç baktınız mı ? Sirius yıldızı gibi parlarken kanatları... Göremedik değil mi ? Bakmadık bile avuçlarımıza...  Hayat temaşası deyip geçtik, sadece çizgilerini görebildik ellerimizin..  O çizgilerden fal bile baktılar daha sonra. İstediklerimize inandık, istemediklerimize dudak büktük. Ama o bizi, kelebeği bir türlü görmedik, gösterilmedi.  Şimdi avucunu açtığında o kelebeği (seni) gördüğünü varsayacak olursak NE SÖYLEMEK İSTERDİN ? Şuana kadar ki zaman dilimini baz aldığında nasıl tepkiler verirdin ? Bastırıp öldürmek mi isterdin ? Avuçlarında bırakıp kafeste yaşamasını mı ? Yoksa avuçlarını açıp serbest kalmasını mı ? Aslına bakılırsa HER ŞEY BİZİM ELİMİZDE.. Bakın bir metafor ne çok soru sordurtuyor insana değil mi ? Kendiyle ilgili, kendire dair... 

   *     Yeniden doğmak, yeniden fark etmek hiçte zor değil. Karamsarlığa düşmeye, alınan nefesin değerini düşürmeye, geri gelmeyeceğini bildiğimiz halde har vurup harman savurmaya hakkımızın olmadığı kanısındayım. İster Otuzlarında ister Kırklarında ol, Sen " YAPARIM " diyorsan konu kapanmıştır. Deneyerek yenilmek(öğrenmek), Denemeden " AH " demekten daha iyidir. En azından yaşadığımızı, bir şeyler yapabildiğimizi gösterir. Hayat boyunca o kapıya vurmaya devam edin. Sonunda açılacak... Umut budur, görünmeyeni canlandırma sanatı... /*

        Son olarak başımıza negatif bir durum geldiğinde Hayata isyan edip küfretmek yerine, Onca işinin, düzeninin arasında bir de size ders verecek kadar değer verdiğini düşünün. Emin olun bu düşüncede ne stresiniz ne de kaygınız olacak. " Şey " diye betimlemek kolaydır. Mühim olan onu somut bir şekilde ifade edebilmek. Umudun güzelliği ruhunuza konsun..

Sürç-i lisan ettiysem af ola..

( Ahmet Şerif İzgören'in başka Avucunuzdaki kelebek adlı kitabını daha sonra diğer kitaplarını gözden geçirmenizi naçizane tavsiye ederim )..

 Bir insanın ömrüne kaç hayat sığabilir ? Kaç maske takar, kaç karaktere bürünebilir ? Ya da Çizmek istediği yaşamsal görsellerin hangi birine bu girişimlerle ulaşmaya cüret edebilir ? Hepsi herkes için birer soru işareti. Cevabı mı ? O, gökyüzü ile yeryüzü arasında gidip gelen bakışmalarda. Yani bakışımız, görüşümüz ve beliren simyalar da... Bu zamanlar da çoklu ( multi ) dediğimiz her şeye daha çok rağbet gösteriyoruz ve zaman artısı olarak hibemize konduğunu zannediyoruz. Bazı durumlarda kuşkusuz doğru bir metot.. Ama kolayımıza geldiği için genele yayıyoruz. Tıpkı yıllar önce atari kasetlerinin üzerinde yazan " 99 in 1 " oyunlar gibi. Çoklu gördüğümüz aslında bir tek olabiliyor fark edilmiyor, belki de edilemiyor.. O kadar uyaranla dolu ki hayatlarımız, o kadar gereksiz cümle kalıplarıyla dolu ki dağarcıklarımız.. Nerede gösterileceğini bilmediğimiz cümlelerimiz, nerede kalıplaştıramayacağımız uyaranlarımız var. Hepsi birbirine karışmış, bir çoğu muallak ama hepsi hayatlarımız, zamanlarımızı işgal etmekte... Yani özetle, durmayan bir hayat döngüsünde biraz duran bir çok şeyi görme fırsatına sahip olacak..

    Bir çok insan yazılarım da neden sık soru sorduğumu merak ediyor. Bu aslında güzel bir şey benim için, ilgilerini çekmesi ve okunması beni mutlu ediyor. Bir işe yarıyormuşum gibi hissediyorum. Soru; Hayatın, belki de varoluşun başlangıç noktası gibi.. Anne karnında başlıyor sorular ile tanışmamız. " Cinsiyeti ne olsun ile başlar... Adı ne olsun ile devam eder... " Çoğaltılabilir aklınıza başka sorularda gelebilir. Bence işin özü, cevabı soruların içinde gizli sanki. Hali hazırda bulunan, ileride bulunacak olan tüm her şeyin tek bir sorudan çıkması güzel bir örnek değil mi ? Soran insan merak eder, soruyu fark eden insan ise bulmuştur. Detaylara takılmak böyle güzellikler doğurur işte.. Hep bir kapı kolunda zihnimiz, fikirlerimiz. Bir ayrıntıyı yakaladığında tutar  açıverir. Bazen biz göremeyiz ama ileride bir yerde bekliyor olacaktır bizi. Tıpkı kitapları okuduğumuzda bir şey anlamıyormuş hissinin uyandırdığı gibi. Bazılarını fark etme zamanında değilizdir ya da  ona hazır değilizdir ama o bizimledir. İnsan bu, gözünün gördüğünü bazen farklı yorumlamaya meyillidir. Sahici değil de perestliktir gayesi..

    İşin özüne, yazının sonuna gelecek olursak.. Multi bir Dünya'nın tekil varlıklarıyız. Sağdan soldan bir şeyler toplayarak inşa ediyoruz, oluşturuyoruz kendimizi ve çevremizi. Yazdığımız her yazı, okuduğumuz her kelime ordusu, gördüğümüz her görsel... ( Aklınıza daha niceleri gelirse ) Dünya'da bulunmamızın yegane hediyesi. Kimileri bu hediyeyi kabul etmek istemez. Bu hediyenin sorumluluğu vardır çünkü ve genellikle bu sorumluluğu kimse kabul etmez. Zor mu ? Neye ve kime göre ? Bir yazara, artık yazma, bir okura, artık okuma denilebilir mi ? Denildiği takdirde nasıl bir dönütü olur ? İşte cevabı tam olarak bu. Tercihlerimizin kurbanı değil, genelde sonuçları oluruz. Bir hayata bin hayat sığdırabilecek bir potansiyele sahipken ego sahibi olup hatta kibirlenip hepsini elimizin tersiyle itip tek bir hayata tamah ederiz. Bu nedenle tercih sadece insan kaynaklı değildir. Bazen kitap istemez, kalem istemez insanı... Sakın biz istenmeyen insanlardan olmayalım. Onca hayata dokunup, onca kelimeyle yoğrulmayı kim istemez ? Biz, bizim sayemizde var oluruz.. Aklınız, ruhunuz güzellikler ile yoğrulsun.. Sürçülisan ettiysem af ola...

 Gitmek deyince aklınıza ilk ne geliyor ? İnsan mı Ruh mu ? Hayvan mı bitki mi ? Karakter mi davranış mı ? Çok enteresan değil mi bir çok şey türetilebiliyor. Canlı varlıktan cansıza özne konumuna gelebiliyor. Peki hayatımızda Kalmamasını istediğimiz ama hala hayatımızda olan, hayatımıza sirayet eden enlerimiz neler ? Ya da en önemlisi farkına varabildik mi ? Sırada bunlara cevap aramak var..

    Büyük ihtimalle bunlara olan bağımlılıklarımız bizi vazgeçemez hale getiriyor. Faydası olmadığını bile bile, üstelik de zararı olmasına rağmen yine çantamızda taşımaya devam ediyoruz. Bu konularda herkese öğüt verir ama konu kendimize gelince es geçeriz. Hiç çantamıza(bilinçaltına, ruhuna ) baktık mı neler var diye ? Baktıysak ne bulduk ? Bizi biz yapan şeyler mi ? Bizi bizlikten çıkartan şeyler mi ? Negatif huyların sonucu kendini kötü hissetmekle bitiyor. Kendini yetersiz görmek, hatta bazen salağım ben diye kendimize ithamlarda bulunabiliyoruz. Bunları demeden önce ( ki hiçbir zaman söylenmemeli) her yere baktık mı ? Başkalarının hal ve hareketleri bizi üzmeye yetmeli mi ? Hata yapılır denildiğinde öfkelenilmeli mi ? Bunlara tek çare erken kabullenebilmekte. Çantayı şöyle bir kenara koyup içinde ne var ne yok bakabilmekte. Belki hiçbir zaman bizi biz yapacak şeyler yok içinde ? Belki içindekileri komple yok edecek elementler var... Dikkat ile seçmediğimiz her şey ilerde bir duvar olarak önümüze, zehir olarak cebimizde duruyor gibi. Fark etmiyoruz. Özenli olamıyoruz. Kötülüğünü gördüğün şeyi bile iyiye yorabiliyoruz. Neden ? Değişebilir umudu. Tartamadığımız şeyleri ölçümleyebilir miyiz ? Ölçümleyebilseydik eğer tüm sorunlar ortadan kalmış, tüm bize zarar veren şeyleri bulup atabilirdik. Demek ki bazı şeyleri zorlayacağız. Gerek fikirle yok etme, gerekse sevgiyle.

    Peki gel gelelim sevgiye. Sevgi kalması gereken bir şeyse neden bir çok kişi sevgi sahibi  olanlara kızgın ? Sevgi verenlerin hor görülmesi neden ? Sanırım insanoğlu olarak biz de olmayan şeylere düşmanız. Bu güzel düşüncede olabilir, bir eşya da. Neden olması için çabalamak, uğraşmak yerine kolayı seçiyoruz ? İnsanoğlunun doğduğunda öğrendiği ilk şey atalet ve kolay elde etme mi ? Eğer bunun cevabı sonradan ise  demek ki bazı şeyler değişebilir. Yine sevgiye, sevgi kaynağına gelecek olursak, bugün bunu fark ettim, gördüm, gözlemledim. Sevgi verenlerin el altında görüldüğü, samimiyetin avucumun içinde nasılsa diye bakıldığı iğrenç bir şeye tanık oldum. Sahi iyi olabilmenin karşılığı koca bir iğrençlik mi ? Tüm bunlara rağmen hala aynı insan olmaya devam edenler iyi ki varlar.. İşte bu yüzden çantamıza bakmamız önemli. Orada ne var ? Sevgi, yardım, neşe mi ? Küfür, kin, haset mi ? Biri diğerinin içine girdiğinde iyi-kötü, kötü-iyi olabilir...

    Son olarak düşüncelerimiz bizi biz yapan soyut güzellikler. Onları rastgele, verimsiz şeyler yerine önce kendimize sonra insanlara daha faydalı somutluklar için harcayalım. Kötülük görünce kötü biri olmak yerine, İyiliğin yanında daha çok duralım. Eğer bir taraf tutacak olursak Dünya'nın güzel bir yer olacağının inancında olan tarafta olalım. Önce biz değişelim, gereksiz şeyleri atalım ki sonra diğer insanlara yardım edebilelim. Her şey önce bir nefes, sonra bir düşünce en son biz ile başlar. İnançlar bunu güçlendirir. Adımlar ise seviye yükseltir. Her şey olmak için önce bir şey olmak gerek.. Sevgiye tekrar dönecek olursak, sevgiyi hak etmeyen insan yoktur, ama hak etmesi için kendini düzeltmesi gereken bir çok insan vardır. Terslemek, görmezden gelmek en basiti. Mühim olan onun çantasına iyilik bırakabilmek. Sevginizi görmeyecekler, belki sizin sevginizi istemeyecekler, belki sevginizi el altında görüp daha çok sömürmek için " zamanla " diyecekler, belki arkadaş kalalım diyerek aşk duygunuzu, sevginizi sömürecekler ve daha niceleri. Bunlar için hayal kırıklığına uğrayıp üzülmeyelim. Verdiğiniz sevginin karşınızdaki insanın çantasına girmenin rahatlığıyla hareket edin. Sevgi bir gün elden ele gezecek ve ihtiyacı olanın çantasına konacak.. O güne kadar yetiştirmeye, kalpte ekip çehrede tebessümler  açtırmaya devam.. 

    Sürçülisan ettiysem af ola..

 Ne yapardın ? ...

    Şu anki halde olmayı mı yoksa yeni bir yola çıkmak mı isterdin ? Eğer bir jeton atma hakkı verilseydi hayalinde olan sen mi yoksa hayal dahi kuramadığın bir sen mi olmak isterdin ? Çok garip değil mi? İnsanın olduğuyla olmak istediği, hatta olmak isteyeceği "benler" çok farklı olabiliyor. Farklı bir elin işaret ettiği doğrultuda ilerleyip, kendisinin  ben diyemediği yere tutunabiliyor. Sorgulamadığı hacmin metrekaresine sığabiliyor.. İlerleyen zamanlarda darlığından şikayet etse dahi, hacminden değil kendinden kısıyor. Literatürde buna konfor alanı, gerçekte canın, nefesten geri kalanı deniyor. Çıkmayı denemek yerine neden sığma çabası ? Neden bu eksilme merakı ? İnsan/lar ne istiyor ? Varoluşunu aramak mı ? Rahatlık içinde bir yatak mı ? ..

    Devrin her döneminde her zaman bir kaynak arayışı varmış. Kaynak, ya bir kitap, ya bir yol ya da bir insanmış. Sanırım o insanların en büyük korkusu, bilgiye acıkmamakmış. Anlamayacaklarından değil, doyacaklarından korkarlarmış. Hep bir merak, hep bir bağlama ile geçermiş günleri.. Ya şimdi ? İnsan nedir ? Ruhun işlevi nedir ? Hiçbir yerde bu soruların tam bir cevabı yok. Siz kendinize sorduğunuzda ne tür bir cevap alıyorsunuz ?  Ya da sormaya daha önce cesaret ettiniz mi ? Ruhun işlevi bence " anlam arayışını " kaybettiğinde önemini yitiriyor.  ( Ruh = anlam ) Gerek bir buluttan, gerek bir karıncadan, anlam öğrenmeyi kaybetmeyin..

  Gelelim merak olayına. Merak neden gerekli ? Merakın varsa eğer neler üzerine ? Bir fikir oluşturmana yardım ediyor mu ? Ünlü ingiliz ( Birleşik Krallık) şair Thomas Gray'ın dediği gibi; " Bitmeyen bir merak, yaşlanmamak için en önemli ilaçtır." UNESCO'nun yaşlılık tanımı bunu açıkça gösteriyor. Yani merak insanın ihtiyacı. Besin gibi. Ama nedense biz bunu hep bir insanın yanlışında, bir hatada yine insanları kötülemek, kötü duruma düşürmek için kullanıyoruz. Bu kendi eksikliğimizi görmezden gelmeye bulduğumuz kolay bir yol değil mi ? İnsanoğlu işte hep kolayı seçiyor! Kolayın kolay izler bıraktığı, zorun iste silinmesi zor izler bıraktığının farkında değiliz. Ne yapmak istiyoruz ? Geleceğe dikilen bir bilgi mi ? Bahanelere, kötü kelimeler ile unutulan bir fevri mi ? Merak amaçtır. Amaç ise her şey. Büyük bir kısım farkına varsa dahi hareket etmekten korkar. İçinde bulunduğu ortam ve güdüsü bunu bir tehlike olarak tanımlar ve huzursuzluk başlar. Kim ki o huzursuzluğu yenebilirse hayatında yeni bir sayfa açılır. Kim ki orada kalırsa, sıradan hayatına yeniden göz açmaya başlar. O zaman selam olsun, kendini her gün yenebilene, yenmek için azmedip farklı bir fikir için yola çıkabilene.. İleride sizden kalacak olan tek şey bıraktığınız fikirleriniz, yaşantınız ve öğrettikleriniz. Beden toz olup gidecek.. Siz fikirlerinizle yaşamaya devam edeceksiniz.. Dilerim güzel fikirlerinizin, güzel yolunuzun olduğu bir ömrünüz olur.. 

"Sürçü lisan ettiysem affola."

    İnsan çevresini nasıl değiştirir ? Sakince uzaklaşarak mı ? Düşman olup zarar vererek mi ? Ya da yakarak, ateşe vererek mi ? Sahi nedir bu çevre değişikliği ? Biz neden bu cümleden hep " yok etme " anlamını çıkarıyoruz ? Caniliğe, barbarlığa hep bir kılıf uyduruyoruz. Sonra parçalara bölünen o güzel ruhlu insanların korkularını tüm güzel yüreklere enjekte ediyoruz. Elde ettiğimiz güvensizlik ile bir bir ayrışıyoruz. Sahi insan " merhaba " demeye korkar mı ? Korkuyormuş meğer... Hissi duyarsızlığımız hisse(çıkar) hisse doluyormuş meğer... Nereden başlayacağımı bilemiyorum, kelimeleri hangi sırayla yazacağımı bilmiyorum, o kadar acı var ki, daldan dala atlamak durumunda kalıyorum. Ama " dur " kelimesini sadece levhalarda görmek yetmiyor. " DUR " sadece araçlara has bir komut değil. İnsana, insanlığa, doğaya ve her canlıya verilen idam cezasınada dur demek gerekiyor. Fark etmeyi unuttuğumuz nüansları iyi hatırlamamız gerekiyor. İnsanlığın ve Dünya'nın oksijeni, yaşam kaynağı, mutluluk ilhamı olan " KADINLARI VE AĞAÇLARI " listenin ilk başına yazmamız gerekiyor. Çünkü tüm güzel şeyler onlardan sonra geliyor..

     Şu dönem hatırlattı ki   Yeşilin karası da varmış meğer... Yanınca, kül olunca anladık.. Anlamaya mahkum bırakıldık. Öyle bir an yaşandı ki, gökyüzünün gözleri doldu ağlamadı, rüzgar esmekten vazgeçti, güneş ısıtmaktan utandı.. Tüm doğa harikaları kendilerini suçlu hissederken bir aşağılık insanoğlu kendinde hiç suç bulmadan yakmaya, yok etmeye devam etti. Bir yandan insan söndürmeye çalışırken alevleri, bir yandan diğer insanlar yakmaya devam etti. Kötü insanlar iyi insanlara ceza vermek için Ağaçları yok etti... Sahi gücü sadece doğaya zarar veren daha ne kadar aciz olabilir ki ? " HERKES GÜCÜNÜN YETTİĞİNE, YETTİĞİ KADAR ... " Dünya son zamanlarda böyle bir hal almaya başladı.. Ne bu kibir? Ne bu kusursuz görünme çabaları ? Ezikliği ya da eksikliği saklamanın bir yolu mu ? " Özür dilemek " lügat 'tan kalktı mı ? Hata olanı söylemek ne zaman suç sayıldı ? Yoksa amaç gazetelerin 3. sayfalarını boş bırakmamak mıydı ?

    Bir gün öğrenmek, sadece kelimesinden önce gelecek. Sonra gelen her şey hüsran. Sadece, tek.. Bu kadar mı seçenekler kısıtlı ? Hepsi mi çıkmaz sokak ? Doğmaya çalışan her canlının sebepsiz gelmediğinin hala farkına varamadınız mı ?  Dünya'yı sesiyle güzelleştirmeye çalışan Serçe'nin, beyni var diye yeryüzüne gelen varlık tarafından yok edilmesini kabullenemiyorum. İmkan bolluğunun imkansız hale gelmesine hala şaşırıyorum. Tek silahı canı olan varlıklara yapılan zulmün karşılık bulacağına inanıyorum..

    Yazacak daha pek çok şey var. Ama buna ne mecalim ne de yeteri kadar nefesim var. Yakıldı! Sona gelirken,  Ne bir gülüşüyle Dünya'yı güzelleştiren kadınları, ne de tüm kötülüklere karşı hala oksijen üretmeye devam eden yeşillikleri yenebileceksiniz. Tüm evreni yine bir serçenin ötüşü, bir kadının tebessümü, bir ağacın gölgesi kurtaracak... 

    Sürç-i lisan ettiysem af ola..

    Ertelemek, rahat oy atmak boşluğa! Ne büyük lüksmüş insan yaşamında.. Vazgeçmenin esiri olmak bazen en iyi alışkanlıktır.. Olumsuz gibi görünen bir çok kelime aslına baktığımızda ilacımızdır. Nedense her seferinde kötüye yorup depresyonu meylederiz. Çıkmak için mücadele etmez kendi başına geçmesini bekleriz. Hep bir kurtarıcı ararız, kurtarıcı biz iken. Ulaşım yolunu bulur yine de gitmeye tenezzül etmeyiz. Ağzımızda  hep bir kelime dolanır " YORULDUM ". Hiçbir şey yapmadan sadece oturarak yorulan insan topluluğu giderek artıyor. Zamanın sonsuz olacağına o kadar inanmışlar ki boşa tüketmekten geri durmuyorlar. Halbuki muallak olan  her şey bir ürperti yaratmalıydı ama maalesef o kadar gereksiz uğraşlardan dolayı o uyarıyı bile sessize almışız.. İnsan çok farklı bir boyut, bilinir ama anlaşılmaz..

    En son ne zaman " neden ve nasıl? " sorularıyla baş başa kaldın ? En son hangi merakının içine dalıp saatlerce kaldın ? En son hangi oyuncunun leşini sayıp saatlerce izlemekle kaldın ? Karmaşıktan basite bir uyarı döngüsü. Farklı olmak günümüzde kötü bir anlama geliyormuş gibi lanse ediliyor. O kadar düşünmekten egale olmuş vaziyetteyiz ki belki bir çoğumuz bu basit sorulara bile cevap veremeyeceğiz. Kendimizi zaman/kader nereye götürürse buhranına bırakıp ileride keşke kelimesine tabii olacağız. Bir kitapta görmüştüm bu kişi tanımına ve çok beğenmiştim " -Saydıcılar". Bir şey saydıklarından değil, kendi sözde imkansızlıklarını kadere yıkan, o olsaydı bu olsaydı şu olsaydı ben de yapardım gibi sözlerle kendini avutan insanlardan bahsediyorum. İtiraf etmeliyim ki  bir zamanlar ben de öyleydim. Bunca yazdıklarım bir zaman yaşadıklarımdı. Ben de şikayetin o vicdanı rahatlatıcı girdabına kapılmıştım. Her şeyden şikayet eder, sağa sola sataşır onun babası zengin, onun halası memur, onun abisi torpilli vs. gibi yatmaya kılıf uydururdum. Sonra fark ettim ki, " Samet iyi güzelde bir şey değişmiyor ki ?" Hakikatte söylenenlerin nüfuzu kuşkusuz geçerli. Ama bu yapıcılıktan ziyade erteleyici bir karaktere dönüşüyor. Fark ettikten sonra o kadar pragmatist oluyor ki insan Oynanan oyundan dahi bir yararı var mı diye düşünmeye başlıyor... Saatlerce eline aldığın telefonun ön kamerasını aç bak ruhuna ( görebilirsen ) bir yönlendirme olmadan kendine kendinle ilgili bir soru sor. Daha sonra bu sorunun cevabının hayatındaki yerini sorgula.. Bazı temeller böyle atılır, süreklilikle şahlanır, gereksizleri atmakla doğru yol alır, yalanları sıfırlamakla, dürüst olmakla yıldızlanır..

    Kendini bir tanımlamaya başladıktan sonra sıra geldi gökyüzünden başlayarak sağa, sola ve arkana bakmaya. Kaçsın ? Kaç kişisin? Hangilerinin fikirleriyle bir, hangilerinin karakteriyle sıfırsın ? Çevrende kaç kişi bilinmezliklere meyilli ve kaç kişi kendini tanımış, yalansız ve iradeli ? Sanırım sen de pek dikkat etmiyorsun, herkes gibi. Arkadaşlık çoğu zaman ağır basıyor, zamanımız o kadar çok ki rahatlıkla tüm günümüzü ayırabiliyoruz. Ya faydası? Eğlence dışında kattıkları ? Zamanını fark etmeden çalan kişileri, davranışları, alışkanlıkları, nesneleri atmadıkça hiçbir zaman kendini tam olarak tanıyamayacaksın. Çünkü hep bir boş meşgaleye itibar edeceksin. Bu bir oyun, dedikodu ya da şikayetler girizgahı olabilir. Bir yalanını duyduğunda, bir söz verip tutmadığında uzaklaşmak en doğrusudur. Ben geçen hafta karşılaştım mesela ve bir oyunda. İnsan " istemiyorum " demekten neden bu kadar tedirgin olur ? Kandırmak daha kötü bir davranış değil midir ? Tamam dedikten sonra söz vermemiş gibi davranmak ne kadar doğru ? Böyle böyle insanlık denen primatlardan dersler alıyoruz. Bu nedenle çevremizi baştan sona derleyip düzenlemek ve hayatımıza buna göre " DÜRÜST, GÜVENİLİR " insanları almak hem hayat yolunda, hem insan yolunda daha güzel bir seçenek gibi gözüküyor.

    Unutma; gideni tutma, kalana yalanlarını dayatma, eğer faydası ve faydan yoksa vedalaşmaktan korkma. Çünkü bir zamandan sonra sömürgeciliğe giriyor ve hızla eksiliyor. İşin kötüsü insan bunu en sonunda fark ediyor.

    DÜRÜST, GÜVENİLİR , SAMİMİ, KANDIRMA NİYETİ BARINDIRMAYAN İNSANLARA DENK GELMENİZ DİLEĞİYLE..    

    Sürçülisan ettiysem affola..