Birmiftahis

Hangi kelimeden söze başlayacağını ve hangi nefesten yaşama devam edeceğini bazen bilemez insan; hayata nereden başlayacağını bilemediği gibi. Dönüp dolaşır, hem kendini kaybeder hem de kendine dair bir şeyleri. İzsiz bir yaşam sürmeye başlar... Duyduklarının artık hiçbir anlam ifade etmediğini fark eder. Şaşırır, kalır ve zaman geçmeye devam eder. Sen de yaşadın mı bu hissi, Füreya? Dönüşüm diye adlandırılıp basite indirgenmeye çalışılsa da, bu bambaşka bir mevzudur. Ayırt etmek, en güç hâle gelen eylem olur. Hayat, dönemsel olarak çoktan seçmeli bir ders gibi oluverir. Bazen oldurmaya çalıştıkça daha da bozulur. Denge denilen sistemi bir türlü oturtamaz. Bu vebaya tek bir çare düşünür: Veda.

Veda denilecek ne çok şey varmış oysa; belirsizlik ve “belki” adlı coğrafyalarda. İnsan tek başına bir coğrafyadır aslında; yaşadıklarıyla, hissettikleriyle, düşündükleriyle ve daha birçok yönüyle... İşte oralarda, yenilendiğini sandıkça gizlice sızıp gelirmiş peşinden birçok şey. Sonunda anlaşılır ki yenmek, her zaman yenilenmek olmuyor. Kalan takatinle yardım edeyim desen, pencereden gelen bir ses “Oluru imkânsız, oldurması lüzumsuz,” der ve perdeyi indiriverir. İnsan kalakalır. Çelişkilerle dolar giderek, insan denen coğrafya...

Birçok şeyi geride bırakmak ister. Tüm olanları unutmak ve uçmak. Uçarken, gökyüzünün en güzel yerlerinde hiç beklenmedik bir yerinden vuruluverir. Kimisi attı taşını, kimisi attı çakıllarını, kimisi ise attı tüm çamurlarını... Sonra insan küser uçmaya. “Ne yaparsam yapayım olmayacak,” düşüncesi tüm ruhunu ele geçirir. O zamandan beridir birçoğumuz, düştüğü yerden kalkamaz olduk. Şimdi biz mi suçluyuz? Akışa bırakmaya çalıştığımız yola bariyer koyanların hiç mi suçu yok? Ruhun böyle değişken bir hâl almasının müsebbiplerinin, endişe yüklü bir vagon hâline gelmemizin hiç mi cezası yok? Olan bazen sadece insana olur. İnsan, tüm bu çelişkilerin ortasında kendini iyileştirmeye; en azından gülmek için çaba gösterirken, bir olay, bir kelime, bir ateş bu çabayı bir anda yerle bir eder. Olmamış gibi davranıp hayatına gamsızca devam eden insanlar, sanırım büyük bir lükse sahiptir. En azından yaşamları güçleşmez... İnsan bu tür olayları absorbe etmek ister, Füreya. Beni anlıyor musun?

Kendimize yük etmemek daha elzem gelir. Hayat denilen bu rüya, temaşaya indirgenince güzel görünür. Son olarak: İyiye yormak, bazı şeylerden daha fazla kazandırır; en başta da kendini. Çünkü her seferinde bir kötülüğe takılıp düşmekten, doğru düzgün ayağa kalkıp etrafa bakamadık. Hani derler ya, “Başı hep kalabalık.” Ha işte, başımız hep kalabalık garip olaylarla ve kötü duygularla. Ve yaşam kadar kısıtlı değildir bu olaylar ve insanlar... Bazen, yenilenmemenin bu tür olaylar için olmasını çok isterdim. Mutlu diye adlandırılan insanların safında olmayı isterdim. İnsanın, kendi evinin bir huzur olmasını isterdim. Çok mu şey istedim? Sancılar devam etti, o saf hiç bizi arasına katmadı ve ev zifiri bir karanlığa büründü. İşin en acıtıcı yanı ise bunları bile bile yaşamaya devam etmek ve hâlâ o eve girip çıkmaya mecbur hissetmek... Artık “dur” demeye takatimiz bile kalmadı oysa. Yaşıyoruz ama nasıl? Hangi sancıyla, hangi acıyla? Gerçekten var olmak bu mu? Yoksa sadece bir kopya mıyız? İnsan düşündükçe çıkamıyor bu sorulardan ve o çelişkili hâl devam ediyor. Çünkü bazen yapacak bir şey kalmıyor. Sonra soruyorum kendime: Kaldığım acı, durduğum yere yakın mı? Ya da farklı bir söylemle; gittiğim mutluluk gökyüzünde durdu mu? Bu sorunun cevabının “evet” olması bile insanı daha çok üzüyor. Ama işte bu ikilemle başlar bazı yolculuklar, biliyorum. Sadece kalan son gücümle denemek istiyorum...

“Ruha takınca hayatı, zihne tıkınca gökyüzünü kaçırıyor insan. Aksi durumda ise daha şeffaf bir yol oluyor.” Yıllar önce yazmıştım bunu. Şimdi daha da fazla anlam kazanıyor gözümde. Şimdilerde ise bir şeyleri bir yerlere takmak yerine, serbest bırakmanın daha da iyi geldiğini görüyorum. En azından yaşamayı bir nebze olsun kolaylaştırıyor. İstemsizce bile olsa, içinde bulunduğun onca hengâme ruhunu zedeliyor. Ve gri bir coğrafyada zedelenmiş bir ruhla yaşamak, denizin içinde soluksuz kalan bir balık gibi hissettiriyor. Çırpınıyor, mücadele ediyor; sadece bir nefeslik kalmak için... İşte böyle bir farkındalık ve böyle bir yaşam serüveni, insanı giderek daha da yoruyor. Bir pencere kenarına oturup sadece kahvesini keyifle yudumlamak istiyor. Gösteriş budalası olmak için değil; sadece kendi içinde, kendiyle barışık olmak için. Biraz da sağ cebinden çıkarıp tebessümü bulmak için... Susma, konuşsana Füreya! Bir şeyler söylesene. Yanlış mıyım, haksız mıyım, yoksa hatalı mı? İçtiğimiz kahvenin zifiriliği gibi bir hayat yaşamıyor muyuz? 80 yaşında hâlâ çalışmak zorunda kalan, köşe başındaki kulübesinde oturan kunduracı İsmet Amca gibi yorgun hissetmiyor muyuz? Öfkem ve tantanam, sadece insan kalabilmek için, Füreya. Onca şeye rağmen kendimi kaybetmemek için. Sen de burada yaşıyorsun. Her gün sokağa çıkıyorsun. Çehreleri, hatta sezgisel bir insan olarak ruhları da görmüyor musun? Görüyorsun... İçten içe sen de hüzünle kaplanıyorsun. Ne yapayım yani? Necla Abla gibi, balkonuna serçe konduğu için mi sevineyim? Ben sokağa çıktığımda gülen çocukları görmek istiyorum, Füreya. Sessizce çığlık atan insanları değil. Ya da tedirginlikle yürüyen ablaları değil. Artık evlerine huzurla giren insanlar görmek istiyorum. Serçe gelir konar da, insan artık kendi evine bile konamıyor, Füreya...

Füreya, senin hiç hislerinle boğuştuğun oldu mu? Sana sevdiklerini söyleyip, bir hareketinle seni örseleyen; ellerinden gelse seni sınır dışı edecek bir çevren oldu mu? Olmadı mı? Benim oldu. Gel, şu köşede bir kahve içip anlatayım sana. Böyle insanlar seni gerçekten sevmemiştir, değil mi? Doğru söyledin. Ama insan, ertesi günün ne olacağını, ne duyacağını bilemiyor ki, Füreya. Değişim derken, inan, beklentim bu değildi. Bu dönemin bu kadar çekememezlik, kin, nefret ve hasetle dolu olduğunu bilmiyordum. Bir an, kendi ütopyamda yaşıyormuşum gibi düşündüm. Bir karar alırsın; kimisi yanlış olduğunu, kimisi ise yapıcı bir şeyler söyler değil mi? Yani, olması gereken budur doğal olarak. Ben bir karar aldığımda, reddedildim Füreya. Bir anda “yapamazsın” diyenlerle doldu etrafım. Kimileri hiçbir şey demedi, sessizce yok oldu. Onları da es geçmeyeyim şimdi. Her zaman arayanlar, bir anda aramamaya başladı. Böylelikle insanların farklı bir boyutunu da görmüş oldum. Sen öyle olma hiç, Füreya. İnsanlara, aldıkları kararların olumlu ya da olumsuz yanlarını söyle; ama dışlama. Geçici bir dünya üzerinde, bir insanın ruhunda kalıcı izler bırakma. İşte olay tam olarak bu: Hayatınla ilgili radikal bir karar alırsın ve tüm çevren “püff” olur, kaybolur. Belki de hayat, sıfırdan başlaman için böyle bir karar almana ortak olmuştur. Kim bilir... Bildiklerinden ve hissettiklerinden şaşma hiç, Füreya.

Bazen bir şeyleri yanlış anlaşılmamalıyım, doğru betimlemeliyim, çok dikkatli olmalıyım ve ne olursa olsun diye ikna etme çabası insanı yoruyor. İnsan sadece kolayca anlaşılmak istiyor. Söylemeye çalıştığı şeylerin hemen kavranmasını bekliyor. Söylemek istemeyeceği durumların arasında sıkışıp kalmak ve yorulmak istemiyor. Onca yorucu duygunun arasında, bir de bunun yük gibi kalmasını kaldıramıyor. Fakat bu tür durumlarda insan en çok kendine yük oluyor. İnce söylemenin zararlarını misliyle yaşıyor... Var mı hâlâ, yormadan anlayan bir tutam insan? İnsan, en çok destek görmekten ziyade anlaşılmayı bekliyor. Günümüzde bir uğraşı da bu işte: Anlaşılmak. Yormadan konuşabileceği birini bulmak. Kâr amacı gütmeyen kuruluşlar gibi, kâr amacı gütmeyen insanların da var olduğunu görmek istiyor. Konuşmanın ve anlaşılmanın da bir emekleme dönemi olduğunu anlıyor insan zaman geçtikçe. Yaşını değil, yaşamı ve kelimeleri seçmeye başlıyor. İnceliğini, ince bir yol üstünde kırıyor ve kaybediyor. İşte bu da bir acımasızlık örneği, Füreya. Bir insanın aciz kırılışı...

Ve insan: Kelimeleri bir araya gelip cümlenin vagonlarına dizilirken, gelecekte anlam vereceği yola çıkmadan önce ya da zihninden dökülmeden önce tartıya çıkıyorken, hangisi daha ağır basar? Hangisi daha fazla hâl olur? Ve hangisi, belki kendine düşman anlamını verir? Ama o tartı ne kadar yüklenirse yüklensin, metruk kelimeler yerinde duramaz. Anlamlar bir anda fütursuzca hareket eder ve karşılıklı geçmeye alışkın olduğun asıl kendin, kendini bile geçemez bir türlü. Bazen kendi duvarın bile, kendine dair en güçlü cümlenden daha kalındır. Kendine olan bağırışını kendin bile duyamazsın. Desen ya, “Hayır, bu virgülden sonrası hiçbir kelimede buna asla inanmazsın.” İşte şu anda yapman gereken eylem, belki de bir ayna somutluğuna bürünmektir. Her cahil tavrına rağmen yansımasını, üstelemeyi ve zorlamayı bırakarak, olduğun ve sen olduğun gibi bir merciye gitmek. Oysa görülen, edilen, anlam verilen asla yitip gitmez; kâhinin keyifle kestirdiği dildeki “yok” kelimesi gibi... Çünkü fark edilirse değişir, edilmezse zaten yolunu bulmuştur. Değişim varsa şayet, bu ancak farkındalıkla mümkün olur. Birine bir şeyleri göstermek için çırpınmak, bazen yalnızca kendini yıpratmakla sonuçlanır. Oysa o zaman aşımında, kendine bile ısrar etmeden, kimseyi zorlamadan, belki bir arafta bir ışık sızar içine ve o zaman "anlam" kelimesi kaçınılmaz olur. Hayatın bir şeyleri bildiği bilinir. İnsan da bu bildiğinden kaçınır bazen. Riaya atlar, görmeyi kapatır, duymak istemez, doğruluğunu bile bile görmezden gelir. Oysa bazen görmek istememek, fark etmemekten daha ağırdır. Ve insan, en çok da sakındığı, en fazla ziyan ettiği şeyle sınanır. Kendini inkârının peşinde sürüklenirken, farkında olmadan kaybolur. Belki de bazı şeylerin önünü açmanın en uygun yolu, şartları kabullenmektir. Ve “Ne yapabilirim?” diye kendine sormaktır. William Shakespeare'in Kral Lear kitabında çok anlamlı ve ders niteliğinde bir söz geçer: “Bir kurtarıcı arıyoruz; kurtarıcı biziz, kurtuluş ellerimizdeyken.” Her şeyi çözemeyiz ve çözüm sebebi olamayız elbette. Gücümüz kısıtlı; bunu en faydalı şekilde kullanmamız gerekiyor. Kırmadan ve kırılmadan, uygun bir dengeyi artılarıyla eksileriyle düşünüp yaşanabilir bir zemin hazırlamak... Çünkü gün içinde fevri bir ton şeyle karşılaşacağız. Değişik onlarca duyguya “merhaba” diyeceğiz. Bu bazen istemli, bazen istemsiz olacak... Ama olacak. Her gün yeni bir sayfa açıp yazmak gibi. Ne ile doldurursak, aslında biraz da oyuz. Biraz durup olanı kabullenip olacağa bakmak gerek. Çünkü geçen zaman değil, gelecek zamandır aslolan...

İşte Füreya, gelgitli bir coğrafyanın gitgelli, ince bir insanın öyküsü bu. Kimi zaman acıyla dolu, kimi zaman bir tebessüme muhtaç olan... Kritik bir eşiği geçmek için adım atmaktan çekinmeyen fakat bir görsel gördüğünde korkan bir insanın anatomisi... İçinde de kendinizi bulabileceğiniz, belki de farklı bir yönünüzü keşfedebileceğiniz ufak bir anekdot. Kendiniz olun; en çok da kendinize...

Esen kalın.

    Giden ve gelen her şeye ithafen..

     Bir hayatı ne kadar basite alabiliriz? Ya da böyle bir şey mümkün mü? Böylesi kuşkusuz daha kolay ve atlatılabilir olarak düşünebiliriz. Çünkü " basit " kelimesi bize onu çağrıştırır. Halbuki Hayat dediğimiz bize kısa gelen o uzun yol basit kelimesine büründüğünde anlamını kaybeder. Hayat bir amaca talip olunmadığında sırıtır. Saatler geçmez, zamanlar çekilmez hale gelir. Bir yolu olmalı diye düşündüğümüz bütün fikirler hayatımızın geri kalanının bir bölümünü oluşturulabilir, mümkün kılınabilir, zor-basit ilişkisinin neden bunca yıl tartışıldığına dair bir cevap olabilir. Tüm evrenin bir amacı olduğu görünür tüm bilim ve ötesi mercilerde. Ya insan da ? Çelimsiz bir varlık olarak geliyoruz. Etrafımızın şekillerini alıp, dillerini taklit ediyoruz. O zamanlardan başlıyor aslında amaçlarımız. Yeme, içme.. En önemlisi de yürüme amacı. Düşüp kalkmanın ne büyük bir buluş olduğunu çoğu zaman unutuyoruz. Çünkü yapabiliyoruz. Tıpkı geçen pandemi zamanında " dışarı istediğimiz zaman çıkıp kahve içmenin, bir mekanda oturmanın ne denli kıymetli olduğunu anlamamız gibi".  1 " Neyi, nasıl bilebiliyoruz? Nereden geldi, nereye gidiyor? Bir başlangıcı var mı, varsa ondan önce ne oldu ? " diye soruyor S. Hawking " Zamanın Kısa Tarihi " isimli kitabında. Bu sorular hayatımızı sorgulamak içinde geçerli kuşkusuz. Kendimizi, davranışlarımızı nasıl bilebiliyoruz? Tepkilerimizi anlık duygular mı, yoksa önceden yaşamış olduğumuz bir olay mı cevaplıyor ? Bundan önce ne yaptık, bundan sonra ne yapacağız ? Bütün bu soruların cevapları kendi tavrımızın şu anki ortalamasını oluşturuyor. 

   Biz sadece şu anız. Gelecek veya geçmiş değil.. Ancak bilinen tek bir şey var. O da geleceğin değişebileceği. Bir çok yapıtta bunun mümkün olduğunu görmüşsünüzdür. Ama bu o kadar da kolay olmasa gerek. Eğer olsaydı, bunca şikayet edip yakınan insanın kendini değiştirmesi gerekirdi. Atalet davranışı da tam burada belirginlik gösteriyor. Biz şikayet ettiklerimizden ibaretiz biraz. Değişim bir saniye ile başlar. Israr edersek bir ömür sürer. Konu başlığına indirecek olursak eğer Basit; Şikayet ettiğimiz, istemediğimiz şeylerin bize sahip olmasına olanak sağlarız. Nasıl biliyorsak öyle bakarız. Nasıl bakıyorsak öyle görür ve biliriz. Bu nedenle hayatın bir pedalı varsa o da şikayetlerden arınıp kurtuluş hayalini çizmektir. Bazı kelimelerin altını çizmek, hayatın geri kalanında yaptığın en önemli eylemdir sadece biz fark edemeyiz. Farklı bir görüşün yanlış olmadığı, düşüncenizin bir eklentisi olabileceği bir bakış ile... Gelelim, düşelim yollara...

      Bir insan kaç yola düşebilir aynı anda ? Zaman kime göre, neye göre akar hayat denen yerde ?  Kaderin gayrete aşkını kaç kez görebiliriz somut gözle ? Hepsi birer muallak tüm beyinlerde.. Süre gelen bir muallak ertesi günlerimiz. Fikirlerle dolu bir kurdun koyunlarla kaplı adımlarıyız. Ama c/esaret denen çoban yüzünden göremiyoruz. Hapsolmuş hissi ile süregelen bir zaman dilimini tüketiyoruz.. Hepiniz görmüşsünüzdür " 84.600 saniye " yazısını. Hangimiz o yazığı okuduğunda irkildi ? Hangimiz planlarını bozup " Ben " olacağım dedi ? Sanırım bir elin parmağını geçmemiştir. Hayallerde adımlar atan birer ayaklı astral seyahatiz hepimiz.. Peki nereye kadar ? Bunun bir noktası yok mu ? Muallak.

    İnsanoğlunun beynindeki tembellik biz fark edene kadar sonsuza dek sürer. Çabuk unuturuz.. İstemediğimiz yerde kalıp şikayet eder bir gün sonra hiçbir şey olmamış gibi hayatımıza devam ederiz. Hepimiz iki kare farkını bilir, ruh ve beyin farkını bilmeyiz. Dayatılanlar ve yapılanlar hep yontar insanı.. Pek az insan buna refleks gösterip kabullenmez ve kendi doğrularıyla ilerler.. Böyle böyle günümüze kadar gelir.. Göçebe bir toplumun, hareketi olmazsa olmaz sayan, her bir adımın hayatta kalmak olduğunu bilen bir toplumdan, rahatlığı, konforu hayatımızın temeline oturtmaya çalışan birer varlık olduk. Teknoloji denen koca bir galaksiye hapsolduk. Buluşlar insanı daha fazla köleleştirmeye başladı farkında olmadan. Eskiden pazarlarda satılan köleler, şimdi sosyal medya ile adı değiştirilerek yerini aldı.

    Fizyoloji ve anatomi.. Bir arabanın veyahut önem verdiğimiz bir nesnenin ve objenin neredeyse tüm her şeyini ezbere biliriz.. Kim hangi marka saati takmış.. Kim hangi insanla birlikte.. Kim kime ne demiş vs.. Kim kendini biliyor ? Kendinde olup bitenin kaç kişi farkında ? Sokrates'ten Yunus Emre'ye tüm düşünür ve filozofların, hatta Matematik alanında çığır açan o bilgelerin dediği tek şeyi anımsayalım; " Kendini bil" ( HOMO. Nosce te ipsum).. Sanırım farkına vardığımızda değişeceğimizden korkuyoruz. O konfordan çıkmak yerine hep başkalarının yaptıklarında gözümüz.. Boşuna yaşamaya gelmedik. Mutlaka bir sebebi olmalı.. Bir çığır açacak fikri neden sen bulmayasın ? İnsanlığa hizmet eden bir ahlak neden seninle alevlenmesin ? Dr. Salk en iyi örnektir günümüze ve daha niceleri.. Umarım farkın destansı bir buluş olduğunun farkına varır. Bir sonraki nefesimizi ona ait bir çehre ile alır veririz.. Son olarak bir Çin atasözüyle devam edelim ve An meselesine bir bakalım biraz portakal'a bürünelim..

    Değişim rüzgarı esmeye başlayınca bazıları duvar inşa eder bazıları ise rüzgar değirmeni.

        An'ın sızısını en iyi örnekleyendir Portuga. Küçük bir çocuğun Hayatı " Alışmak " üzerine kurulu bir tablo gibi görür. Sahi biz hayatı neyin üzerine kurulu bir tablo olarak görüyoruz ? Hırs, Başarı, Mutluluk, Para, ya da ? Bir çok örnek sıralayabilirsiniz.. Kendi hayatınızın açlığını başkalarına, başka kelimelere yıkarak doyuramazsınız. Kendinizi kendiniz kadar sanmazsanız, başkalaşmanın ne demek olduğunu anlayamazsınız. Temeli zor olan bir varlık iken alışkanlıklarımız neden bu kadar kolaya kaçar ? Sebep-Sonuç ilişkisinin arasındaki düşsel hareketi kaçımız hatırlar ? Ey insan, seni sen yapan şeyleri ne zaman hatırlayacaksın ? Ayrıştırmanın sadece ekilen şeylerde olmadığını ne zaman anlayacaksın ?

    İşte " Şeker Portakal'ındaki" Portuga'da alışmanın sadece " yaşananlara " ait olmadığını, gidilen yolun kenarlarındaki ağaçta, uçan kuşta, hatta durulan kırmızı ışıkta olduğunu gösteriyor. Her nesne yaşar siz onu gördüğünüz sürece. Sabah kalktığınızda baktığınız ayna, bildirimlerine baktığınız telefon size alışmıştır mesela. Bizler cansız varlıklar olarak görsek bile, hayat mesaimizin bir çoğunu yaşarız birlikte.. Bu nedenle tercih denen davranış, hayatımıza liderlik eden hareket tüm Dünya'yı hatta belki de tüm Dünya'mızı değiştirecek bir güce sahiptir.. Sızı ile..

    Bir amacı sevmek bir yastığı sevmekten daha zordur çoğu zaman. Yastığa gömülmek daha kolay gelir kalkıp yürümekten. Tamda sızı burada başlar. Hareket etmeye istek bulamayan sızısı ile yastığa sızar kalır. Ona göre yatarak her şeyin olacağını, geçeceğini sanır. Bastırmak yok etmek değildir ki ? Ama nedense Kafamızı yastığa bastırdığımızda hep böyle bir kabulleniş uyanır bizde.. 

Son olarak insan, kendi topluluğunun önderidir. Kendisinde bulunduğu düşünce ordusunun, fikir bandosunun, görüş vizyonunun ve bir çok bağlantının ortak noktasıdır. Toplamının neler getireceğini bilemediği için, kesin olmadığı için yeltenmez. Kesin, somut şeyler ister. Ama şu hayat kesinlikten çok soyutluğa yakındır..

    Durarak, görerek başlamanın gücünü bilmeyenler, Titanik gibi batmaya mahkumdurlar...   

     Ayrıca ek olarak Sayın okuyan; şu an bunu okurken hepimizin kafasında bin bir dert, bin bir tasa ve ruh emici negatif duygular olduğunu biliyorum. Her ne kadar derinlere saklamaya çalışsak da, hiç olmadık anda, olmadık bir eylemde aklımıza geliyor. Baskıladığımız her şeyin kölesi oluyoruz zannımca. Beyin kandırılması o kadar kolay bir organ ki ama biz hep kötüye yoruyoruz. Anlamak istediklerimiz ile elde etmek istediklerimizi kabullenip senkronize edemiyoruz. Hayatta her şey var. Acı ve tatlı olduğu gibi. Şöyle tüme bakıldığında her şeyin bir zıttı var ve bizim ayırmamızı o kadar kolaylaştırıyor ki... Ama çoğu zaman bunu dahi yapamıyoruz. Dikteler, söylenenler, doğru diye dayatılanlar. Doğruların bir çoğu karşılaştırma ile mümkün..

    Herkes farklı bir şekilde geçiyor yoldan. Kimisinin ailesiyle imtihanı, kimisinin çevresiyle. Hep başkalarının etkileriyle bünye ve psikoloji zarar görüyor. Kendimizi ne zaman yok sayma çabasına soktuysak hep başkalarının negatif cümlelerine takıldık. Depresyona girmek, üzülmek en kolayı çünkü. Belki de hayat bu derslerden geçmemizi istediği için gönderiyordur belirsizlikleri.. Kederi görüp vazgeçmek en kolayı. Bir zamandan sonra alışkanlık yaptığında kurtulması bir hayli uzun sürüyor. İnsan ilgi görmek, fark edilmek istiyor. Kendi varlığını onaylatmak istiyor! Her insan hür ve özgürken başka birinin sözlerinden medet bekliyor. Zamanında kendini sevmeyi öğrenemeyenler, gelecekte sevginin tezahürünü yapamazlar. Boyutlarını bilmez, etkilerini kestiremezler. Sevgi iyileştirici denilse bile bir gram vermeze tenezzül etmezler. Ah Bencil insan! Hayat ölçünü bul!

       Annen ve baban ayrılabilir, sevdiğin birini kaybedebilir, hatta yanlış kişiyle birlikte olabilirsin. Bunlar hayatın her alanında olan normal durumlar. Herkes herkesi tanıyamadığından şikayetçi. Biz sevmiyoruz alışıyoruz.. Ve sonra düşmanlaşıyoruz. Her şeyden elimizi ayağımızı çekip " umutlarımı kırdılar " diyoruz! Sahi o umutları, hayalleri onlar ile birlikte mi kurdun ? Aniden gelen sıcak bir tebessüm ile gelen fikir tek senin sinapslarından geçmedi mi ? Ee başkasının yaptıkları kötü davranışlar neden onu etkiliyor ? Bazen duyguları da kulvarlarına ayırmak gerekiyor. İnsan olabilmek, bilginin saf halini görebilmek için. Duygu da bir fikirdir, tercih etmek de. Hatta tercihleri duygusal olarak vermekte! Hatayı bazen kendi yapmalı insan ve gerekirse biraz üzülmeli. Bir nefeslik hayatın sonsuz sıkkın, somurtan mahsulleri olup çıktık. Dersleri, yaşanması  gereken  bir illet, bilgiyi gereksizlerin iki kelam etmesi için kirlettik. Sahi biz, en son ne zaman bizdik ? Şimdi, 5 dakika önce ya da ? İnsan kendini çözmesi gereken bir denklem.. 

    Tanık olduğum şey, hayat her şekilde devam ediyor, ağlasan da, sızlasan da. Sorman gereken soru şu: " Bu halde kalmayı istiyor muyum ? İstemiyorsam eğer değiştirmek için ne yapıyorum ? " unuttuğumuz herhalde en önemli soru bu. Kolay yolları tercih edebilir, kolay imkanlara kavuşabileceğimizi sanabiliriz. Olasılığı çok düşük olsa da mümkün. Ya olasılık gelmezse ? Atalete düştüğünü fark etmediysen ? Dönüşüm sen de başlar Evren'de biter. Çevrende filizlenir zihninde çiçeklenir. Bu sık sık böyle olmuştur. Küfretmek acizlikten, beklemiyordum demek kendine olan saygıdan gelir...

    Özetle Hayat alanında her zaman böyle zorluklar olacak. Geçmişin çok sancılı, çok güç geçmiş olabilir. Travma derecesi yüksek anılar yaşamış hayallerine tesir etmiş olabilir. insanın ilacı yine insandadır. Kabullenmekten ziyade değiştirmeyi dene, Olmayacak demektense isyan etmeyi dene. Hayat her zaman bir kapı açar sen o miftah olduğunda..  

    Sessizliğini sen bile görmüyorsan ruhuna bakma zamanın gelmiş demektir...

 Sürçü lisan ettiysem affola. Yeni yazılarda görüşmek üzüre. Esen kalın..

Fotoğraf: Siyah kuğu.. Bin teşekkür..

Belki.. Uzlaşamadığın kendinse yağan yağmurunda, açan çiçeklerin de pek bir önemi kalmıyor. Öncelik Kendin olmadığında sırıtıyor tüm Dünya. Hayır kastım bencillik değil kesinlikle. Maksat kendinle uzlaşmak. Kendinle olan bağı kopartmamak. İyilik yapacağım derken kendinden olmamak. Dön bak bakalım Dünya'na. Kendin de kendin için ne kadarsın ve neredesin ? Kabaca tabirle boy aynasının kaçıncı katındasın ? Ya da baktığında kaçıncı olasılıkta kendini tanıyacaksın.. Bunların tüm cevabı yine haliyle sen de.. Sen diye başlar hayat... Sonrası mı ? Muamma. O mozaik olan kısmı renklendirmek ise yine ve her zaman Sana kalmış.. Geçen gün şunu fark ettim.  İnsan kendini yenmeye mecbur olmadığında vasatlaşıyor ve  standart bir hale geliyor. Ne gariptir ki bu süreç yavaş işlediği için asla farkına varmıyor. Sonrası mı ? Çokça korku ve endişe.. Durmayan zamanda durabilmek gerek bazen. Bu hayat denen serüvende sanırım durmak en önemli eylemmiş. Yerinde durmayı bilen birçok kişiden önde oluyor sanırım. Epiktetos'un dediği gibi; " Amacımız kendi hayatlarımızın efendisi olmak. "

    Ya sonrası ? diye düşünmeye başladığımız an ertesini korku ve endişe kaplıyor. Peki bu korku bize nasıl yüklendi ? Hiç düşündük mü ? Neden bir şeyleri korkmadan yapamıyoruz ? Evet biraz korku insanı silkeler, kendine getirir ama neden tümüyle kaplar ? Bir mumya gibi çepeçevre saran bu ataletin nasıl üstesinden geleceğiz ? Neler yapacağız ? Var mı bir fikri olan ? Gerçekten Georgica'nın; " Labor omnia vinct. " Emek her şeyi yener mi ? Verilen emeğin ertesi bizi tatmin etmemişse bu bir uçuruma sürükler mi ? Hepsi yine cevabı içimizde olan hayatı komple sıfırdan tasarlayacağımız cevaplar.. Mühim olan yapmak için yapmamak. İsteksiz yapılan her eylem isteksiz sonuçlar doğuruyor. Faydalı olsa dahi isteksizlik kaplı bir eylem neticesinde ruhu zedeliyor.. Ruh zedelenince de Hayatın tadı kalmıyor.. Hep bir hiçlik hissi yaratıyor. Bu nedenle sürekli durmaktan bahsediyorum. Durup bakmak, saatlerce, günlerce... Ufak tefek göz ardı ettiğimiz şeyler bir süre sonra buz dağı gibi büyük bir sorun olarak karşımıza çıkabiliyor. Hayatın tadı biraz da bu buzları kırmakta gizli. Tıp kı Gauss'un     " P : u;v" koordinatı gibi.. Daha önce duydunuz mu Carl Friedrich Gauss ismini ? Bu abimiz daha çocuk yaşlarda taş duvar ustası olan babasının hatalarını kağıda döküp söylüyordu. İlk okul zamanlarında n sayı sayısı olmak üzere n(n+1)/2'nin mucididir. Hiç duydunuz mu onun ünlü Gauss kanunu ? 1800'lü yılların en ünlü matematikçilerinden biri. Kimi kaynaklar ona " antik çağlardan beri yaşamış en büyük matematikçi " unvanını dahi takmışlar. Hala da matematiğin prensi olarak anılmaktadır. Bu abimiz bize; "  herhangi bir kapalı yüzeyden geçen net elektrik akısının, o yüzey tarafından sınırlanan hacim net bir yük içermedikçe sıfır olduğunu söyler.  Peki bunu hayatımıza nasıl uyarlayacağız ? Yaşantımızla nasıl bağdaştıracağız ? Gelin bir de bu açıdan bakalım..

   Kapalı yüzleri ruhumuz, elektrik akımlarını ise içimizde ki düşünceler, fikirler olarak düşünelim. Yüzey (ruh) tarafından sınırlananlar herhangi bir şekilde anlam kazanmadıkça, dışarı çıkarılmadıkça sıfır olduğunu söyler.. Sizce de öyle mi ? Yorumlarda belirtirseniz sevinirim. Sahiden de yapılan plan, düşünülen fikir, kağıda ya da faal hale geçirilmedikçe, söylenmedikçe sıfır, hiç olmamış kabul edilmez mi ? Bazı durumlara genel olarak tepkimizdir " aa ben bunu biliyordum ya da benim aklımda bu vardı " Peki söylenmediyse, somut bir şekle bürünmediyse ne önemi var ? Bu yüzden içinizdekileri, aklınızdakileri yük olmaması adına dökün. Her zaman dökmek iyi olmayabilir ama siz ki zamanlamayı en iyi bilenlerdensiniz. Eminim ki çok iyi gelecek ve sizi siz yapma yolunda daha iyi yapı taşlarına sahip olacaktır. Hayat gerçekten çok kısa tıpkı ruhumuza gelen anlık düşünceler gibi. Nasıl geçtiğini  çoğu zaman ( bazı anlar dışında ) anlamıyoruz. Zamanın içinde gördüklerimizden ötürü çok katı olabiliyoruz ve bu davranışımız uzun vadede ruhumuzu ezmeye, çürütmeye başlıyor. Esnek olmayı unutuyoruz. Kendimizi atom olarak düşünecek olursak o çevremizde bizi saran elektronları önemsemedikçe o olmak istediğimiz biz hep yarım kalacak. Size yine bir soru. Galileo gibi doğrularımızı söyledikten sonra gördüklerimiz üzerine geri  atmak mı ? Giordano Bruno gibi tüm işkencelere rağmen, Ölüm kararını bildiren yargıça; " Ölümümü bildirirken benden daha çok korkuyorsunuz diyen", doğrularının arkasında olması onun ölümüne sebep olduğu halde yine de söylemekten çekinmeyen biri mi ? Hangisi haklı ? Hangisinin söylemi, tutumu daha inandırıcı ? Siz hangi tarafı tutardınız ? Sanırım hayatımızın tutumu birazda bu. Bulunduğumuz konum, Tutunduğumuz tavır, birazda birkaç kelam. Hepsi birer kendimizi fark etme metodudur aslında. Burada verdiğim örnekler, isimler onları taklit edin, onların yaptığını yapın demiyorum. Yanlış anlaşılmasın. Fark ettiyseniz hepsinin içinde       " nasıl'ın " derdi var. Bazen bir nasıl? sorusu tüm çehreyi değiştirebilir. Arada bir deneyin. Burada nasıl sorusunu sormak için çok önemli bir sihre ihtiyacımız var HAYAL. Hayal kurun. Sanırım bu zamana kadar yapılan yapıtlar, bulunan buluşlar hep bir hayalin attırdığı yolda bulunmuştur. Başkasının hayalinde figüran olmak mı ? Kendi hayalinizde başrol olmak mı ? Seçim sizin. bir adım harekete, hareket yeni bir fikre ve yeni bir fikir de bambaşka maceralara çıkarır. Yeter ki size ait bir şeyleri bulun. Finali düşünmeyin. Çünkü finali düşündüğünüz de o adım bir türlü gelmiyor. Önemli olan yola çıkmak.. İsyan etmek yerine, şikayet etmek yerine. Çünkü o çok şanslı, o daha avantajlı, o burada doğmuş vs demek hiçbir şey kazandırmaz. Sadece zaman kaybına ve kendini o derin çukura itmeye yarar. O yapamazlar çukuruna girmeyin.. Bu tutumlar yerinizde saymaya ve kendinize yerimizde saymak çok güzel mesajı verir. Siz size özelsiniz. Bu özel tılsımı böyle heba etmeyin. Kimseyle Kıyaslamaya, rekabete girmeyin. Tek aynanız kendiniz olsun. Kendinize bakın. Çünkü bizden başka ben yok. Son olarak gülümsemeden güne başlamayın. Eminim ki farkı göreceksiniz.. Son olarak Giordano Bruno ile kapanışı yapmak istiyorum.. Abimiz der ki;

    "Ne gördüğüm hakikati gizlemekten hoşlanırım, ne de bunu açıkça ifade etmekten korkarım. Aydınlık ve karanlık arasındaki, bilim ve cehalet arasındaki savaşa her yerde katıldım. Bundan dolayı her yerde zorlukla karşılaştım ve cehaletin babaları olan resmi akademisyenlerin yanı sıra kalın kafalı çoğunluğun öfkesinde hedef olarak yaşadım."

Sürçü lisan ettiysem affola. Yeni yazılarda görüşmek üzüre. Esen kalın..

Fotoğraf: Ecesteleri.. Bin teşekkür..

 Yitirilen onca " Bi;çareye " ithafen..

   Ha-Y-atın şu temaşasında akıp giden zamanın farkında bile değiliz çoğu zaman. Nefes alıp verme dışında hiçbir eylemimiz yok. Öylece, zamanla belki de kavga edip duruyoruz. Ya da bu kavga kendimizle mi ? Hiç düşündük mü bunu ? Boşa olduğunu bilsek de. Sanırım insan bazen düşünüp de faaliyete geçiremediği her düşünce veya eylem için kendine dönmek yerine hayatla ya da başkalarıyla tartışma haline giriyor. Zannımız o yöne doğru her seferinde baskın halde nedense. Peki sorun nerede ? Neden kabullenme sürecimiz çok az ya da yok ? Neden harekete geçmeye bu kadar atalet sahibi, Suç atmaya, olanı olduğu gibi kabullenmemeye bu kadar istekliyiz ? Hepsinin cevabı yine " Ben-(im) " kalıbında gizli sanırım. Ben deyince duruyorsa her şey, muhakeme işlevimizin yönü bize doğru kaymış ise eğer ve empati güdümüzün üzerinde ufak çıtırtılar baş gösterdiyse genellikle bunlar olabiliyor. Gelişmekte ve geliştirmekte çok tembeliz. Yapısal olarak buna eğilimli oluşumuz da buna etken. Üstesinden gelmek için hiçbir çabamız yok genelde. Kendiliğinden geçeceğini varsayım olarak ele alıp hayatı yaşamaya devam ediyoruz. Zam geçtikte görüyoruz ki hiçbir iyiye dair bir gelişme yok.. Aynı yerdeyiz ya da daha olumsuz bir ruh hali ve yapısal eylem mevcut. Gizliden gizliye kabullenip depresyona dahi girsek de bunu dışarıya ya da başka etkenlere çamur atarak gidermeye çalışıyoruz. Ama içimizde ki o gerçek duygular içimizi kemirmeye, öldürmeye ve duygusal olarak boşluğa sokmaya devam ediyor.. Kabullenemiyoruz Albayım.. 

    Oblomov'un hatıratlarını az çok herkes bilir. Bu konularda tabiri caizse nirvana yapmış, her şeyi düşüncesinde yaşamış ama hiçbir eylemde bulunmamış bir ağabeyimiz. Okumayanlar için önem arz edecek şekilde önerilir. Onu durduran neydi sizce ? ( Bir fikriniz var mı ? Yorumlarda belirtirseniz sevinirim. ) Bolca zamanı da vardı halbu ki yapabilmek için. Ama içinde ki o hayalde yapma dürtüsü ( yakın gelecekte yapay zekanın yapabileceği sanal ortam gibi ) yapmış varsayım elde edişi ve işin sonunda harekete geçemeyip yerinde sayışı gerçeğini değiştirmedi. Belki daha farklı bir şekilde hayatımıza sirayet edebilirdi. Kendisi Ataletin sembolü olarak kazındı Edebiyat dünyasına. İşte en basitinden Dünya'da yer etmiş sabit bir örnek. Bizler de onun isimsiz halleriyiz aslında. Birçoğumuz da onun timsaliyiz. Faydalı olup harekete geçirecek olan korkunun, Eylemsiz, hareketsiz, düşüncesiz bıraktığı bir et parçasına dönüşüyoruz. Ya öyle değilse ? demiyoruz. Öyledir deyip geçiştiriyoruz. Aslını bulmak yerine Y'aslını baz alıyoruz ve eğer bizi harekete geçirmiyorsa onaylıyoruz. Bu da yine bir klasik konfor alanına dönüyor. Çıkmaya olan gücümüz Y'atmaya kullanılıyor. Sinan Canan'ın dediği gibi; " Cesareti ismi gibi hayatımıza uygulayamadığımız da Esarete dönüşüyor "..,

    ? Soru işareti ile paragrafa başlamak nedir diyebilirsiniz. Ama birçoğumuz güne, haftaya, aya ve hatta  hayata daha başlamadan nokta ile son veriyor. Böyle kişiler her insanın hayatında birkaç tane mevcuttur. Bu yazıyı okuduktan sonra bakarsanız birkaç kişinin var olduğunu görebilirsiniz. En büyük ve en belirleyici örneklerden bazıları daha. Bugün de kendimizi kendimize anlatmaya zaman ayıralım ne dersiniz ? Zaman denilen kavramı kendimizle özdeşleştirelim. Bakalım neler olacak o zaman. Küçük gördüğümüz, başımıza bir zor durum geldiğinde anladığımız zaman kavramı hala öyle önemsiz görünecek mi ? Zamanı denemek için kullanmayanlar, kazara deneme fırsatı yakaladıklarında belki de o zamanı yanlarında, baş uçlarında bulamayacaklar. Yine başka bir usta Samuel Beckett'in dediği gibi; " Hep denedin. Hep yenildin. Olsun. Gene dene. Gene yenil. Bu defa daha iyi yenil! Pes etme, vazgeçme, mücadele et, DİREN! " Zor mu evet zor. Ama imkansız değil. Hayat denilen mecra tek yönlü bir bilet. Zaman denilen kavram dönüşü olmayan sonsuz bir yörünge. Eee kaybedecek neyimiz var ? Bize ait olmayan bir şey nasıl kaybedilir ? Bunları yazmak, düşünmek yetmez ufak ufak harekete geçmek gerek. Bir satır kitap okumak, bir harf ile yazmaya başlamak, bir tuşa basarak televizyonu kapatmak sanıyorum ki hiçbirimiz için zor değil. Telefon detoksu yapmak, zorunlu olmadıkça kullanmamak hiçbirimizi öldürmez. Aksine disiplin ve irademizi arttırır. Sadece eyleme geçirebilmekte! Zira Komut o göze, o parmağa o direktifi vermekte. Yani Sen de!

        İnsanın atladığı çok önemli olması gerekirken hiç oralı olunmadığı bir konu daha; Mentalite! Belki de psikolojim bozuk diyerek geçiştirsek de bu alanda, bu konuda bir şey bilmeden geçiştiriyoruz. Günümüzde Mental sağlığın önemi en az fiziksel olarak önemli.. Bu konuyu en iyi şekilde ele alan usta metafizik öğreticisi Louise Hay'ın Düşünce gücüyle tedavi ve Hayatına şifa ver kitaplarıdır. Eğer okumayan varsa önem arz edecek şekilde önerilir. Louise Hay ablamızın ufak bir paragrafını sizlerle paylaşıyorum. Umuyorum ki bana hak vereceksiniz..

    " Yaşam Gerçekten Çok Basit. Ne Ekersek, Onu Biçiyoruz Kendi hakkımızda düşündüklerimiz, kendi gerçeklerimiz oluyor. Ben dahil, herkesin yaşamının en iyi ve en kötü yanlarından yüzde yüz sorumlu olduğuna inanıyorum. Aklımızda oluşturduğumuz her düşünce geleceğimizi yaratıyor. Her birimiz düşünce ve duygularımızla, kendi yaşam deneyimlerimizin yaratıcısıyız. Düşüncelerimiz ve sözcüklerimizle deneyimlerimizi yaratmaktayız. İçinde bulunduğumuz olayları yaratıyor, sonra da bunlardan duyduğumuz sıkıntı, üzüntü ve düş kırıklığı için bir başkasını suçluyoruz; böyle yapmakla gücümüzü de başkasına kaptırmış oluyoruz. Hiçbir kişi, hiçbir şey, hiçbir koşul bizim üzerimizde bir güce sahip değil, çünkü aklımızla düşünce oluşturan yalnızca biziz. Deneyimlerimizi, gerçekliğimizi ve bunda yer alan tüm kişileri yaratan biziz.

    Ayrıca suç bulduğumuz hayat bana gülmedi. Şansım talihim yok. Ben kadersiz doğmuşum vs. sözler içinse evren hakkında bunları söyler;

    "Evren, Seçtiğim iz Her Düşünce ve İnançta Bizi Tümüyle Destekler. Bunu bir başka şekilde söylemek gerekirse bilinçaltımız inanmayı seçtiğimiz her şeyi kabul eder. Yani kendim ve hayat hakkındaki inançlarım ve düşündüklerim, yaşamımın gerçeği olur. Ve düşünebileceğimiz şeyler konusunda sınırsız seçimimiz var. Bunu bildiğimizde, “İnsanlar hep beni kullanıyor” yerine “İnsanlar hep yardımcı olmaya çalışıyor zannını seçmek daha mantıklı değil mi? 

    Evrensel Güç Bizi Asla Yargılamaz ve Eleştirmez Evrensel Güç, bizi kendi değerlerimize göre kabul eder. Ve inançlarımızı ayna gibi yaşamımıza yansıtır. Eğer “Hayat yalnızlıktır ve kimsenin beni seveceğine inanmıyorum algısını seçiyorsam, hayatımda da bunu bulacağım ". 

    İşte hayat biraz da böyle bir şey. Sonunu biraz kendi ellerimizle kazıyoruz ya da karalıyoruz. Umarım sizler için Özünü özetiyle yeniden tasarlayacağı bir yazı olur. Olumlu olumsuz düşüncelerinizi yorumlar kısmında belirtirseniz sevinirim...

Unutmadan son olarak şunu da eklemek isterim;

     " Başlayabilmek adına bitirmeyi öğrenmek gerekmiş. Ziyadesiyle takmamak adına binlerce hücrenin bir arada olması gerekmiş. Böyle bir şey işte ". 

Sürç-i lisan ettiysem af ola.. Keyifli okumalar...

        Sanıldığından farklı bir surette görünebiliyor hayat denilen müessese. Geçmişe dönsen de, dönüp bazı şeyleri düzeltmeye çalışsan da olmayabiliyormuş. İşin sonunda olan olmuş biten bitmiş kalan kalmış oluyor. Kalmışlığımızı bile çoğu zaman kabul etmiyor, başka yerlerde başka şeylerle avutmaya çalışıyoruz. Ah bir kalmışlığımızı bilsek, dursak bir saniye... Belki de bambaşka düşüncelerle, bambaşka bir fikirle farklı yollara çıkacağız. Ama yalnızlığı bir eksiklik, bir toplum sorunu olarak görüyoruz. Oysa ki yalnızlık, bir geminin limana uğraması gibi kendine uğramasıdır. Nasıl bir gemi tüm eksiklerini kontrol edip giderdiği gibi insan da o süre zarfında kendini kontrol edip çıkabilir.. Yani kimin ne dediğine, kiminin neler dediğine çok da takılmamak lazım. Hayatınız ; başka dudaklardan çıkan kelimeleri duyan kulakların çınıltısı kadar olmalı, ilerisi değil...   

       Çözümü yok.. diye başladığımız her cümle ileri ki zamanlarda kendiliğinden  kendini halledebiliyor. Nedir bizim bu anında çözme çabamız ? Neden akışına, zamana bırakamıyoruz ? Bilmediğimizden mi ? Bildiğimiz takdirde değişeceğimizden mi ? Hangisi daha makul insan yaşamına ? Hangisi daha fazla sığar insanın rıhtımına ? Bunlar insanın yazmaya başladığında yanıtlayacağı cevaplar. Sonrası mı ? Dönüşüm ya da sönüşüm. İnsan bu iki kelime arasında bir çizgi diye düşünürüm hep. O çizginin ivmesine göre de bir hayat. İvme, verilen kararları absorbable etmeye başladığında sönüşüm başlar ki tut tutabilirsen.. Huzurlu bir tadı vardır. Kafa rahat diye tabir ettiğimiz bir yerdir çünkü. Dönüşüm ise benim için başlı başına farklı bir evrendir. Yükü ilk başlarda ağırdır kimse kolay kolay buna girmek istemez. Fakat sonu tüy kadar hafifken insanlar en başından korkar, çekinir ve gider. Yazmak, bakmak zor, kakmak ise insan için daha kolay bir eylemdir. Böyle bir çizgiyi iyi tartmanız çevreniz ( ruhsal ) ve kendiniz için iyi olacaktır...

    Şimdi.. Bakabiliyor musunuz geçmişe ? Ne olduğuna ? Ne yaptığına ? Ne yapmadığına ? 

Neye üzüldünüz ? Neye sevindiniz ? Hiç irdelediniz mi ? Yoksa siz de gelişi güzel yaşadık gitti mi diyorsunuz ? Hangi insana dönüşeceğimiz ya da sönüşeceğimiz tamamen ... cevabı biliyorsunuz. Yani ben demek ile "Yâni ben.. " demek arasında ne büyük bir fark olduğunu yazarak ya da kendinize söyleyerek daha iyi anlayacaksınız. Bu nedenle ileride gençliğimi özledim demektense iyi ki yaptım dedirtecek adımlar atmak en mantıklısı. Kendimiz olmak, başka karakterlerde alt yapı olmaktan iyidir. Kendimizin kendimize, kendimiz gibi kadim davranması dileğiyle.. *Yani özetle 61. Saniye de başlar her şey :) Ve son olarak Yusuf Atılgan'ın deyişiyle kapatayım ; "İnsanları yalan söyledikleri zaman dinlemeyi severim. Olmak istedikleri, olamadıkları "kişi"yi anlatırlar."

Sürç-i lisan ettiysem af ola.. Keyifli okumalar...

 " Geçmişi değiştiremeyiz, Jack. Sadece nasıl devam edebileceğimizi seçeriz ". The way back filminden bir söz. Ne kadar güzel bir cümle değil mi ? İnsanın yüzüne bam bam bam vuruyor.. Tabi düşünebilene...

    Bugün yeni bir yılın üçüncü haftasının ilk günü. Yeni adı altında birçok faaliyeti ve hedefleri de zincirleme yapmanın bir nevi emsali. Peki siz ne tür hedefler koydunuz kendinize ? Ne tür dileklerle karşıladınız yeni yılı ? Tüm bunların hepsi akla bir hayal ile düştü değil mi ? Hiçbir düşünce durduk yere gelmedi. Hepsinin hatırlayabildiğimiz ve hatırlayamadığımız birçok sebebi var aslında. Üzerine kafa yorunca buluyoruz bazılarını. Bazı ise hala anonimliğini koruyor hafızamızda. Önemli olan akla düşenleri derleyip toparlamak. Bu bir öz eleştiri, bu bir yüzleşme, bu  bir değişme...

    Hayatınızı hangi sıklıkla sorguluyorsunuz ? Sizin de şikayet ettiğiniz durumlar zamanla ve erteledikçe hayatınıza normal olarak yerleşiyor değil mi ? Bu bir iç yenilgi sanırım. O kadar güçsüzüz ki kendimizce hemen kabul edip hayatımıza alıyoruz. Bizi alt üst edeceğini bile bile. İşin garibi, bir zaman sonra ondan kurtulmak için çözümler aramaya başlıyoruz. Bulamayınca ve eyleme devam ettikçe psikolojik çöküntüler, sinirli tutumlar ve ters ifadeler bizi biz yapıyor. Kırılmaktan korkup, kırmaktan hiç çekinmiyoruz. Dilde tek bir söz " HAK ETTİ ". Bir sürü sebepler buluyoruz bununla ilgili. Şunu yaptı, bunu yaptı vs. Peki bu kadar ucuzlaştı mı kalp, ruh kırmak ? Ve bedava mı hayal denilen denizi kurutmak..

    İnsan, insan, insan.. Ne garip bir varlık. Olumsuz anlamda bencilliğinden feragat etmeyen, neşesini yoktan yere YOK eden, gülüş denen hazineyi elinin tersiyle iten, her şeyde bir negatiflik görüp günün zehreden ve şartlar zor olsa dahi buna bir kılıf uyduran garip bir varlık. Kaç kişi düşünebilir tamamıyla geleceğini ? Ve kaçı değiştireceğine inanabilir bile isteye ? Basit şeyleri karmaşık hale getirmeyi seviyoruz sanırım. Tıpkı sarmal yapılar gibi. Olumlunun yanında olumlu, olumsuzun olduğu yerde olumsuz olacağını kestiremiyoruz. Tezat iki olan yaşandığında neden hep olumsuz akılda kalıyor ? Bu kadar basit mi aldığımız her anı hiçe sayıp üzülmek ? Yani değersiz mi yaşamak, adım atabilmek, gökyüzüne bakabilmek ? Hayat sıfır ile çarpılmayacak kadar değerli ve güzel zannımca..

    Bir de geçmiş var hiç geçmeyen. Orada takılı kalıp, düşünme yetimizi dahi yitirmemize sebep olan. Hani hep derler ya ders al diye. Sahi kaç kişi alabilmiştir o dersi ? Ya da geçmiş gerçekten bir ders midir ? Yoksa geleceğe verilecek bir tepkinin ayırt edilmesi midir ? Bir çoğumuz geçmişi güncellemeye çalışıp, şu anı ve olası geleceği güncellemek ile uğraşmıyor. Bu işte bir terslik yok mu ? Tam tersi olması gerek değil mi ? Bu hayatımızda düşünülmesi gereken bir konu. Halk tabiriyle; İyisiyle kötüsüyle yaşandı bitti. Tekrar olmayacağının garantisi yok. O zaman verdiğiniz tepkinin tezat ifadesini şu an verseniz belki hiç aklınıza dahi gelmeyen başka bir durum çıkacak ortaya ne belli ? Bu nedenle önemli olan şu an. Şu neşe, şu gülümseme, şu çehre.. Ona iyi bakın :)

    Gelelim bu yazının başlığı olan Sirius'a. En parlak yıldız olduğunu bilmeyeniniz yoktur. Öyle bir yapı ki bu, Aydınlatma gücü Güneş'in 25 katıdır. Bir çok mitolojiye konu olan bu yılmaz 300 milyon yaşında, tek gram ışıltısından fire vermeden. Hem karada hem de denizde zaman ve pusula görevi görmüş. Muazzam bir şey değil mi bu ? Cevabı ve düşüncesini sizin yorumlarınıza bırakıyorum.. Ya sizin içinizdeki o Sirius nerede ? Bulmayı veya bakmayı hiç denediniz mi ? Kendi içinizde kendi sahip olduğunuz yıldızı, Sirius'u bulmanız dileğiyle...

Sürçü lisan ettiysem af ola..,

   Aylar olmuş yazmayalı. Yazmaya dair bir ışık bulamayalı. Ne büyük eksiklikmiş yazmamak ve ne büyük kötülükmüş ertelemek.  Öğreneceğiz dünü, bugüne yarını. Yenildiğimiz, yenilendiğimiz yerden devam edeceğiz. Bugün benim için çok farklı bir Dünya'nın başlangıcı. Farklı noktadan devam ediyorum hayat denen şu mecraya. Artık " https://www.twitch.tv/sirius6x " kanalında her akşam 20:00'da yayında olacağım. Herkesi beklerim.. 

    Reklamlarımız bittikten sonra fazla sözü uzatmadan sizleri sevdiğim bir dostumun İnsana dair eleştirisi ve ezgisiyle baş başa bırakıyorum...

IŞIK YARADAN TANIR

Nedir insanın hayattaki amacı? Bulmak mı, bulunmak mı? Sahi ne ister insan? Belki de hayata bu sorular zinciriyle bağlıyız ve her bulunan cevapta o zincir gevşiyor ve biz biraz daha özgürleşiyoruz dünya denen hapishanede…

İnsanın amacı bulurken bulunmaktır bence. Her insan içinde bir ışık ya da ateş taşır ve ister ki bir kandile kaynak olmak. İnsanoğlu bu zamana kadar ne kadar becerebilmiştir bilmiyorum. 

Işık yaradan sızar diye güzel bir söz vardır. Evet bizi biz yapan o yaralardır ama asıl önemli olan ise o yaradaki ışığı görebilmektedir. Sızan o ışıktır başka birinin kandilinin kaynağı. Utanmamalı ya da gocunmamalıyız yaralarımızdan. Bilmeliyiz ki o yaradan sızan ışık kaynaktır belki de birine. Biz insanlar sosyal varlıklarız ve her ne kadar çoğumuz kabul etmek isteme de birbirimize muhtacız. 

İnsan çok sonradan anlıyor, sorunun içindeki kaynakta olmadığını, çok geç farkediyoruz kandilin kendisinin bozuk olabileceğini.. Evet tüm suçu kendimize atarız, kendi ışığımızı ya da yaramızı suçlarız bunun için ama şu unutulmamalı ki biz ne kadar güçlü bir kaynak olsak bile bazı kandiller bozuk olabiliyor.

İnsanın amacı o ışık kaynağı ile doğru kandile kaynak olabilmek bana göre. Sonrasında ne mi oluyor, kandili bulan ışık etrafı aydınlattığı gibi dünyanın bir yerinde  parlamaya başlıyor… Doğru kandillere dek gelmek dilleğiyle….

İNSAN NE İSTER? 

İnsanoğlu... bir kelime neler hissettirebilir ya da nasıl tanımlanır, sadece bir kelime... kutsallığıyla göklere çıkarabilir, vefasızlığın çamurunda kaybolan, ama aynı zamanda da umudum ışığına yakan kandil... daha bir çok şey ile tanımlanabilir belki..

İnsan ne ister? Liste yapılsa bayağı kalabalık olacaktır. Çünkü isteriz biz doymak bilmeksizin isteriz. Belki araba, ev, para, mevki, makam.. ve daha bir sürü şey. Peki ne kadarını hak ederiz ya da mühim mi hak ediliş?

Bir insan dünyaya gözünü açtığından itibaren ister durur, her şeyin en iyisini ve en güzelini.  Olumsuz ve kötü hiçbir şey istemez, bunlar uzak olsun ister ve en sonunda hep mutlu olmak ister... Belki de bu hayatın amacıdır mutluluğu aramak. Doğarken elimizde garanti belgesiyle doğmayız, kimse bize her şeyin güzel ve olumlu olacağının garantisini vermedi , vermeyecekte.. Peki bizim bu kadar mutlu olmaktaki hak iddiamız neden? 

Evet belki amacımız mutluluğu aramak ama bulmanin da garantisi olmadan.

GENİŞ PENCERE 

Dünya koca bir soru işareti pazarı bana göre.. bir sürü soru duyarız yaşamımız boyunca ya da biz sorarız pazardaki herhangi bir tezgahtan soru işaretleri satın alıp. Ve bana öyle geliyor ki hayatımızı  bize sorulan sorular değil de bizim bu sorulara verdiğimiz cevaplar şekillendiriyor.

Her insan; elinde bir çekiçle doğar,  bizi diğer canlılardan ayıran en büyük nimet olan akıl denen güçlü bir çekiçle.. Ve biz insanların bu dünyada hayata, yaşama ve tüm kainata bakan birer pencereleri vardır, evet doğuştan herkesin küçükte olsa bir penceresi vardır. Biz daha sonra onu elimizdeki akıl denen çekiçle genişletiriz.

Hayatta karşılaştığımız, bize yöneltilen her bize sorulan  soru ya da bizim sordugumuz sorular, her sınav ile bir darbe indiririz o pencereye ve böyle böyle genişletiriz yaşama bakan penceremizi. 

Baktığımız pencereden türlü türlü şeyler görürüz yaşama dair. Mühim olan görmektir; herkes bakabilir ama çok azımız görebiliriz. İnsanlar görebilen insanlara hasret geçiriyor ömürlerini. Bir kuşun kanadını, birm meyvenin rengini belki bir gülün dikenini, bir bebeğin gülüşünü ve bir insanın göz yaşını.. Bakabildigimiz sürece degil gorebildigimiz surece insanız. Bakmaktan geçip görebilen insanlar olmak dileğiyle...

DİPNOT: Artık mümkün oldukça her cumartesi geceleri yazmaya devam edeceğim.. 

    YEDİ AY SONRA;

DİPNOT: Bugünkü konumuz -geç, -kalmak. Olabildiğince şeffaf, objektif, eğrisi doğrusuyla bakmanız önerilir. Lütfen  şu anı zehretmesine izin vermeyin hatırlayacağınız şeylerin. Gülün, eğlenin, hatta kendinizle dalga geçin, ama bir tebessüm durağında durmayı unutmayın.. 

    Geç kalmak çok geniş bir eylem zannımca. Kimi zaman teşekkür edeceğimiz, kimi zaman ömrümüzün sonuna kadar etkileyecek bir hayat zamanı. Umarım sizin hayatınız da bol teşekkürlü geçer bu konu. Birçok örneğini görmüşüzdür, geç kaldığı için kaza yapan araçtan kurtulan insanları ya da olumsuz olaylardan sıyrılan birçok canlıyı. Ya da bunların tam zıttı olan olayları.. Bir şekilde geçti dediğimiz ama izinin daim olduğu zamanları.. Dünya'da soyut bir önemi olan bu iki kelime geçmek ile kalmanın kendi başlarına güzelleme olan kelimelerin bir arada kullanıldığında ne kadar acı verici bir olay olduğunun göstergesi. Her güzel  şey bir araya geldiğinde her zaman tatlı şeyler doğurmaz. Doğurulan güzel geç kalmalara!

    İnsan bir şeylere geç kaldığını anladığında, farkına vardığında daha farklı bir insan oluyor. Halk arasında ki tabiriyle " Büyüyor ". Sizin de " geç kalmak " dendiğinde aklınıza gelen bir hikayeniz var mı ? Ne öğretti ? Ne götürdü ? Ne getirdi ? ... Ben hep kapı olarak gördüm genellikle her şeyi. Zorladım da zorladım. Kimisinden kırdığım halde geçemedim. Kimisinden ise hiç uğraşmadan geçtim.. Ama insan şöyle bir geriye baktığında unutmak istediği, baştan yaşamak istediği birçok şeyi anımsayabiliyor. O kapıyı tekrar çalmayı, tekrar o kapıda yatmayı, zorlamayı isteyebiliyor. İşte asıl, derin mevzu orada başlıyor. Sahi kim buldu bu geri dönülmez yolları ? İmkanları imkansız kılmayı ? Olumsuzluk silsilesini raylar gibi birbirine takmayı.. Alışamadığımız şeyler olduğu aşikar hepimizin. Kimi zaman eski defterleri açtığımız, tekrardan okuduğumuz muhakkak. Kah sevinç, kah hüzün.. En önemlisi bir daha tekrarlanmayacak olması. Hayattan bağımsız, konulardan soyut olması... Özetle her şey bir şekilde, bir şeylere rağmen, birçok farklı kararlarla şekillenmeye, hizaya geçmeye devam ediyor ve edecek.. Birçok doneyle karar alacağınız, her şeyi tartıp göreceğiniz Güzel kararlarınız olsun..

     İyi ve kötü yine sonunu getirdik 8766 Saat, 525.960 Dakika, 31.557.600 Saniye, 1.893.456.000 Salise olan 1 yılın sonuna.  Umuyorum bol tebessümlü, bol okumalı ve sağlıklı geçmiştir.. Bu yıl hepimize birçok şey öğretti. Bunların en önemli olanı " fark etmek, farkına varmak " sanırım. İnsan merkezli olmanın tedirginliği, kendini düşünmenin bencilliği arasına gidip geldik çoğu kez. Ama kendimizi daha iyi dinlediğimizi düşünüyorum. Pek çok kapanma sonrası kendi başımıza kalabildik. Kimimiz kendini dinledi, kimimiz görmezden gelip devam etti, kimimiz hiç takmadı bile, geçiştirip zaman öldürdü. Siz hangisiydiniz ? Kendinizi  görebildiniz mi ? Daha genel bakacak olursak birçok kötü, talihsiz olaylarda oldu elbette... Deprem.. Çıkan yangınlarda yanan 116 bin 365 alan.. Sayısız çocuk, kadın cinayeti... Toplum olarak çabuk unutuyor ve kabulleniyoruz bu tür olayları.. Üzücü, acı ama gerçek.. Bunların yanında iyi şeylerde oldu. Mesela Tokyo Olimpiyatlarında Milli sporcu Mete Gazoz okçulukta, milli boksör Busenaz Sürmeli ise 69 kiloda altın madalya kazanarak, Olimpiyat şampiyonu oldular.  Kovid aşısı bulundu. Belki de bu en önemlisiydi insanlık için... Hepsi geride kaldı ve 2022'ye saatler kaldı.. Ne çok olay yaşamışız.. Neredeyse her tür olaya şahitlik etmişiz sessizce... Dünya işte.. Geliyor, geçiyor, gidiyoruz..

    Kendimize bakacak olursak biz neler yaptık ? Mesela geçen yılbaşında verdiğimiz sözleri tutabildik mi  ? ya da kaçına vakıf olduk ? Hangi verdiğimiz radikal kararı koruyabildik ? Ya özgür bıraktıklarımız ? Daha doğrusu kendimizi özgür hissetmek adına kimin huzuruna ihtiyaç duyduk ? Hepsi kendi içinizde edeceğiniz muhakemeler, şimdiden başarılar :) Biliyorum hakimin kendimiz olduğu bir davada yüksek ihtimalle kendimizi sürekli haklı göreceğiz. Objektif olmak bu durumda çokça zor ama iyi-kötü, verimli-verimsiz, hüzün-mutluluk terazisinde gerekli donelerin tartılması mümkün. Her şey biz için, iyiliğimiz ve Dünya'ya getireceğimiz bilgi ve tebessümler için. Buna değer olan her şey kabul.. Yeter ki kabullenmeyi ve uygulamayı erken yapalım. Bir nevi Z raporu.. Bilirsiniz Z raporu gün sonu alınan ve o gün yapılan tüm işlemleri gösteren bir belge. Biz de bugün üşenmeden yıl sonu raporumuzu çıkaracağız. Bakalım kaçımız kendiyle yüzleşecek, beğenmediği huyları bırakacak, bağımlı oldukları her şeyle vedalaşacak... Bunları ben göremesem de okuyan her kes aynaya bakacak. Öyle umut ediyor ve diliyorum..

    Zamanınızdan çalmamak için bu kez  biraz daha kısa tutacağım.. Envanterimizle, kendimizle gerekirse milyon kere pes etsek bile yeniden başlayacağız. Birçok şeye inat, birçok his ile birlikte. Gerekirse sessizce ama mutlaka bir yerde o adımı atacağız. Düşünmek bu yüzden güzel. Önümüzü görebilmek için. Kaygılar mutsuz olmak için değil çalışmak için, düzeltmek için var. Kötüye yorduğumuz her şey daha da etkiliyor bizleri. Bazen iyiyi bile kötüye yoruyoruz... Bu yıl kötülüklerden alacağımız derslerle, iyiliğin verdiği güven ile hayatımıza devam edebiliriz. Bahadır Yenişehirlioğlu'nun dediği gibi; " Kendinize yatırım yapın. Ne anneniz ne de babanız sizi, sizin olduğunuz kadar önemsemez". Son olarak, Kendinizi ihmal etmediğiniz, daha çok gülüp daha çok işler başardığınız, dertleri lehinize çevirdiğiniz bir yıl dilerim.. Kalın sağlıcakla..

Mrs. X..    

     İnsan olmak zor zanaat, ey insan. Düşünme gibi bir refleksin var bir kere, istesen de istemesen de. Çok garip değil mi bu ? Rastgele gelinen bir kavanozun içinde ömrünü tüketiyorsun. Sanırım tükettiğin yer çok önemli. Bunu yolun belki de en sonunda öğreniyorsun. Peki sen nerede tükettin veya tüketiyorsun ? Bir mecburiyetin içinde mi? Bir huzurun evinde mi ? Bu biraz insanın objektif bakması ve kendine itiraf etmesiyle alakalı. İnsan kendini ne kadar inkar ederse o kadar çok hata yapıyor ve yanlış kararlar alıyor. İşin kötüsü kendini aciz görüp üzülmeye tabii oluyor. Neden üzüldüğü kabı terk etmez insan ? Yine mecburiyetler mi ? Ee ölüm var ? Ne yani mecburen mi öleceğiz ? Hayır. Bu doğduğumuzda belli. Başı ve sonu belli olan bir yerde üzüntü dolu bir kavanozda kalmanın anlamı ne ? Dünya'ya bir kez daha mı geleceğiz ? Öyle bir şansımız daha yok. İnsan diyorum insan.. Gözden geçirmeli kendini, çevresini, gökyüzünü. Meşhur bir özdeyişimiz var bizim. " Kervan yolda düzülür " diye. Kervan'ı bırak, yola çıkmaya korkuyoruz. Acı dolu bir hayat yaşayıp sonra Hayat şöyle, kader böyle diye sızlanıyoruz. Her tercihin bir dönüşü vardır " ZOR " bile olsa. Hayatın bana öğrettiği bir şey daha varsa o da şudur; " Kolay ve acele alınan tercihlerin sonu hep vasatlık ve hüsran oluyor ".  Bu nedenle kendi kendini gör, kendi kendinle konuş. Bu işin tek çözümü bu gibi gibi. .

       Aynaya bugün hiç baktın mı ? Gökyüzünde ki bulutları gördün mü ? Kaç kar tanesi değdi saçına ? Kaç yağmur damlası duydun ezgi dolu ? Belki bunların hiçbirini yapmayıp dört duvar içinde oturup izledin. Peki hangisinde hangi duyguları hissettin ? Eğer hissettiysen bunların kaçı seninle ilgili ? İnsan kendini kimi zaman bilmese bile o an hissettiği duyguları mutlaka bilir. Kaçında sen vardın kaçında sen yoktun ? Beklenti miydi hissin yaşadıkların mı ? Keşkeler mi İyikiler mi ? Tebessümler mi Gözyaşları mı ? Hangisi vardı ? Hangisine daha yakındın ? Böyle böyle insan bilebiliyor kendini, kalbini, bakışını, çehresini. Bu nedenle kalbinin sesini dinlemek her zaman olmasa bile böyle güzel havalarda önemli bir yer kaplıyor. İnsan o masum anda şeffaf oluyor kendine. Bazen özdeşleştiriyor kendini. Bir kar damlası olsam nereye düşerdim veyahutta bir yağmur damlası olsam nereye düşerdim diye ? Size olmuyor mu böyle ? Bana her zaman oluyor da sadece söylemek istedim. Çok farklı bir kapıya çıkıyor insan böyle bir düşüncede. İsterseniz şu havalarda deneyebilirsiniz. Nasılsa ücretsiz! 

    Özü sözü insan diye başlar bazı yapıtlar. Özü sözü kendin diye ekler hayat. Başlangıç noktasını o seçer. Biraz büyütür anne baba eşliğinde seni. Gerisini sana bırakır. Kötüyse dön, mutsuz hissediyorsan bırak, mutlu ve huzurluysan çoğalt der soyut bir şekilde. Ama bir çoğumuz bunu fark edemiyoruz bile. Zaman hızlı akıp diyor bahanesiyle boşu boşuna güzel günlerimizi ziyan ederiz. Kitap okumayı bir  zaman kaybı olarak görür. Bazı üç saatlik dizileri ezbere biliriz. Bir karakterin başka bir karaktere yaptığı kötülüğü mıh gibi aklımıza kazır, Yaptığı iyiliği saflık, enayilik olarak nitelendiririz. Şiddet olaylarını krallık, vefayı görmezden geliriz. Toplum olarak mı böyleyiz bireysel olarak böyle bir eğilimimiz mi var henüz karar veremedim. Ama ben de oluşan fikir şu; Beyinin iş yapmamayı, zorlamadığın sürece öyle bir şey yapmadan duracağını ve şeker tüketeceğini neredeyse hepimiz biliyoruz. Bu nedenle Ataleti seven bir toplumuz. Basiti tercih ediyoruz. Boş izlemek ve algıda seçiciliği ( çoğunlukla olumsuz anlamda ) iyi yapıyoruz. O yüzden acının içinde bile olsak bir zamandan sonra normale dönüyor. İnsan mutsuzluğunu, kalp kırıklığını normal olarak görmeye başlıyor ve orayı konfor alanı belirliyor Kurbağa deneyi gibi.. Öyle öyle yıllar geçiyor ve yaş ilerledikçe pişmanlık ömür boyu yakasını bırakmıyor.. 

    Sona gelirken.. Siz siz olun nefes aldığınız sürece bir şeyleri değiştirmek için mücadele edin. Hayata gözlerinizi yummadan güzel şeyler bırakın. Bir insana verilen ufacık bir tebessüm bir çok zaman Dünyalara bedel olabiliyor bunu unutmayın. Hayat üzülmek için çok kısa hele orada kalmak için çok çok kısa. Mutlu edin, mutlu olun. Hayata mutlu olmak amacıyla gelmedik elbette ama bir çok güzel şeyde mutlu olduğumuz anlarda oluyor. Bilimi, bilgiyi, okumayı ve yazmayı arayın. Yazın çok saçma olsa bile. Bir zamandan sonra nasıl su gibi yol bulduğunu göreceksiniz.. Ve her ne olursa olsun söylemek istediğiniz ne varsa söyleyin.. İçinizden ne geçiyorsa, ne bekliyorsanız dile getirin. Karşı tarafın anlayamayabileceğini aklınızdan çıkarmayın. Özetle net olun. Beklentilerinizi, isteklerinizi dile getirin. Çünkü mezarlıklar söyleyemeyenlerle dolu, gururuna yenilenlerle dolu. Söylemeniz hiçbir şey eksiltmez, ama ilerisi için bir yol ve çok şey kazandırabilir.. Bugün bir başlangıcınız olsun. Hayata dair, kendinize dair, tebessüme dair..

Sürç-i lisan ettiysem af ola...

X.. 

   İnsan bahane güdüsüdür hayatın.. ve hayat bir miftahtır durduğunda kapının... Binbir türlü kapı olsa dahi verdiğin vedadır seçeceğin kapıların...    Böyle bir veda ile başlar nefes almalar bazen. Böyle bir terk ediş ile yoluna girer hisler, düşünceler. Sonuna bakıldığında kalan gerçekten sen misin ? Yoksa olmadığın, olduramadığın, olmasına mani olmadığın farklı bir tür mü ? Ucu açık bir soru daha.  Boşluklarla dolu bir yer ki burası, " Boşlukları doldurunuz " sorusuna kimi zaman verecek cevabımız kalmıyor. Genelde yazdıklarımızda sallamasyon birer yanıt oluyor. Derin diye tabir edilen yerin sadece yüzeyine bakıyoruz ve buna göre şekillendiriyoruz bir çok şeyi. İnsan derinliklerden korkar değil mi Albay'ım ? İşte bir Oğuz Atay karakteri bazen her şeyi özetleyebiliyor... Okumak bu yüzden güzel. Bir çok karakterle arkadaş oluyorsunuz. Yeri geliyor onlardan fikir alıyorsunuz. Yeri geliyor bir karaktere sövüyor, yeri geliyor karakter için ağlıyor, kimi zamansa destekliyoruz. Peki kaçımız kendi ile özdeşleştiriyor ve alıntılıyor ? Artık bir çoğumuzun derdi " diksiyon " ve Kitap gibi bir tarihi " diksiyonu düzeltiyor " diye okuyoruz..  Sanırım kitabı okumanın gayesi ve biçimi değişti. Örneği olmayan şeyler değerlidir derler. Peki bizim bir örneğimiz dahi yokken neden değersiz hissediyoruz ? Başka bir aklın gereksiz denk getirdiği kelimeleri kendimize kahır ediyorken neden yıllar önce yaşamış bir karakterin güzel bir cümlesiyle tebessüm etmiyoruz ? ( Edenlere ne mutlu ) Sanırım tek çözüm kendimizi hatırlamak...

    Başlamak... Veda ile mesela. İnsan en çok neye veda etmek ister ? Geçmişine mi ? Geleceğine mi ? Peki hangisi hangi koşulda kazanır ? O anın hissi mi ? Rasyonel bir gözlem mi ? İşte bunun yüzlerce cevabı var. Bence birçok şeye " Veda " edemediğimiz için birçok acıya maruz kalıyoruz. Düzelir temennisi bizi düzelemeyecek bir kalıba sokabiliyor çoğu zaman. İstisnalar vardır elbette ama Veda etmeyi, yürüyebilmeyi, yürüyebilme görevini hem fiziken hem ruhen yapabilmeyi iyi, anlaşılır öğrenmemiz gerekiyor kanısındayım. Öncelikle Veda nedir ?  Bir şeylerden mahrum kalmak mı ? Sana iyi gelmediği için olayı, nesneyi, kişiyi terk-i diyar etmek mi ? İşte burayı iyi irdelersek ve hayatımızı baz alıp karar verirsek her şey olmasa dahi bir kısım şeyler yoluna girmeye başlayacak gibi duruyor. Veda insandır. Veda ruhtur ve " Veda " Yokluğun ileride acı vermeyecek halidir. Kastım sadece insanlar değil, genel olarak bir durumdan bahsediyorum. İnsan kendisine  acı veren bir nesneden de vazgeçip veda edebilir ( Tabii yeteri kadar cesaretliyse ) Bağlılıklarınız ne kadar fazlaysa vedalarınız o kadar basit ve kısa sürer der bir yazar. Çok doğru değil mi ? Veda birazda bağlılıklarımızla orantılı. Can Yücel'in dediği gibi; " Bağlanmayacaksın öyle körü körüne "... Sana iyi gelmiyorsa kenara koy ve orada kalsın. Yazıldığı kadar kolay değil farkındayım. Ama bunları uygulamadan da kendimizi tam anlamıyla hayat denilen yerin içine atamıyoruz. Zaman geçerken A nesnesine takıl, seni üzen B şahsına tolerans göster, Seni boğan bir C ortamına sabır göster ve gidecek senin en değerli şeyin zamanın olsun.. Böyle düşündükçe ne çok zaman kaybımız olduğunu görüyoruz...

    Yontacağız kendimizi, kendimiz ile. Benlik denen hissin içinde bulunabilmek için vedalaştığımız kendimizle konuşacağız. Bu delilik değil aksine zekilik belirtisidir. İnsan kendi kendine gelmediğinde ( olumsuz anlamda ) delilir. Öncesi mutsuzluk, sonrası değersizlik, daha sonra hiçlik.. Hiçlikten kastım  Nasreddin hocanın kıssadan hissesinde ki " Hiçlik " değil elbette. Daha negatif daha eksilere inmek belirmek istediğim.. Umarım İnsan olabilmeyi ilk önce kendimizde öğrenebiliriz. Kendimize sorduğumuz soruların cevabını sadece kendimiz verebiliriz.. Ve son olarak geleceğe " VEDA " etmemek için bugünü, hemen kendimize bir kalem ve kağıt yardımıyla sormalıyız.. Tek çözüm sormak. En önemlisi ise "İlk kendimize "... İlklerimize..

Sürç-i lisan ettiysek af ola..,