Birmiftahis

 Yitirilen onca " Bi;çareye " ithafen..

   Ha-Y-atın şu temaşasında akıp giden zamanın farkında bile değiliz çoğu zaman. Nefes alıp verme dışında hiçbir eylemimiz yok. Öylece, zamanla belki de kavga edip duruyoruz. Ya da bu kavga kendimizle mi ? Hiç düşündük mü bunu ? Boşa olduğunu bilsek de. Sanırım insan bazen düşünüp de faaliyete geçiremediği her düşünce veya eylem için kendine dönmek yerine hayatla ya da başkalarıyla tartışma haline giriyor. Zannımız o yöne doğru her seferinde baskın halde nedense. Peki sorun nerede ? Neden kabullenme sürecimiz çok az ya da yok ? Neden harekete geçmeye bu kadar atalet sahibi, Suç atmaya, olanı olduğu gibi kabullenmemeye bu kadar istekliyiz ? Hepsinin cevabı yine " Ben-(im) " kalıbında gizli sanırım. Ben deyince duruyorsa her şey, muhakeme işlevimizin yönü bize doğru kaymış ise eğer ve empati güdümüzün üzerinde ufak çıtırtılar baş gösterdiyse genellikle bunlar olabiliyor. Gelişmekte ve geliştirmekte çok tembeliz. Yapısal olarak buna eğilimli oluşumuz da buna etken. Üstesinden gelmek için hiçbir çabamız yok genelde. Kendiliğinden geçeceğini varsayım olarak ele alıp hayatı yaşamaya devam ediyoruz. Zam geçtikte görüyoruz ki hiçbir iyiye dair bir gelişme yok.. Aynı yerdeyiz ya da daha olumsuz bir ruh hali ve yapısal eylem mevcut. Gizliden gizliye kabullenip depresyona dahi girsek de bunu dışarıya ya da başka etkenlere çamur atarak gidermeye çalışıyoruz. Ama içimizde ki o gerçek duygular içimizi kemirmeye, öldürmeye ve duygusal olarak boşluğa sokmaya devam ediyor.. Kabullenemiyoruz Albayım.. 

    Oblomov'un hatıratlarını az çok herkes bilir. Bu konularda tabiri caizse nirvana yapmış, her şeyi düşüncesinde yaşamış ama hiçbir eylemde bulunmamış bir ağabeyimiz. Okumayanlar için önem arz edecek şekilde önerilir. Onu durduran neydi sizce ? ( Bir fikriniz var mı ? Yorumlarda belirtirseniz sevinirim. ) Bolca zamanı da vardı halbu ki yapabilmek için. Ama içinde ki o hayalde yapma dürtüsü ( yakın gelecekte yapay zekanın yapabileceği sanal ortam gibi ) yapmış varsayım elde edişi ve işin sonunda harekete geçemeyip yerinde sayışı gerçeğini değiştirmedi. Belki daha farklı bir şekilde hayatımıza sirayet edebilirdi. Kendisi Ataletin sembolü olarak kazındı Edebiyat dünyasına. İşte en basitinden Dünya'da yer etmiş sabit bir örnek. Bizler de onun isimsiz halleriyiz aslında. Birçoğumuz da onun timsaliyiz. Faydalı olup harekete geçirecek olan korkunun, Eylemsiz, hareketsiz, düşüncesiz bıraktığı bir et parçasına dönüşüyoruz. Ya öyle değilse ? demiyoruz. Öyledir deyip geçiştiriyoruz. Aslını bulmak yerine Y'aslını baz alıyoruz ve eğer bizi harekete geçirmiyorsa onaylıyoruz. Bu da yine bir klasik konfor alanına dönüyor. Çıkmaya olan gücümüz Y'atmaya kullanılıyor. Sinan Canan'ın dediği gibi; " Cesareti ismi gibi hayatımıza uygulayamadığımız da Esarete dönüşüyor "..,

    ? Soru işareti ile paragrafa başlamak nedir diyebilirsiniz. Ama birçoğumuz güne, haftaya, aya ve hatta  hayata daha başlamadan nokta ile son veriyor. Böyle kişiler her insanın hayatında birkaç tane mevcuttur. Bu yazıyı okuduktan sonra bakarsanız birkaç kişinin var olduğunu görebilirsiniz. En büyük ve en belirleyici örneklerden bazıları daha. Bugün de kendimizi kendimize anlatmaya zaman ayıralım ne dersiniz ? Zaman denilen kavramı kendimizle özdeşleştirelim. Bakalım neler olacak o zaman. Küçük gördüğümüz, başımıza bir zor durum geldiğinde anladığımız zaman kavramı hala öyle önemsiz görünecek mi ? Zamanı denemek için kullanmayanlar, kazara deneme fırsatı yakaladıklarında belki de o zamanı yanlarında, baş uçlarında bulamayacaklar. Yine başka bir usta Samuel Beckett'in dediği gibi; " Hep denedin. Hep yenildin. Olsun. Gene dene. Gene yenil. Bu defa daha iyi yenil! Pes etme, vazgeçme, mücadele et, DİREN! " Zor mu evet zor. Ama imkansız değil. Hayat denilen mecra tek yönlü bir bilet. Zaman denilen kavram dönüşü olmayan sonsuz bir yörünge. Eee kaybedecek neyimiz var ? Bize ait olmayan bir şey nasıl kaybedilir ? Bunları yazmak, düşünmek yetmez ufak ufak harekete geçmek gerek. Bir satır kitap okumak, bir harf ile yazmaya başlamak, bir tuşa basarak televizyonu kapatmak sanıyorum ki hiçbirimiz için zor değil. Telefon detoksu yapmak, zorunlu olmadıkça kullanmamak hiçbirimizi öldürmez. Aksine disiplin ve irademizi arttırır. Sadece eyleme geçirebilmekte! Zira Komut o göze, o parmağa o direktifi vermekte. Yani Sen de!

        İnsanın atladığı çok önemli olması gerekirken hiç oralı olunmadığı bir konu daha; Mentalite! Belki de psikolojim bozuk diyerek geçiştirsek de bu alanda, bu konuda bir şey bilmeden geçiştiriyoruz. Günümüzde Mental sağlığın önemi en az fiziksel olarak önemli.. Bu konuyu en iyi şekilde ele alan usta metafizik öğreticisi Louise Hay'ın Düşünce gücüyle tedavi ve Hayatına şifa ver kitaplarıdır. Eğer okumayan varsa önem arz edecek şekilde önerilir. Louise Hay ablamızın ufak bir paragrafını sizlerle paylaşıyorum. Umuyorum ki bana hak vereceksiniz..

    " Yaşam Gerçekten Çok Basit. Ne Ekersek, Onu Biçiyoruz Kendi hakkımızda düşündüklerimiz, kendi gerçeklerimiz oluyor. Ben dahil, herkesin yaşamının en iyi ve en kötü yanlarından yüzde yüz sorumlu olduğuna inanıyorum. Aklımızda oluşturduğumuz her düşünce geleceğimizi yaratıyor. Her birimiz düşünce ve duygularımızla, kendi yaşam deneyimlerimizin yaratıcısıyız. Düşüncelerimiz ve sözcüklerimizle deneyimlerimizi yaratmaktayız. İçinde bulunduğumuz olayları yaratıyor, sonra da bunlardan duyduğumuz sıkıntı, üzüntü ve düş kırıklığı için bir başkasını suçluyoruz; böyle yapmakla gücümüzü de başkasına kaptırmış oluyoruz. Hiçbir kişi, hiçbir şey, hiçbir koşul bizim üzerimizde bir güce sahip değil, çünkü aklımızla düşünce oluşturan yalnızca biziz. Deneyimlerimizi, gerçekliğimizi ve bunda yer alan tüm kişileri yaratan biziz.

    Ayrıca suç bulduğumuz hayat bana gülmedi. Şansım talihim yok. Ben kadersiz doğmuşum vs. sözler içinse evren hakkında bunları söyler;

    "Evren, Seçtiğim iz Her Düşünce ve İnançta Bizi Tümüyle Destekler. Bunu bir başka şekilde söylemek gerekirse bilinçaltımız inanmayı seçtiğimiz her şeyi kabul eder. Yani kendim ve hayat hakkındaki inançlarım ve düşündüklerim, yaşamımın gerçeği olur. Ve düşünebileceğimiz şeyler konusunda sınırsız seçimimiz var. Bunu bildiğimizde, “İnsanlar hep beni kullanıyor” yerine “İnsanlar hep yardımcı olmaya çalışıyor zannını seçmek daha mantıklı değil mi? 

    Evrensel Güç Bizi Asla Yargılamaz ve Eleştirmez Evrensel Güç, bizi kendi değerlerimize göre kabul eder. Ve inançlarımızı ayna gibi yaşamımıza yansıtır. Eğer “Hayat yalnızlıktır ve kimsenin beni seveceğine inanmıyorum algısını seçiyorsam, hayatımda da bunu bulacağım ". 

    İşte hayat biraz da böyle bir şey. Sonunu biraz kendi ellerimizle kazıyoruz ya da karalıyoruz. Umarım sizler için Özünü özetiyle yeniden tasarlayacağı bir yazı olur. Olumlu olumsuz düşüncelerinizi yorumlar kısmında belirtirseniz sevinirim...

Unutmadan son olarak şunu da eklemek isterim;

     " Başlayabilmek adına bitirmeyi öğrenmek gerekmiş. Ziyadesiyle takmamak adına binlerce hücrenin bir arada olması gerekmiş. Böyle bir şey işte ". 

Sürç-i lisan ettiysem af ola.. Keyifli okumalar...

        Sanıldığından farklı bir surette görünebiliyor hayat denilen müessese. Geçmişe dönsen de, dönüp bazı şeyleri düzeltmeye çalışsan da olmayabiliyormuş. İşin sonunda olan olmuş biten bitmiş kalan kalmış oluyor. Kalmışlığımızı bile çoğu zaman kabul etmiyor, başka yerlerde başka şeylerle avutmaya çalışıyoruz. Ah bir kalmışlığımızı bilsek, dursak bir saniye... Belki de bambaşka düşüncelerle, bambaşka bir fikirle farklı yollara çıkacağız. Ama yalnızlığı bir eksiklik, bir toplum sorunu olarak görüyoruz. Oysa ki yalnızlık, bir geminin limana uğraması gibi kendine uğramasıdır. Nasıl bir gemi tüm eksiklerini kontrol edip giderdiği gibi insan da o süre zarfında kendini kontrol edip çıkabilir.. Yani kimin ne dediğine, kiminin neler dediğine çok da takılmamak lazım. Hayatınız ; başka dudaklardan çıkan kelimeleri duyan kulakların çınıltısı kadar olmalı, ilerisi değil...   

       Çözümü yok.. diye başladığımız her cümle ileri ki zamanlarda kendiliğinden  kendini halledebiliyor. Nedir bizim bu anında çözme çabamız ? Neden akışına, zamana bırakamıyoruz ? Bilmediğimizden mi ? Bildiğimiz takdirde değişeceğimizden mi ? Hangisi daha makul insan yaşamına ? Hangisi daha fazla sığar insanın rıhtımına ? Bunlar insanın yazmaya başladığında yanıtlayacağı cevaplar. Sonrası mı ? Dönüşüm ya da sönüşüm. İnsan bu iki kelime arasında bir çizgi diye düşünürüm hep. O çizginin ivmesine göre de bir hayat. İvme, verilen kararları absorbable etmeye başladığında sönüşüm başlar ki tut tutabilirsen.. Huzurlu bir tadı vardır. Kafa rahat diye tabir ettiğimiz bir yerdir çünkü. Dönüşüm ise benim için başlı başına farklı bir evrendir. Yükü ilk başlarda ağırdır kimse kolay kolay buna girmek istemez. Fakat sonu tüy kadar hafifken insanlar en başından korkar, çekinir ve gider. Yazmak, bakmak zor, kakmak ise insan için daha kolay bir eylemdir. Böyle bir çizgiyi iyi tartmanız çevreniz ( ruhsal ) ve kendiniz için iyi olacaktır...

    Şimdi.. Bakabiliyor musunuz geçmişe ? Ne olduğuna ? Ne yaptığına ? Ne yapmadığına ? 

Neye üzüldünüz ? Neye sevindiniz ? Hiç irdelediniz mi ? Yoksa siz de gelişi güzel yaşadık gitti mi diyorsunuz ? Hangi insana dönüşeceğimiz ya da sönüşeceğimiz tamamen ... cevabı biliyorsunuz. Yani ben demek ile "Yâni ben.. " demek arasında ne büyük bir fark olduğunu yazarak ya da kendinize söyleyerek daha iyi anlayacaksınız. Bu nedenle ileride gençliğimi özledim demektense iyi ki yaptım dedirtecek adımlar atmak en mantıklısı. Kendimiz olmak, başka karakterlerde alt yapı olmaktan iyidir. Kendimizin kendimize, kendimiz gibi kadim davranması dileğiyle.. *Yani özetle 61. Saniye de başlar her şey :) Ve son olarak Yusuf Atılgan'ın deyişiyle kapatayım ; "İnsanları yalan söyledikleri zaman dinlemeyi severim. Olmak istedikleri, olamadıkları "kişi"yi anlatırlar."

Sürç-i lisan ettiysem af ola.. Keyifli okumalar...

 " Geçmişi değiştiremeyiz, Jack. Sadece nasıl devam edebileceğimizi seçeriz ". The way back filminden bir söz. Ne kadar güzel bir cümle değil mi ? İnsanın yüzüne bam bam bam vuruyor.. Tabi düşünebilene...

    Bugün yeni bir yılın üçüncü haftasının ilk günü. Yeni adı altında birçok faaliyeti ve hedefleri de zincirleme yapmanın bir nevi emsali. Peki siz ne tür hedefler koydunuz kendinize ? Ne tür dileklerle karşıladınız yeni yılı ? Tüm bunların hepsi akla bir hayal ile düştü değil mi ? Hiçbir düşünce durduk yere gelmedi. Hepsinin hatırlayabildiğimiz ve hatırlayamadığımız birçok sebebi var aslında. Üzerine kafa yorunca buluyoruz bazılarını. Bazı ise hala anonimliğini koruyor hafızamızda. Önemli olan akla düşenleri derleyip toparlamak. Bu bir öz eleştiri, bu bir yüzleşme, bu  bir değişme...

    Hayatınızı hangi sıklıkla sorguluyorsunuz ? Sizin de şikayet ettiğiniz durumlar zamanla ve erteledikçe hayatınıza normal olarak yerleşiyor değil mi ? Bu bir iç yenilgi sanırım. O kadar güçsüzüz ki kendimizce hemen kabul edip hayatımıza alıyoruz. Bizi alt üst edeceğini bile bile. İşin garibi, bir zaman sonra ondan kurtulmak için çözümler aramaya başlıyoruz. Bulamayınca ve eyleme devam ettikçe psikolojik çöküntüler, sinirli tutumlar ve ters ifadeler bizi biz yapıyor. Kırılmaktan korkup, kırmaktan hiç çekinmiyoruz. Dilde tek bir söz " HAK ETTİ ". Bir sürü sebepler buluyoruz bununla ilgili. Şunu yaptı, bunu yaptı vs. Peki bu kadar ucuzlaştı mı kalp, ruh kırmak ? Ve bedava mı hayal denilen denizi kurutmak..

    İnsan, insan, insan.. Ne garip bir varlık. Olumsuz anlamda bencilliğinden feragat etmeyen, neşesini yoktan yere YOK eden, gülüş denen hazineyi elinin tersiyle iten, her şeyde bir negatiflik görüp günün zehreden ve şartlar zor olsa dahi buna bir kılıf uyduran garip bir varlık. Kaç kişi düşünebilir tamamıyla geleceğini ? Ve kaçı değiştireceğine inanabilir bile isteye ? Basit şeyleri karmaşık hale getirmeyi seviyoruz sanırım. Tıpkı sarmal yapılar gibi. Olumlunun yanında olumlu, olumsuzun olduğu yerde olumsuz olacağını kestiremiyoruz. Tezat iki olan yaşandığında neden hep olumsuz akılda kalıyor ? Bu kadar basit mi aldığımız her anı hiçe sayıp üzülmek ? Yani değersiz mi yaşamak, adım atabilmek, gökyüzüne bakabilmek ? Hayat sıfır ile çarpılmayacak kadar değerli ve güzel zannımca..

    Bir de geçmiş var hiç geçmeyen. Orada takılı kalıp, düşünme yetimizi dahi yitirmemize sebep olan. Hani hep derler ya ders al diye. Sahi kaç kişi alabilmiştir o dersi ? Ya da geçmiş gerçekten bir ders midir ? Yoksa geleceğe verilecek bir tepkinin ayırt edilmesi midir ? Bir çoğumuz geçmişi güncellemeye çalışıp, şu anı ve olası geleceği güncellemek ile uğraşmıyor. Bu işte bir terslik yok mu ? Tam tersi olması gerek değil mi ? Bu hayatımızda düşünülmesi gereken bir konu. Halk tabiriyle; İyisiyle kötüsüyle yaşandı bitti. Tekrar olmayacağının garantisi yok. O zaman verdiğiniz tepkinin tezat ifadesini şu an verseniz belki hiç aklınıza dahi gelmeyen başka bir durum çıkacak ortaya ne belli ? Bu nedenle önemli olan şu an. Şu neşe, şu gülümseme, şu çehre.. Ona iyi bakın :)

    Gelelim bu yazının başlığı olan Sirius'a. En parlak yıldız olduğunu bilmeyeniniz yoktur. Öyle bir yapı ki bu, Aydınlatma gücü Güneş'in 25 katıdır. Bir çok mitolojiye konu olan bu yılmaz 300 milyon yaşında, tek gram ışıltısından fire vermeden. Hem karada hem de denizde zaman ve pusula görevi görmüş. Muazzam bir şey değil mi bu ? Cevabı ve düşüncesini sizin yorumlarınıza bırakıyorum.. Ya sizin içinizdeki o Sirius nerede ? Bulmayı veya bakmayı hiç denediniz mi ? Kendi içinizde kendi sahip olduğunuz yıldızı, Sirius'u bulmanız dileğiyle...

Sürçü lisan ettiysem af ola..,