Birmiftahis

 Bir insanın ömrüne kaç hayat sığabilir ? Kaç maske takar, kaç karaktere bürünebilir ? Ya da Çizmek istediği yaşamsal görsellerin hangi birine bu girişimlerle ulaşmaya cüret edebilir ? Hepsi herkes için birer soru işareti. Cevabı mı ? O, gökyüzü ile yeryüzü arasında gidip gelen bakışmalarda. Yani bakışımız, görüşümüz ve beliren simyalar da... Bu zamanlar da çoklu ( multi ) dediğimiz her şeye daha çok rağbet gösteriyoruz ve zaman artısı olarak hibemize konduğunu zannediyoruz. Bazı durumlarda kuşkusuz doğru bir metot.. Ama kolayımıza geldiği için genele yayıyoruz. Tıpkı yıllar önce atari kasetlerinin üzerinde yazan " 99 in 1 " oyunlar gibi. Çoklu gördüğümüz aslında bir tek olabiliyor fark edilmiyor, belki de edilemiyor.. O kadar uyaranla dolu ki hayatlarımız, o kadar gereksiz cümle kalıplarıyla dolu ki dağarcıklarımız.. Nerede gösterileceğini bilmediğimiz cümlelerimiz, nerede kalıplaştıramayacağımız uyaranlarımız var. Hepsi birbirine karışmış, bir çoğu muallak ama hepsi hayatlarımız, zamanlarımızı işgal etmekte... Yani özetle, durmayan bir hayat döngüsünde biraz duran bir çok şeyi görme fırsatına sahip olacak..

    Bir çok insan yazılarım da neden sık soru sorduğumu merak ediyor. Bu aslında güzel bir şey benim için, ilgilerini çekmesi ve okunması beni mutlu ediyor. Bir işe yarıyormuşum gibi hissediyorum. Soru; Hayatın, belki de varoluşun başlangıç noktası gibi.. Anne karnında başlıyor sorular ile tanışmamız. " Cinsiyeti ne olsun ile başlar... Adı ne olsun ile devam eder... " Çoğaltılabilir aklınıza başka sorularda gelebilir. Bence işin özü, cevabı soruların içinde gizli sanki. Hali hazırda bulunan, ileride bulunacak olan tüm her şeyin tek bir sorudan çıkması güzel bir örnek değil mi ? Soran insan merak eder, soruyu fark eden insan ise bulmuştur. Detaylara takılmak böyle güzellikler doğurur işte.. Hep bir kapı kolunda zihnimiz, fikirlerimiz. Bir ayrıntıyı yakaladığında tutar  açıverir. Bazen biz göremeyiz ama ileride bir yerde bekliyor olacaktır bizi. Tıpkı kitapları okuduğumuzda bir şey anlamıyormuş hissinin uyandırdığı gibi. Bazılarını fark etme zamanında değilizdir ya da  ona hazır değilizdir ama o bizimledir. İnsan bu, gözünün gördüğünü bazen farklı yorumlamaya meyillidir. Sahici değil de perestliktir gayesi..

    İşin özüne, yazının sonuna gelecek olursak.. Multi bir Dünya'nın tekil varlıklarıyız. Sağdan soldan bir şeyler toplayarak inşa ediyoruz, oluşturuyoruz kendimizi ve çevremizi. Yazdığımız her yazı, okuduğumuz her kelime ordusu, gördüğümüz her görsel... ( Aklınıza daha niceleri gelirse ) Dünya'da bulunmamızın yegane hediyesi. Kimileri bu hediyeyi kabul etmek istemez. Bu hediyenin sorumluluğu vardır çünkü ve genellikle bu sorumluluğu kimse kabul etmez. Zor mu ? Neye ve kime göre ? Bir yazara, artık yazma, bir okura, artık okuma denilebilir mi ? Denildiği takdirde nasıl bir dönütü olur ? İşte cevabı tam olarak bu. Tercihlerimizin kurbanı değil, genelde sonuçları oluruz. Bir hayata bin hayat sığdırabilecek bir potansiyele sahipken ego sahibi olup hatta kibirlenip hepsini elimizin tersiyle itip tek bir hayata tamah ederiz. Bu nedenle tercih sadece insan kaynaklı değildir. Bazen kitap istemez, kalem istemez insanı... Sakın biz istenmeyen insanlardan olmayalım. Onca hayata dokunup, onca kelimeyle yoğrulmayı kim istemez ? Biz, bizim sayemizde var oluruz.. Aklınız, ruhunuz güzellikler ile yoğrulsun.. Sürçülisan ettiysem af ola...

 Gitmek deyince aklınıza ilk ne geliyor ? İnsan mı Ruh mu ? Hayvan mı bitki mi ? Karakter mi davranış mı ? Çok enteresan değil mi bir çok şey türetilebiliyor. Canlı varlıktan cansıza özne konumuna gelebiliyor. Peki hayatımızda Kalmamasını istediğimiz ama hala hayatımızda olan, hayatımıza sirayet eden enlerimiz neler ? Ya da en önemlisi farkına varabildik mi ? Sırada bunlara cevap aramak var..

    Büyük ihtimalle bunlara olan bağımlılıklarımız bizi vazgeçemez hale getiriyor. Faydası olmadığını bile bile, üstelik de zararı olmasına rağmen yine çantamızda taşımaya devam ediyoruz. Bu konularda herkese öğüt verir ama konu kendimize gelince es geçeriz. Hiç çantamıza(bilinçaltına, ruhuna ) baktık mı neler var diye ? Baktıysak ne bulduk ? Bizi biz yapan şeyler mi ? Bizi bizlikten çıkartan şeyler mi ? Negatif huyların sonucu kendini kötü hissetmekle bitiyor. Kendini yetersiz görmek, hatta bazen salağım ben diye kendimize ithamlarda bulunabiliyoruz. Bunları demeden önce ( ki hiçbir zaman söylenmemeli) her yere baktık mı ? Başkalarının hal ve hareketleri bizi üzmeye yetmeli mi ? Hata yapılır denildiğinde öfkelenilmeli mi ? Bunlara tek çare erken kabullenebilmekte. Çantayı şöyle bir kenara koyup içinde ne var ne yok bakabilmekte. Belki hiçbir zaman bizi biz yapacak şeyler yok içinde ? Belki içindekileri komple yok edecek elementler var... Dikkat ile seçmediğimiz her şey ilerde bir duvar olarak önümüze, zehir olarak cebimizde duruyor gibi. Fark etmiyoruz. Özenli olamıyoruz. Kötülüğünü gördüğün şeyi bile iyiye yorabiliyoruz. Neden ? Değişebilir umudu. Tartamadığımız şeyleri ölçümleyebilir miyiz ? Ölçümleyebilseydik eğer tüm sorunlar ortadan kalmış, tüm bize zarar veren şeyleri bulup atabilirdik. Demek ki bazı şeyleri zorlayacağız. Gerek fikirle yok etme, gerekse sevgiyle.

    Peki gel gelelim sevgiye. Sevgi kalması gereken bir şeyse neden bir çok kişi sevgi sahibi  olanlara kızgın ? Sevgi verenlerin hor görülmesi neden ? Sanırım insanoğlu olarak biz de olmayan şeylere düşmanız. Bu güzel düşüncede olabilir, bir eşya da. Neden olması için çabalamak, uğraşmak yerine kolayı seçiyoruz ? İnsanoğlunun doğduğunda öğrendiği ilk şey atalet ve kolay elde etme mi ? Eğer bunun cevabı sonradan ise  demek ki bazı şeyler değişebilir. Yine sevgiye, sevgi kaynağına gelecek olursak, bugün bunu fark ettim, gördüm, gözlemledim. Sevgi verenlerin el altında görüldüğü, samimiyetin avucumun içinde nasılsa diye bakıldığı iğrenç bir şeye tanık oldum. Sahi iyi olabilmenin karşılığı koca bir iğrençlik mi ? Tüm bunlara rağmen hala aynı insan olmaya devam edenler iyi ki varlar.. İşte bu yüzden çantamıza bakmamız önemli. Orada ne var ? Sevgi, yardım, neşe mi ? Küfür, kin, haset mi ? Biri diğerinin içine girdiğinde iyi-kötü, kötü-iyi olabilir...

    Son olarak düşüncelerimiz bizi biz yapan soyut güzellikler. Onları rastgele, verimsiz şeyler yerine önce kendimize sonra insanlara daha faydalı somutluklar için harcayalım. Kötülük görünce kötü biri olmak yerine, İyiliğin yanında daha çok duralım. Eğer bir taraf tutacak olursak Dünya'nın güzel bir yer olacağının inancında olan tarafta olalım. Önce biz değişelim, gereksiz şeyleri atalım ki sonra diğer insanlara yardım edebilelim. Her şey önce bir nefes, sonra bir düşünce en son biz ile başlar. İnançlar bunu güçlendirir. Adımlar ise seviye yükseltir. Her şey olmak için önce bir şey olmak gerek.. Sevgiye tekrar dönecek olursak, sevgiyi hak etmeyen insan yoktur, ama hak etmesi için kendini düzeltmesi gereken bir çok insan vardır. Terslemek, görmezden gelmek en basiti. Mühim olan onun çantasına iyilik bırakabilmek. Sevginizi görmeyecekler, belki sizin sevginizi istemeyecekler, belki sevginizi el altında görüp daha çok sömürmek için " zamanla " diyecekler, belki arkadaş kalalım diyerek aşk duygunuzu, sevginizi sömürecekler ve daha niceleri. Bunlar için hayal kırıklığına uğrayıp üzülmeyelim. Verdiğiniz sevginin karşınızdaki insanın çantasına girmenin rahatlığıyla hareket edin. Sevgi bir gün elden ele gezecek ve ihtiyacı olanın çantasına konacak.. O güne kadar yetiştirmeye, kalpte ekip çehrede tebessümler  açtırmaya devam.. 

    Sürçülisan ettiysem af ola..

 Ne yapardın ? ...

    Şu anki halde olmayı mı yoksa yeni bir yola çıkmak mı isterdin ? Eğer bir jeton atma hakkı verilseydi hayalinde olan sen mi yoksa hayal dahi kuramadığın bir sen mi olmak isterdin ? Çok garip değil mi? İnsanın olduğuyla olmak istediği, hatta olmak isteyeceği "benler" çok farklı olabiliyor. Farklı bir elin işaret ettiği doğrultuda ilerleyip, kendisinin  ben diyemediği yere tutunabiliyor. Sorgulamadığı hacmin metrekaresine sığabiliyor.. İlerleyen zamanlarda darlığından şikayet etse dahi, hacminden değil kendinden kısıyor. Literatürde buna konfor alanı, gerçekte canın, nefesten geri kalanı deniyor. Çıkmayı denemek yerine neden sığma çabası ? Neden bu eksilme merakı ? İnsan/lar ne istiyor ? Varoluşunu aramak mı ? Rahatlık içinde bir yatak mı ? ..

    Devrin her döneminde her zaman bir kaynak arayışı varmış. Kaynak, ya bir kitap, ya bir yol ya da bir insanmış. Sanırım o insanların en büyük korkusu, bilgiye acıkmamakmış. Anlamayacaklarından değil, doyacaklarından korkarlarmış. Hep bir merak, hep bir bağlama ile geçermiş günleri.. Ya şimdi ? İnsan nedir ? Ruhun işlevi nedir ? Hiçbir yerde bu soruların tam bir cevabı yok. Siz kendinize sorduğunuzda ne tür bir cevap alıyorsunuz ?  Ya da sormaya daha önce cesaret ettiniz mi ? Ruhun işlevi bence " anlam arayışını " kaybettiğinde önemini yitiriyor.  ( Ruh = anlam ) Gerek bir buluttan, gerek bir karıncadan, anlam öğrenmeyi kaybetmeyin..

  Gelelim merak olayına. Merak neden gerekli ? Merakın varsa eğer neler üzerine ? Bir fikir oluşturmana yardım ediyor mu ? Ünlü ingiliz ( Birleşik Krallık) şair Thomas Gray'ın dediği gibi; " Bitmeyen bir merak, yaşlanmamak için en önemli ilaçtır." UNESCO'nun yaşlılık tanımı bunu açıkça gösteriyor. Yani merak insanın ihtiyacı. Besin gibi. Ama nedense biz bunu hep bir insanın yanlışında, bir hatada yine insanları kötülemek, kötü duruma düşürmek için kullanıyoruz. Bu kendi eksikliğimizi görmezden gelmeye bulduğumuz kolay bir yol değil mi ? İnsanoğlu işte hep kolayı seçiyor! Kolayın kolay izler bıraktığı, zorun iste silinmesi zor izler bıraktığının farkında değiliz. Ne yapmak istiyoruz ? Geleceğe dikilen bir bilgi mi ? Bahanelere, kötü kelimeler ile unutulan bir fevri mi ? Merak amaçtır. Amaç ise her şey. Büyük bir kısım farkına varsa dahi hareket etmekten korkar. İçinde bulunduğu ortam ve güdüsü bunu bir tehlike olarak tanımlar ve huzursuzluk başlar. Kim ki o huzursuzluğu yenebilirse hayatında yeni bir sayfa açılır. Kim ki orada kalırsa, sıradan hayatına yeniden göz açmaya başlar. O zaman selam olsun, kendini her gün yenebilene, yenmek için azmedip farklı bir fikir için yola çıkabilene.. İleride sizden kalacak olan tek şey bıraktığınız fikirleriniz, yaşantınız ve öğrettikleriniz. Beden toz olup gidecek.. Siz fikirlerinizle yaşamaya devam edeceksiniz.. Dilerim güzel fikirlerinizin, güzel yolunuzun olduğu bir ömrünüz olur.. 

"Sürçü lisan ettiysem affola."

    İnsan çevresini nasıl değiştirir ? Sakince uzaklaşarak mı ? Düşman olup zarar vererek mi ? Ya da yakarak, ateşe vererek mi ? Sahi nedir bu çevre değişikliği ? Biz neden bu cümleden hep " yok etme " anlamını çıkarıyoruz ? Caniliğe, barbarlığa hep bir kılıf uyduruyoruz. Sonra parçalara bölünen o güzel ruhlu insanların korkularını tüm güzel yüreklere enjekte ediyoruz. Elde ettiğimiz güvensizlik ile bir bir ayrışıyoruz. Sahi insan " merhaba " demeye korkar mı ? Korkuyormuş meğer... Hissi duyarsızlığımız hisse(çıkar) hisse doluyormuş meğer... Nereden başlayacağımı bilemiyorum, kelimeleri hangi sırayla yazacağımı bilmiyorum, o kadar acı var ki, daldan dala atlamak durumunda kalıyorum. Ama " dur " kelimesini sadece levhalarda görmek yetmiyor. " DUR " sadece araçlara has bir komut değil. İnsana, insanlığa, doğaya ve her canlıya verilen idam cezasınada dur demek gerekiyor. Fark etmeyi unuttuğumuz nüansları iyi hatırlamamız gerekiyor. İnsanlığın ve Dünya'nın oksijeni, yaşam kaynağı, mutluluk ilhamı olan " KADINLARI VE AĞAÇLARI " listenin ilk başına yazmamız gerekiyor. Çünkü tüm güzel şeyler onlardan sonra geliyor..

     Şu dönem hatırlattı ki   Yeşilin karası da varmış meğer... Yanınca, kül olunca anladık.. Anlamaya mahkum bırakıldık. Öyle bir an yaşandı ki, gökyüzünün gözleri doldu ağlamadı, rüzgar esmekten vazgeçti, güneş ısıtmaktan utandı.. Tüm doğa harikaları kendilerini suçlu hissederken bir aşağılık insanoğlu kendinde hiç suç bulmadan yakmaya, yok etmeye devam etti. Bir yandan insan söndürmeye çalışırken alevleri, bir yandan diğer insanlar yakmaya devam etti. Kötü insanlar iyi insanlara ceza vermek için Ağaçları yok etti... Sahi gücü sadece doğaya zarar veren daha ne kadar aciz olabilir ki ? " HERKES GÜCÜNÜN YETTİĞİNE, YETTİĞİ KADAR ... " Dünya son zamanlarda böyle bir hal almaya başladı.. Ne bu kibir? Ne bu kusursuz görünme çabaları ? Ezikliği ya da eksikliği saklamanın bir yolu mu ? " Özür dilemek " lügat 'tan kalktı mı ? Hata olanı söylemek ne zaman suç sayıldı ? Yoksa amaç gazetelerin 3. sayfalarını boş bırakmamak mıydı ?

    Bir gün öğrenmek, sadece kelimesinden önce gelecek. Sonra gelen her şey hüsran. Sadece, tek.. Bu kadar mı seçenekler kısıtlı ? Hepsi mi çıkmaz sokak ? Doğmaya çalışan her canlının sebepsiz gelmediğinin hala farkına varamadınız mı ?  Dünya'yı sesiyle güzelleştirmeye çalışan Serçe'nin, beyni var diye yeryüzüne gelen varlık tarafından yok edilmesini kabullenemiyorum. İmkan bolluğunun imkansız hale gelmesine hala şaşırıyorum. Tek silahı canı olan varlıklara yapılan zulmün karşılık bulacağına inanıyorum..

    Yazacak daha pek çok şey var. Ama buna ne mecalim ne de yeteri kadar nefesim var. Yakıldı! Sona gelirken,  Ne bir gülüşüyle Dünya'yı güzelleştiren kadınları, ne de tüm kötülüklere karşı hala oksijen üretmeye devam eden yeşillikleri yenebileceksiniz. Tüm evreni yine bir serçenin ötüşü, bir kadının tebessümü, bir ağacın gölgesi kurtaracak... 

    Sürç-i lisan ettiysem af ola..

    Ertelemek, rahat oy atmak boşluğa! Ne büyük lüksmüş insan yaşamında.. Vazgeçmenin esiri olmak bazen en iyi alışkanlıktır.. Olumsuz gibi görünen bir çok kelime aslına baktığımızda ilacımızdır. Nedense her seferinde kötüye yorup depresyonu meylederiz. Çıkmak için mücadele etmez kendi başına geçmesini bekleriz. Hep bir kurtarıcı ararız, kurtarıcı biz iken. Ulaşım yolunu bulur yine de gitmeye tenezzül etmeyiz. Ağzımızda  hep bir kelime dolanır " YORULDUM ". Hiçbir şey yapmadan sadece oturarak yorulan insan topluluğu giderek artıyor. Zamanın sonsuz olacağına o kadar inanmışlar ki boşa tüketmekten geri durmuyorlar. Halbuki muallak olan  her şey bir ürperti yaratmalıydı ama maalesef o kadar gereksiz uğraşlardan dolayı o uyarıyı bile sessize almışız.. İnsan çok farklı bir boyut, bilinir ama anlaşılmaz..

    En son ne zaman " neden ve nasıl? " sorularıyla baş başa kaldın ? En son hangi merakının içine dalıp saatlerce kaldın ? En son hangi oyuncunun leşini sayıp saatlerce izlemekle kaldın ? Karmaşıktan basite bir uyarı döngüsü. Farklı olmak günümüzde kötü bir anlama geliyormuş gibi lanse ediliyor. O kadar düşünmekten egale olmuş vaziyetteyiz ki belki bir çoğumuz bu basit sorulara bile cevap veremeyeceğiz. Kendimizi zaman/kader nereye götürürse buhranına bırakıp ileride keşke kelimesine tabii olacağız. Bir kitapta görmüştüm bu kişi tanımına ve çok beğenmiştim " -Saydıcılar". Bir şey saydıklarından değil, kendi sözde imkansızlıklarını kadere yıkan, o olsaydı bu olsaydı şu olsaydı ben de yapardım gibi sözlerle kendini avutan insanlardan bahsediyorum. İtiraf etmeliyim ki  bir zamanlar ben de öyleydim. Bunca yazdıklarım bir zaman yaşadıklarımdı. Ben de şikayetin o vicdanı rahatlatıcı girdabına kapılmıştım. Her şeyden şikayet eder, sağa sola sataşır onun babası zengin, onun halası memur, onun abisi torpilli vs. gibi yatmaya kılıf uydururdum. Sonra fark ettim ki, " Samet iyi güzelde bir şey değişmiyor ki ?" Hakikatte söylenenlerin nüfuzu kuşkusuz geçerli. Ama bu yapıcılıktan ziyade erteleyici bir karaktere dönüşüyor. Fark ettikten sonra o kadar pragmatist oluyor ki insan Oynanan oyundan dahi bir yararı var mı diye düşünmeye başlıyor... Saatlerce eline aldığın telefonun ön kamerasını aç bak ruhuna ( görebilirsen ) bir yönlendirme olmadan kendine kendinle ilgili bir soru sor. Daha sonra bu sorunun cevabının hayatındaki yerini sorgula.. Bazı temeller böyle atılır, süreklilikle şahlanır, gereksizleri atmakla doğru yol alır, yalanları sıfırlamakla, dürüst olmakla yıldızlanır..

    Kendini bir tanımlamaya başladıktan sonra sıra geldi gökyüzünden başlayarak sağa, sola ve arkana bakmaya. Kaçsın ? Kaç kişisin? Hangilerinin fikirleriyle bir, hangilerinin karakteriyle sıfırsın ? Çevrende kaç kişi bilinmezliklere meyilli ve kaç kişi kendini tanımış, yalansız ve iradeli ? Sanırım sen de pek dikkat etmiyorsun, herkes gibi. Arkadaşlık çoğu zaman ağır basıyor, zamanımız o kadar çok ki rahatlıkla tüm günümüzü ayırabiliyoruz. Ya faydası? Eğlence dışında kattıkları ? Zamanını fark etmeden çalan kişileri, davranışları, alışkanlıkları, nesneleri atmadıkça hiçbir zaman kendini tam olarak tanıyamayacaksın. Çünkü hep bir boş meşgaleye itibar edeceksin. Bu bir oyun, dedikodu ya da şikayetler girizgahı olabilir. Bir yalanını duyduğunda, bir söz verip tutmadığında uzaklaşmak en doğrusudur. Ben geçen hafta karşılaştım mesela ve bir oyunda. İnsan " istemiyorum " demekten neden bu kadar tedirgin olur ? Kandırmak daha kötü bir davranış değil midir ? Tamam dedikten sonra söz vermemiş gibi davranmak ne kadar doğru ? Böyle böyle insanlık denen primatlardan dersler alıyoruz. Bu nedenle çevremizi baştan sona derleyip düzenlemek ve hayatımıza buna göre " DÜRÜST, GÜVENİLİR " insanları almak hem hayat yolunda, hem insan yolunda daha güzel bir seçenek gibi gözüküyor.

    Unutma; gideni tutma, kalana yalanlarını dayatma, eğer faydası ve faydan yoksa vedalaşmaktan korkma. Çünkü bir zamandan sonra sömürgeciliğe giriyor ve hızla eksiliyor. İşin kötüsü insan bunu en sonunda fark ediyor.

    DÜRÜST, GÜVENİLİR , SAMİMİ, KANDIRMA NİYETİ BARINDIRMAYAN İNSANLARA DENK GELMENİZ DİLEĞİYLE..    

    Sürçülisan ettiysem affola.. 

 Hüznün ortasında kaldığınız oldu mu hiç ? Vedalaşmanın kendinizle veyahut da az süre geçmesine rağmen samimiyet kurduğunuz obje, kalem ya da insan ile. Her şeye anlam yükleyen insanlarız çoğumuz. Daha iyi olacağından emin olduğumuz için vedalaşırız. Eylemin arkasında ne kadar durabilirsek o kadar kazançlı çıkarız... Bu arada Eksik bir şey mi var ?

    Zamanın bir gün sona ereceğini idrak etmiş insanların " Zaman yönetimine " bakarsanız her anı dolu dolu yaşadığını görürsünüz. Bize verilmiş en büyük hediyenin bile farkında değiliz çoğu zaman. Oyalanmak için oyunlar gibi şeyler tüketip, türetiyoruz. Sayısız bahanelerle faydalı şeyleri saf dışı bırakıp bir fayda getirmeyecek yaşamlara yöneliyoruz. Sahi neden bu amaç yoksunluğu ? Yapamayacağımıza bize kim inandırdı ? Kim o densiz, duygu, olgu ya da görüş? İyi yanlarımızı kaçımız iyi biliyor ? Kendimizi tanımaktan bile alıkoyuluyoruz çoğu zaman.. Neden bugün o farkındalığın ilk günü olmasın ? Kendinle bugün tanışmaya teşrif eder misin ? Öteledikçe ötekileştiriyoruz ve sonra soyutlayıp düşman oluyoruz. Oysa hayatta yapılacak o kadar çok buluş o kadar çok düşünce var ki..

    Nereden başlayacağını bilmiyor musun ? Bir rehber mi arıyorsun ? Aynanın buğusunu silip bak. Orada daha önce hiç görmediğin bir sen göreceksin. Koskoca ertelenmiş bir sen.. Her acının, her olumsuz olayın ardından üflediğin her nefes kendini görmende engel bir buğu olmuş çıkmış karşına. Silme cesaretini gösterirsen değişirsin. Kendini salt şekilde görürsen cevherini anlarsın. Yazılan her kitabın, bulunan her buluşun altında saçma biri yatar. Her ne zaman o buğuyu kaldırmaya cesaret ettiklerinde elmas gibi yeni bir fikir çıkar ortaya. Dene ki göresin, gör ki sevesin, ve sev ki öğrenesin hiçliğin kendini..

    Hiçbirimiz 1*" Ramanujan " gibi doğuştan matematiğin beynimize enjekte edilmiş halde değiliz. Hardy'nin bunları nereden biliyorsun sorusuna; " Tanrı vücuduma yazıyor" demesi bunu gösteriyordu. Tabi ki işin mübalağası bu. O ispata gerek duymadan denklemler bulan bir dahi idi. Yoksul bir evin zengin bir beyniydi. Şansı 2*Hardy gibi bir dahi ile karşılaşmasıydı. Hayat bir çok fırsat sunar gerisini bize bırakır. Bizler o kadar yoğun o kadar *Boşuz ki çoğu zaman bunları görmeye bile yeltenmeyiz. Sonrası mı" Anasını satayım böyle dünyanın, böyle hayat mı olur? Biz acı çekmeye gelmişiz " gibi yakınmalar. Hawking peki ? ALS hastalığı tüm hareketini kısıtlamışken yaptığı buluşlar ? Yazdığı kitaplar ? Bahaneler sadece hayatı erteler. Hayatımızda artık sormamız gereken bir soru var.

Baha neler mi ? Daha neler mi ? Hayretle yontulacak, merakla hayat ekeceğiz. Tüm insanlık merak ile geldi, geliştirdi, merak ile ilerleyecek..

1- Ramanujan: Srinivasa Ramanujan, 22 Aralık 1887’de, Hindistan’ın Tamil Nadu kentinde, doğdu. Hindistan’ın Kumbakonam kasabasında, bugün başarılarını simgeleştirmek için bir müzeye dönüştürülen bir evde büyüdü. Kardeşlerini küçük yaşta çiçek hastalığı nedeniyle kaybetti. Yoksulluk ile mücadele eden ailesi ona temel bir eğitim imkanı sunabildi. On bir yaşındayken üniversite düzeyinde matematik bilgisine sahipti ve matematik teoremleri geliştirmeye başlamıştı. İlgi alanı daha çok geometri ve sonsuz seriler üzerine yoğunlaşmıştı. Ramanujan on beş yaşındayken, kübik bir denklemin nasıl çözüleceğini gösterdi. İkinci dereceden denklemleri çözmek için kendi tekniğini geliştirdi.

2- Godfrey Harold Hardy :  7 Şubat 1877 yılında İngiltere’de dünyaya gelmiştir. Annesi ve babası üniversite eğitimli olmamalarına rağmen ikisi de matematiğe eğilimliydi. Hardy’nin matematiğe olan merakı ve zekası küçük yaşlarından beri anlaşılıyordu. Sadece iki yaşındayken milyonlara kadar sayıları yazabiliyordu ve de kiliseye götürüldüğünde ilahilerin sayılarını çarpanlarına ayırarak vakit geçiriyordu. Hardy eğitim hayatında hep başarılı olmuştu. En iyi çalışmalarını, yakın arkadaşı Littlewood ve akıl hocalığı yaptığı öğrencisi Ramanujan ile yaptığı işbirliğinden doğduğunu düşünüyordu. Fakat Hardy’e matematiğe en büyük katkısının ne olduğu sorulduğunda, Ramanujan’ı keşfetmesi olduğunu söylemiştir.

Kaynak:

1- https://www.matematiksel.org/ramanujan-sonsuzlugu-bilen-adam/

2- https://www.matematiksel.org/ilginc-bir-matematikci-godfrey-harold-hardy/

Sürçülisan ettiysem affola..